Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



już wiem co było w tym najgorszego

Już nam Olesia tak dumnie krzyczy -
świat mi sie krzywi, mgiełka, coś mroczy
ledwo już chodzę, chodźmy stąd, chodźmy
krok...sztorm na morzu... się spiłam dyszy
I się przewraca, och jaka ściema -
bo w tym malibu.... malibu nie ma :(

:)) Nie bierz do siebie, bo mi się po prostu przypomniało jak koleżanka sie "jednym piwem" spiła i zachowywała jak pijana ;))

pozdr.
  • Odpowiedzi 42
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Absynt jest legalny. Z tym, że legalna dopuszczalna (unijna:P) dawka ziółek jest tak niewielka, że zanim się człowiek znarkotyzuje, to się samym alkoholem upije. Prawdziwy absynt (taki, jaki pił np. Van Gogh) zawierał większą dawkę 'dodatków'.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Odpowiem enigmatycznie :)


Bo oto jest bal w zacienionej sali
bal przebierany, każdy ma tu maski -
Lecz bądź uważny, [by] ni jednej nie zdarli
bo chociaż tu cień - - światła są wciąż blaski...
A prawdziwa twarz- jakaż jest grobowa - -
nie tknie jej złota królewska korona...
bo ta szatanska na gniazdo z twej głowy
siądzie jak masek będziesz miał... wagony
Im więcej cienia - tym bardziej jest jasno
ściemnią się serca, co w ołbudzie zasną...
a ty korone.... co z ciernia jak z cieni
tylko dla siebie posiądziesz na wieki
Lecz lepiej, że ty, niż zgnilizna czarna -
- tyś jak anioł dziś... tylko w skórze diabła -
ale tą skóre przecież szybko zrzucisz -
i cień jak pleśń, jak gline... rozkruszysz!
Bo czyż nie ma, większej niż ta chwały...
by cudzą bronią.. cały ten świat zbawić?
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dokładniej: tujonu. słowacki jest dobry (koniecznie zielony), polski w porównaniu do niego to syf (a do tego droższy i przeważnie słabszy).

absynt jest zajebisty, po stokroć lepszy od czystej. imo.
samemu można zrobić taki prawdziwy, co to kopie też po neuronach :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



No dla mnie prym wiodą: Keleris (smakuje jak kisiel) oraz Leśny Dzban (gustowne opakowanie)!
I Patyk, Mocna Wiśnia a nawet (trafiłem na to jakiś czas temu, a butelka stoi dumnie na mym biurku)... ŻUBR!!! Tak, tak, wino:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dokładniej: tujonu. słowacki jest dobry (koniecznie zielony), polski w porównaniu do niego to syf (a do tego droższy i przeważnie słabszy).

absynt jest zajebisty, po stokroć lepszy od czystej. imo.
samemu można zrobić taki prawdziwy, co to kopie też po neuronach :)

abystn nie pdochdozi smakowo ;)) ale jak pić trza - to trza ;))

pozdr.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dokładniej: tujonu. słowacki jest dobry (koniecznie zielony), polski w porównaniu do niego to syf (a do tego droższy i przeważnie słabszy).

absynt jest zajebisty, po stokroć lepszy od czystej. imo.
samemu można zrobić taki prawdziwy, co to kopie też po neuronach :)

abystn nie pdochdozi smakowo ;)) ale jak pić trza - to trza ;))

pozdr.

a co Ci podchodzi smakowo? starogardzka?
Opublikowano

czytam, tak sobie i czytam, a to absynt, a to zielony najlepszy tylko musi być czeski, etc.
Nie wiem, ale podejrzewam, że chyba absynt to Wy tak naprawdę chyba znacie z obrazka albo z google:))). Przepraszam, ale taka refleksja nasuwa mi się po tej lekturze.

Malutka dygresja;
33 lata temu jak kupiliśmy sobie chatę w Borach Tucholskich, chata jak chata, ale obejście było strasznie zarośnięte. Trawa wysoka, jakieś krzaki i inne zielsko. Ktoś z nas głośno skonstatował:- trzeba to wszystko wyciąć w jasną cholerę. Znajomy artysta plastyk ostudził nasze zamierzenia mówiąc:- Tego nie ruszajcie, to jest piołun, tu w okolicy rzadko występuje. Cieszcie się, że u was tego sporo. I tak się zaczęło. Roślinka o srebrzystych listkach zaczęła być konsumowana wg receptury seniora. Oprócz piołunu, szczypta /czyt. kilka listków/ mięty, jałowiec, w aptece koper włoski - o ile dobrze pamiętam - chyba jedna gałązka geranium, trochę cukru i w tamtych czasach zalewało się to 50% luksusową /do dziś jedna z lepszych polskich wódek/. Gdy czas miksturę dopadnie, wtedy do konsumpcji "wzmacnia się" to dobrodziejstwo niewielką ilością 80% austriackiego spiritu /The Spirit OF AUSTRIA/ o nazwie STROH. Kiedyś był w 1 l butelkach, teraz już tylko 0,5. No i degustację można rozpocząć, tylko o towarzystwo stosowne trza się postarać.
Absynt nie poprawia humoru, nie rozwesela, absynt poniewiera. I tylko tyle mogę powiedzieć.
Ostatnio piłem absynt kupiony w sklepie - Alkohole świata - i niczym nie przypominał mi naszej borowiackiej piołunówki.:))

Pozdrawiam
miłośników poezji bezalkoholowej

Opublikowano

Hmm... Ciekawy przepis. W Internecie (po wpisaniu w Google absynt przepis) znalazłem bardziej chyba skomplikowany. A ten Twój to nawet jestem skłonny wypróbować:]

A ten piołun to tak w stanie surowym, prosto z łąki?

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



tylko surowy, prosto z krzewu czy jak mu tam z ziela :)

i wam się chcew robić

kiedyś tak
teraz już nie - za stary jestem:(
zresztą nie ja robiłem tylko senior,
ja tylko kibicowałem i degustowałem:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



i wam się chcew robić

kiedyś tak
teraz już nie - za stary jestem:(
zresztą nie ja robiłem tylko senior,
ja tylko kibicowałem i degustowałem:)

w sumie to noże i fajne, ale trzeba (przynjamniej jeden) żeby umiał ;P
pozdr.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @TylkoJestemOna Dzięki, samo życie niestety. Pozdrawiam
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Niektórzy uważają, iż w tym jest clue poezji, ja się z tym nie zgadzam, ale życzę po prostu, by szukać w dobrym miejscu. Nie zamykać się. Pzdr.
    • Wygnanie z Raju. Albo Cztery wesela i pogrzeb. (szkocka orkiestra) Pzdr :-)  
    • Szedł z nisko pochyloną głową poboczem pola, piaszczystą drogą. Szedł. Idzie obok kartofliska, które okrywa potok wieczornego słońca. Cały w pomarańczowej zorzy. Chłopski malarz. Namalował świat: bydło na rżyskach i pajęczyny babiego lata. Drżące. Sperlone kroplami rosy.   Wiesz…   Jesteś tu jeszcze?   Idę i jestem tutaj. Idę tak, jak szedłem wtedy, pamiętasz? Niczego nie pamiętasz. Już nic nie pamiętasz i nie widzisz, gdyż twoje oczy.   Martwe. I takie zimne zimnem kamienia. Bladego marmuru wyciosanego wieki temu dłutem nieznanego rzeźbiarza…   Ale znowu idziemy razem. Idziemy tak, jak moglibyśmy iść we dwoje. Tak jak moglibyśmy…   Idziemy. Idziemy. I idziemy raz jeszcze…   Stawiamy kroki powolne, jakby w zadumie. Idziemy jak ten sen śniony nagle nad ranem. Jak ta widziadlana korektora zdarzeń, co chwyta za gardło jakimś ciężkim westchnieniem.   Wypiłem trochę, to prawda. I wypiłem raz jeszcze, wznosząc toast za ciebie. Za nas…   Dlaczego milczysz? Spójrz, wznoszę kielich… E, tam, kielich, butelkę całą. Wznoszę ją pod światło wieczornego słońca.   I przez szkło przesącza się światłość pomarańczowa. Nadciągający wieczór. I przez szkło, przez płyn przejrzysty, przez te szkliste turbulencje spienionych majaków…   Napijesz się ze mną? Patrz, jest jeszcze trochę. Widzisz. Nie widzisz. Ale ja, widzę za ciebie.   Nie wypiłem do końca, albowiem chciałem… chcę zostawić tobie.   Stoję w otwartym oknie i patrzę. Wiatr szarpie gałęziami kasztanów. Szeleści liśćmi.   I szepcze. Szepcze. O, mój Boże, jak szepcze…   Na stole leży talerz. Mży cały w pozłocie kryształowy wazon z wetkniętym bukietem czerwonych róż. I te róże. Te róże czerwone…   Choć, napij się ze mną. Na stole lśni butelka. Podnoszę ją, aby wznieść…   Wiesz, był tu przed chwilą mój ojciec. Przyszedł zza grobu, aby się ze mną napić. Nie mówił nic, tylko patrzył. I patrzył tryni swoimi oczami.   Takimi oczami zasklepionymi czarną ziemią jak u trupa. Był i znikł. Nie powiedział ani słowa…   Kielich stoi nadal. Mój i jego. Jego i mój… Był i nie ma, choć przed chwilą jeszcze…   Wiesz, ćwiczę wirtuozerskie szlify chorobliwej fantasmagorii. I próbuję przecisnąć się przez ścianę. Atomy mojego ciała łączą się z atomami tynku, zaprawy murarskiej i cegieł.   Lecz nie mogę. Utykam, gdzieś pomiędzy. Nie potrafię przebrnąć jeszcze tej otchłani czasu. Choć jestem już bliski poznania tajemnicy przemieszania się w czasie.   Wiesz, to jest w zasadzie proste. Bardzo proste… Wystarczy tylko…   Zamykam oczy. Zaciskam szczelnie powieki. I widzę jak idzie ten malarz chłopski i maluje odręcznie dym płynący z łęciny, nad lasem idący...   Mimo że cierpi na bóle głowy i zaniki pamięci.   Ogląda swoje dłonie, palce. Licząc odciski, rdzę z lemieszy zdziera.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-08-10)    
    • Oryginalne, wakacyjne porównanie podróżnicze :-) Głębokich rozmów ze swoim wnętrzem ciąg dalszy :-) Pzdr.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...