Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano


siedzimy sobie naprzeciw
czart
i moje zwątpienie
już nie chcę bronić swej duszy
oddam na potępienie
nawet
nie pragnę bogactwa
urody i uciech wszelakich
chcę
schowac się w zakamarkach
zaszyć w kąt byle jaki
w szkielecie własnej niedoli
utopię
uczuć szczątki
proszę o hamak i księżyc
no może ze dwie książki
diabeł
włochacze zaciera
iskry ze ślepi miota
taka radocha w nim bucha
następna dusza
do kotła

Opublikowano

wspaniale to ujelas, prosto i w sama dziesiatke !
kto z nas nie prowadzi takich "pogaduszek", no kto ?!
Hamak i ksiezyc - chetnie Ci uzycze,ksiazek tez, choc diablem nie jestem (no moze diablica) - abys napisala wiecej ! Gratuluje Arena

Opublikowano

Pani Seweryno!
Ciekawy dyskutant - nie powiem. I wiersz ciekawy. Z tym kotłem to przesada. Kobiety mają to do siebie, że moment załamania może być początkiem zmartwychwstania Uczuć. Diabełek chyba to wie?
Serdecznie pozdrawiam
Marek Wieczorny

Opublikowano

Nie lubię takiego myślenia. Najlepiej się poddać, niż znaleść w sobie siłę. Nic dziwnego, że Twoje światełko w duszy lekko się tli.A może odwrócić od niego wzrok i spojrzeć na ciekawsze i bardziej godne uwagi rzeczy.
Pozdrawiam
[sub]Tekst był edytowany przez Maciej_Bacztub dnia 22-05-2004 20:57.[/sub]

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • A do makowca pac - w oka moda.    
    • Karb: dokąd idą? Kodu brak.    
    • Prawdziwa Wiara i Wiara w Prawdę
    • Czy niewysłowione ludzkie cierpienie Może mieć swoją cenę?   Czy bezbronnych przerażonych dzieci łzy Można dziś na pieniądze przeliczyć?   Czy przerażonych matek krzyk Można zagłuszyć szelestem gotówki?   Czy za zrabowane schorowanym starcom przedmioty Mogą młodzi biznesmeni dziś żądać zapłaty?   Czy za zachowane obozowe opaski Wypada dziś płacić kartami płatniczymi?   Czy za wspomnienia młodzieńców rozstrzelanych Godzi się płacić przelewami sum wielomilionowych?   Niegdyś zabytkowe monstrancje i menory, Padały ofiarą rasy panów chciwości, Kiedy SS-mani pieniądze za nie liczyli, Jak przed wiekami Judasz za Chrystusa srebrniki.   I bezcenne pamiątki rodzinne, Często zacnym ludziom zrabowane, Nierzadko kryjące wyjątkową historię, Przez SS-manów były przeliczane na pieniądze…   Dziś niemieccy biznesowi magnaci, Zapominając o prostej ludzkiej przyzwoitości, Nie licząc się z swymi wizerunkowymi stratami, Na tamtym cierpieniu znów chcieliby zarobić,   Na głosy sprzeciwu pozostając głusi, Topiąc w drogich alkoholach sumienia wyrzuty, Tragedię tylu ludzi chcieliby spieniężyć, Kalkulując cynicznie łatwy zysk…   Niegdyś oni do naga rozebrani Głodni, wychudzeni, bezsilni Będąc na łasce SS-manów okrutnych, Bez pozwolenia nie śmiąc się poruszyć.   Niewysłowionym strachem wszyscy przeszyci, Z zimna i strachu przerażeni drżeli, Czekając na śmierć w komorach gazowych Wyszeptywali słowa ostatnich swych modlitw…   A dziś na niemieckich salach aukcyjnych, Panuje wszędobylski blichtr i przepych, Wszędzie skrojone na miarę garnitury, Połyskujące sygnety i sztuczne uśmiechy,   Szczęśliwi potomkowie katów i oprawców, Bez poczucia winy ni krztyny wstydu, Za tamtych ich ofiar niezgłębiony ból Żądają butnie wielocyfrowych sum…   Lecz my otwarcie powiedzmy, Że cierpienia spieniężyć się nie godzi, Niezatarte przyzwoitości zasady I tym razem spróbujmy uchronić...   Lecz my ludzie szczerzy i prości, Choć symbolicznie się temu sprzeciwmy, Może oburzenia głosem stanowczym, A może prostych wierszy strofami…   By te padające bezwstydnie ceny wywoławcze, Cywilizowanego świata wstrząsnęły sumieniem, Milionów ludzi budząc oburzenie, Głośnego sprzeciwu będąc zarzewiem.   By ten kolejny skandal Godzący w pamięć o ludobójstwa ofiarach I tym razem nie był zamieciony pod dywan, By upokorzoną była niemiecka buta...        
    • utkłem w polu bez granic  w pustej przestrzeni  pomiedzy nie a nic  a do tego brak    

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...