Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To jest właśnie jedna z podstawowych wad obecnego rozwiązania - sądzę,
że teraz z każdym dniem przybywa ludzi, którzy widząc zaporę już przy pierwszym
kliknięciu nigdy tu nie wrócą. A kto może mi powiedzieć, że wśród nich
nie ma potencjalnie świetnych poetów?



A tutaj Piotrze pozwolę sobie się z tobą nie zgodzić. Punktowa, gwiazdkowa etc. ocena
przy wierszu, zwłaszcza kiedy jest widoczna przed przeczytaniem samego tekstu,
to moim zdaniem najgorsze z możliwych rozwiązań, bo wpływa w bezpośredni sposób
na "czytalność" i ogólny odbiór danego utworu, podczas gdy jest wypadkową ocen
stawianych najczęściej w sposób absolutnie subiektywny. Mam nadzieję, że na orgu
nigdy nie będzie czegoś takiego.
  • Odpowiedzi 57
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie musi być widoczne, a nawet nie powinno. Lepsza by była ukryta klasyfikacja, a dopiero po osiągnięciu pewnego - nazwijmy to "poziomu zadowolenia czytelników" - utwór byłby zaliczany do grona wyróżnionych. Utwór nie autor. Choć taki pomysł też ma minusy. Można stworzyć sobie kilkanaście nicków i wpisać się pod swoim własnym wierszem tylko po to by "nabić" punktację.
No tak teraz to sam sobie przedstawiłem duży minus tego rozwiązania.
Faktycznie - wycofuję się z tego pomysłu.
Opublikowano

jakes angelo-poprzyj nas i przywroc normalny stan rzeczy.
ja tez chce moc czytac,kiedy np nie jestem u siebie (zmiana hasla szwankuje,swoja droga)

jestem za jawnoscia.ps.przepraszam za brak znakow polskich' jestem nie u siebie

Opublikowano

"Piotr Jasiński napisał:

Wątpię czy zalogowałbym się na forum nie mając jako takiego pojęcia jak ono wygląda."

W związku z powyższym uważam, że czytanie bez logowania jest jak najbardziej
demokratyczne, a z logowaniem - totalitarne.
JESTEM ZA demokracją, chociaż wiadomo, że ma swoje wady, ale czy kiedykolwiek istniał
lepszy system niż demokratyczny?
Życzę podjęcia mądrej decyzji Angello czy ktoś tam jeszcze inny, przecież to forum
to nie tylko szklane ekrany i wirtualny świat, ale ludzie tak różni, że nie można im tego
zabronić.
A skoro już tak się stało, chciałabym wiedzieć dlaczego?
Pozdrawiam i przesyłam wyrazy szacunku administracji tego forum
Anna Siedem

Opublikowano

Forum było i będzie otwarte pod warunkiem, że skończą się ataki dzieciaków na portal. A żeby się skończyły trzeba przygotować nowy system - a to trwa (jest już 30% nowego sys.)

Także mając wybór - zamknąć forum dla niezalogowanych gości lub w ogóle dla wszystkich postanowiono jak wiadomo.

a.

Opublikowano

Angello
Dziękuję za wyjaśnienie, to bardzo miłe z Twojej strony :)
Wątpliwości chyba zostały już rozwiane, ale w przyszłości
dobrze byłoby informować użytkowników tego forum
co i jak, aby uniknąć niepotrzebnych rozterek :)
Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam

  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Piękne ciało  Morze wspomnień    Ostatni pocałunek  Chłód jesieni    Jej nagie piersi  Prezent od Boga     
    • @Kwiatuszek ostatnio sypiam na podłodze i tak mi dobrze, kołderka nie to, co koc.
    • Pamiętasz to moje nocne misterium? Wtedy, kiedy płonące świece wzniecały poblask jaskrawy. Skrzydlate momenty na suficie, na płaszczyznach porzuconych rzeczy. Teraz już wiem, że ta moja próba przejścia przez ścianę miała na celu dosięgnąć gwiazdy, kiedy stałem w kącie pokoju, przywierając ustami do zimnego tynku.   Szeptałem. Recytowałem słowa tajemne.   Wtedy. I wtedy…   Za oknami szeleściły liście oschłej topoli, kasztanu… Za oknami otwartymi na przestrzał. W ogromnym przeciągu, co się wspinał z krzykiem po ornamentach tapet..   I byłem blisko zrozumienia. I byłem blisko… Blask olśniewał mnie coraz większy. Ten migoczący blask nieznanej natury.   Wiesz... Nie. Nic nie wiesz.   Bo i co masz wiedzieć? Wtedy, kiedy czekałaś długo na nic. Na dworcu, tuż po odjeździe ostatniego pociągu. Czekałaś na mnie. Wiatr zakręcał i gwizdał. I tak jak teraz tarmosił poluzowanymi blachami parapetów. Zacinały ostre krople deszczu…   Z megafonów płynęły enigmatyczne dźwięki jakiejś nadawanej nie wiadomo skąd transmisji.   To nadaje wciąż sygnał. To wysyła w eter zaszyfrowaną wiadomość, której sensu nie sposób zrozumieć. Wtedy i teraz. Tylko, że wtedy nie przyszło nam to do głowy. Nam? Przecież nie ma nas. I chyba nigdy nie było…   A jeśli byliśmy, to tylko we śnie. Razem, gdzieś trzymając się za ręce. Raz. Jeden, jedyny. Albo i niezliczoną ilość razy.   Wiatr szeleści liśćmi topoli. Teraz, kiedy jest bardzo zimno. Skrzypią konary. A więc to już tak późno? Nocne obrazy jak dym z łęciny płyną…   Nie. To już przecież było poprzednim razem. W innym życiu, w innym wierszu… Bądź w innym...   A teraz?   Co z nami będzie? Jeśli w ogóle cokolwiek było.   Światłość wiekuista przemierza otchłań czasu. Wieczność całą. I wywija się z gałęzi topoli księżycowym sierpem.   I ten szelest skrzydlaty wznieca kurz, ten śpiew słowiczy. Aż wzrusza czarną sadzę w kominie, przysiadając na krawędziach pustych krzeseł jak jakiś zbłąkany kaznodzieja. Jak ten blask na dębowych klepkach podłogi. Na fornirze szafy. Na lakierze...   Na jawie? We śnie? Coś pomiędzy…   Coś jak kształt jakiś spętany cieniem mojej własnej ręki, kiedy się przebudzam, otwierając zlepione maligną oczy, próbując to pochwycić w jakimś nagłym przypływie zadziwienia.   Nie. Nie przebudzam się wcale. Przecież ja nie śpię. Spójrz! Mam otwarte oczy!   I nigdy nie spałem. Podczas gdy ty, śpisz snem twardym jak przydrożny kamień. Omszony...   Jeśli w ogóle tu jesteś. Jeśli w ogóle tu kiedykolwiek byłaś.   Co z nami będzie?   Albowiem pęd ten rozwiewa włosy. Czyni bruzdy w skibach mokrej ziemi.   Widzisz?   Jaskółki wznoszą się do nieba. Wychodzą naprzeciw tej łunie coraz większej.   Jeśli uderzy w nas świetlista rozpacz zapomnienia, czy będziemy jeszcze?   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-08-27)        
    • @poezje_krzyczane Dziękuję za pamięć. Tylko tutaj niczego nie ma. Po prawej stronie Twojego postu masz trzy kropki - kliknij tam - następnie w 'usuń' Ja tego nie mogę zrobić, bo to Twój post.
    • Leśmian - Oczy w niebiosach" width="200" data-embed-src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/lRCa7uo021U?feature=oembed"> https: //youtu.be/lRCa7uo021U
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...