Magia świąt – czy jestem fiutem?

[Andrzej_Wojnowski]

 

 

Kocham święta. Naprawdę.
Kocham tę przedziwną, coroczną metamorfozę ludzi, którzy przez jedenaście miesięcy potrafią się nie zauważać w windzie, a w grudniu nagle mówią sobie „dzień dobry” z intonacją jak z reklamy margaryny.
Bóg się rodzi, moc truchleje, a człowiek – choć na chwilę – udaje lepszą wersję samego siebie.

W grudniu nawet ja jestem łagodniejszy.
Uśmiecham się do kasjerek, nie przeklinam pod nosem w korkach (no, przynajmniej nie głośno), a na widok choinek w marketach czuję coś na kształt wzruszenia, pomieszanego z lekką irytacją cenową.
Ale generalnie – atmosfera miłości przedświątecznej działa. Przynajmniej do momentu, kiedy trzeba zaparkować samochód.

Od lat wigilijne potrawy rybne to moja działka.
Nie dlatego, że tak bardzo się na tym znam, tylko dlatego, że ktoś musi. A skoro ktoś musi, to padło na mnie.
Kupuję ryby od dwudziestu lat w tym samym sklepie rybnym na rynku w Pruszczu Gdańskim. Jem to, co kupuję, i – co ważne – wciąż żyję. To, moim zdaniem, najlepsza możliwa rekomendacja.

Jedyny problem, jaki pojawia się co roku, to kolejki.
Przed świętami nie są to kolejki – to są procesje.
Ludzie stoją w nich z minami męczenników, jakby zakup karpia był formą pokuty za całoroczne grzechy.

Parking przy rynku? Zapchany.
Samochód przy samochodzie, każdy w trybie „polowanie”.
Krążę więc jak sęp nad sawanną. Kółko. Drugie. Trzecie.
I nagle – cud. Audi wyjeżdża. Jest miejsce. Widzę je jak objawienie.

Czaję się.
Wjeżdżam.
Parkuję.

Tradycyjnie – łamiąc przepisy ruchu drogowego, ale w sposób elegancki, z wyczuciem i świąteczną intencją.

Wyłączam silnik i czekam na tę błogą ciszę po walce o byt.
I wtedy…
KLAKSON.

Nie taki zwykły „pik”.
To był klakson z pretensją. Z żalem. Z oskarżeniem.

Wysiadam, odwracam głowę i widzę ją.
Atrakcyjna blondynka.
Wzrok bazyliszka.
Taki, którym w średniowieczu można było zamieniać ludzi w kamień albo przynajmniej w poczucie winy.

– Nie widział mnie pan? Chciałam tu zaparkować – mówi głosem, który jednoznacznie sugeruje, że widziałem. I że zrobiłem to specjalnie.

Mam alergię na podniesiony głos.
Ale kiedy podnosi go kobieta, uruchamia mi się tryb dyplomatyczny.
Więc odpowiadam łagodnie, z nutą autoironii:

– Gdyby to było dwadzieścia lat temu, na pewno bym panią zauważył… ale dziś?

I tu popełniłem błąd komunikacyjny dekady.

Bo ja mówiłem o sobie.
O wzroku. O wieku. O tym, że człowiek nie jest już tym samym drapieżnikiem parkingowym co kiedyś.
Ona natomiast zrozumiała to tak, że właśnie nazwałem ją starą.

Zimne spojrzenie.
Cisza.
Emocjonalny mróz.

Powiedziała „dziękuję”.
Ja – odruchowo – odpowiedziałem „nie ma sprawy”.
I rozeszliśmy się w poczuciu kompletnego nieporozumienia.

Poszedłem do sklepu rybnego.
Kolejka – trzydzieści metrów.
Wtedy przypomniałem sobie, że nie mam karteczki z listą zakupów.

Żona mi napisała, co mam kupić.
Zapomnę – zmieni zamki.
To nie jest metafora. To realna groźba.

Wracam do samochodu.
I wtedy zauważam napis.

Na moim brudnym, zimowym aucie, palcem, z godnym podziwu charakterem, ktoś napisał jedno słowo:

FIUT.

Natura i pogoda tego nie zrobiły.
To był czyn ludzki.
I nagle skojarzyłem twórczynię.

Nie obraziłem się.
Nawet trochę mi zaimponowała.
Krótko. Dosadnie. Bez interpunkcji.

Biorę kartkę, wracam do kolejki…
I kogo spotykam?

Moją blondwłosą znajomą z parkingu.

– Dzień dobry. Znów się spotykamy – mówi głośno.
A potem ogłasza całej kolejce:

– Ten pan bezczelnie zajął mi miejsce na parkingu.

Nie mogłem zostać dłużny.

– A ta pani – mówię – napisała mi na samochodzie „fiut”. Ale nie mam pretensji. Urodziłem się w ubiegłym wieku, w środku szóstej dekady. Mogła napisać „stary fiut”. Skoro tego nie zrobiła, uważam, że jesteśmy kwita.

Kilka osób się zaśmiało.
Reszta nie zrozumiała albo nie słyszała.
Śmiałem się ja.
Śmiała się ona.

Złożyliśmy sobie życzenia świąteczne.

I wtedy pomyślałem:
można się pokłócić,
można coś o sobie napisać,
można kogoś nazwać fiutem,
a potem… podać sobie rękę.

I może właśnie na tym polega magia świąt.
Nie na tym, że jesteśmy idealni.
Tylko że potrafimy się z siebie pośmiać, zanim zdążymy się znienawidzić.

A czy ja jestem fiutem?

Być może.
Ale przynajmniej świątecznym

[tie-break]

@Andrzej_WojnowskiREWELACJA!

Dawno się tak nie uśmiałam. Dla mnie to hit sezonu!

Chapeau bas dla Autora. I dla tej pani również, jeśli pierwowzór naprawdę istnieje.

Edytowane 21 godzin temu przez tie-break (wyświetl historię edycji)

[hania kluseczka]

@Andrzej_Wojnowski super, pani też zasługuje na szczególną uwagę, bo jednak potrafiła zejść, z piedestału, a to nieczęste, w dzisiejszych idących w zaparte, zimnokrwistych czasach ;) 

no i świetnie napisane :) 

[Berenika97]

@Andrzej_Wojnowski

 

Świetne! Zabawna historia, i chociaż denerwuje mnie określenie "magia świąt"  - w Twoim opowiadaniu coś "magicznego" w relacjach miedzyludzkich się zadziało. 

Pozdrawiam. 

[wierszyki]

Bardzo wciągające opowiadanie. Wyszło bardzo dobrze :))

(U nas taka kolejka to jeszcze chyba tylko w najtańszej aptece w mieście) :)

Pzdr

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

[Kwiatuszek]

@Andrzej_Wojnowski Jejku! Jakie genialne opowiadanie świąteczne. Nie jakieś romantyczne, błyszczące lampkami tylko zwykłe, ludzkie i tak prawdziwe. Świetne! Może masz w zanadrzu jeszcze jakąś historię? Chętnie poczytam. Pozdrawiam serdecznie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

[Marek.zak1]

Lekko napisane, plus mądry i też aktualny przekaz.  Pozdrawiam Andrzeju z życzeniami świątecznymi. Marek

[Andrzej_Wojnowski]

@tie-break @hania kluseczka @Berenika97 @wierszyki @Kwiatuszek @Marek.zak1   

Chciałbym bardzo podziękować wszystkim, którzy poświęcili czas na przeczytanie tekstu „Magia świąt – czy jestem fiutem?” oraz tym, którzy zostawili po nim dobre słowo, komentarz lub uśmiech.

Przyznam szczerze – byłem zaskoczony tak życzliwym odbiorem. To nie był tekst „pod publikę”, lecz zapis autentycznego zdarzenia, bez upiększeń i bez literackich sztuczek.

Tak po prostu było.

Po sześćdziesięciu latach życia zaczynam zauważać coś, co wcześniej traktowałem jak oczywistość albo wręcz drobną irytację: moje życie nigdy nie było nudne. Zaskakująco często jestem uczestnikiem zdarzeń, które jakimś dziwnym trafem omijają innych. Czasem są zabawne, czasem absurdalne, czasem nieco nerwowe. Bywa, że marzę o spokojnym, przewidywalnym życiu bez adrenaliny – takim, w którym nic się nie dzieje. Ale los, odkąd pamiętam, chyba ma wobec mnie inne plany.

Dopiero teraz, dość późno, uświadomiłem sobie, że te drobne epizody, spotkania i sytuacje są czymś więcej niż tylko anegdotą na chwilę. Są zapisem czasu, ludzi i świata, który się zmienia. Dlatego może warto je opisywać , bez zadęcia, bez udowadniania czegokolwiek komukolwiek. Nie po to, by się chwalić – bo nie ma czym – ale dlatego, że tak po prostu wyszło.  

To są wspomnienia dla rodziny i przyjaciół, choć wiem, że często trudno im sobie wyobrazić, jak ciekawe były – i nadal są – czasy, w których żyjemy. Może właśnie dlatego warto je zapisać. Dla pamięci. Dla uśmiechu. Czasem dla refleksji.

Tekst „Magia świąt – czy jestem fiutem?” urodził się wczoraj , tak jak całe wydarzenie. 

Jeszcze raz dziękuję za życzliwość, uwagę i dobre przyjęcie tego tekstu. To bardzo motywujące – i daje odwagę, by spróbować dalej.