Widzialna

[Berenika97]

Inaczej teraz patrzysz.

Głowa wreszcie podniesiona –

to nie pycha - to upór,

wyhodowany na przekór,

na najbardziej słonej z ziem.

Nie pytam, czy przebaczyłaś.

Darowanie winy to luksus.

Byłaś tam,

gdzie nikt nie chciał patrzeć –

na marginesie kadru,

w martwym polu widzenia.

Oddychałaś powietrzem

wydzielanym dla innych.

Trwałaś, choć kazano ci zniknąć.

Więc teraz śnij na głos –

marzenia mają prawo być hałasem.

Płoń, nie ukrywając dymu,

niech szczypie w oczy tych,

którzy milczeli najgłośniej.

Przestałaś być drogą. Jesteś kompasem.

Już nie cieniem - lecz mapą nieba.

Masz gwiazdy na wyciągnięcie ręki -

kto poznał absolutną ciemność -

potrafi docenić najmniejszy foton.

Życie tych, którzy stali się widzialni

jest trudne i prawdziwe.

Przestałaś być przezroczysta.

Masz głos, masz barwę.

Jesteś.

 

Moja przyjaciółko.

 

[P.Mgieł]

Bardzo wysoki poziom.
Wiersz jest spójny, gęsty znaczeniowo, emocjonalnie dojrzały i przede wszystkim — szczery. Najlepsze elementy:

-świetna metaforyka (konkretna i oryginalna),

-mocna pointa,

-piękny rytm wolnego wiersza,

-bardzo dobra praca z symboliką światła,

-język prosty, ale nośny.

Gdyby ten tekst znalazł się w tomiku współczesnej poezji, nie odstawałby jakością.

Proste, mocne, deklaratywne. Cała kompozycja dąży do tego jednego słowa: Tożsamość. Widzialność. Istnienie.