POCZTA

[Migrena]

 

                         POCZTO.

                          odczep się od                             poetów.

                           Berenika jest                             nasza!!!

 

 

 

 

 

 

Wchodzę na pocztę,
a powietrze stoi tu jak bulion z unieważnionych znaczków -
tak gęsty, że mógłby mieć własny numer PESEL i prawo do świadczeń.


Wisi ciężko, lepi się do twarzy,
pachnie mieszanką paragrafów, drożdży absurdu i pyłu ze sprawozdań rocznych fermentujących w kątach jak zakalec czasu,
którego nikt nie miał odwagi wyrzucić.

Kolejka trwa jak wieloletni eksperyment,
w którym każdy klient jest prototypem cierpliwości,
a każdy oddech brzmi jak próbna syrena katastrofy atomowej.
Poczta pachnie, jakby ktoś zagotował cały XX wiek w jednym garnku,
dodał szczyptę PRL-u,
garść rozporządzeń „nieaktualne od 1998”,
a na koniec przypalił to kadzidłem z formularza PZ-12/9B,
którym od pokoleń straszy się dzieci
i pracowników administracji.

Kobieta przede mną wygląda,
jakby weszła tu w 1983 roku i od tamtej pory zmieniała tylko fryzurę
- zgodnie z zaleceniami kolejnych ministrów infrastruktury.
Jej spojrzenie ma konsystencję skupionych w jeden punkt paragrafów -
lepi się do wszystkiego, co narusza rytuał czekania.

Nad głowami wisi wyświetlacz - miga jak sygnał z umierającej cywilizacji, która przegrała z własną instrukcją obsługi.
NUMER 702 → OKIENKO 4.

Tyle że okienko 4 istnieje tylko jako legenda
- jak Yeti, Atlantyda i listonosz doręczający przesyłki pod właściwy adres.

Za szybą siedzi kasjerka.
A może kapłanka?
Ma minę, jakby przeżuła regulamin, połknęła go i trawiła z dumą dynastii, która żywi się wyłącznie biurokratycznym papierem.
Jej okulary skupiają światło tak mocno, że wystawione na słońce wypaliłyby w moim awizo dziurę wielkości małego meteorytu.

- Następny!, woła głosem o strukturze tłuczonego szkła.

Podchodzę, podaję awizo.
Patrzy na nie jak na mapę DNA smoka znalezionego w bagażniku mikrobusu.

- Nie mamy.

- Jak to nie macie? Przecież jest tu napisane…

- System tak mówi, odpowiada tonem, który potrafiłby zatrzymać zegar atomowy.
- Ale system kłamie.

Za jej plecami sterczą regały -
labirynt Kurzu Archiwalnego z kartonów,
które jęczą nie tylko z wysiłku,
lecz także z ulgi,
że nie muszą być odnalezione właśnie teraz.
Każdy drży, jakby skrywał duszę petenta,
który nie doczekał się własnej przesyłki i powoli przeszedł w stan mitologiczny.

- A to?, pytam, wskazując na stos wielki jak góra lodowa, która zatopiła Titanica, ale z naklejkami „PRIORYTET”.

- To przesyłki, które szukają siebie nawzajem, mówi powoli.
- Jak dusze, które nie wiedzą, że są w tym samym systemie.
Czasem się odnajdą.
Czasem nie.
My nie decydujemy o przeznaczeniu.

Za mną kolejka szumi jak powódź goryczy.

- Ja chciałam tylko znaczek…, jęczy ktoś.
- Ale chyba umrę tu z godnością.

- A mój list?,  pyta inny.
- Wysłałem do sąsiada, dotarł do Uzbekistanu, wrócił do mnie, ale ktoś dopisał przepis na barszcz.

Kasjerka wstaje, jakby unosiła ją smuga archiwalnego kurzu.
Podchodzi do regału, wsadza rękę między paczki -
i wtedy to się dzieje.

Regał zaczyna mruczeć.
Tak mruczą rzeczy, które milczały za długo.
Kartony przesuwają się jak powolne kontynenty absurdu.
Szuflady wysuwają się same,
jakby otwierała je paszcza biurokratycznego potwora.

Kasjerka zamiera.
Jej oczy rozszerzają się jak dwie żarówki pod napięciem ostatniej woli.

- Jest…, szepcze.
- Przesyłka odnalazła swój los.

Wyciąga karton - wygląda,
jakby przetrwał cztery wojny,
osiem powodzi,
jedną deportację do równoległego wszechświata i
pełne stulecie internetowych błędów 404.

- Proszę,  mówi.

Trzymam pudełko.
Jest otwarte.
Na boku, obok zamazanego kodu kreskowego, widzę ręcznie dopisane czerwonym tuszem: "TYP PRZESYŁKI: ZAPOTRZEBOWANIE EGZYSTENCJALNE".


- Dlaczego w środku są… ziemniaki?

Patrzy na mnie spojrzeniem, które mogłoby zatwierdzić budżet państwa.

- Tak bywa. Poczta jest… płynna w interpretacji przeznaczenia.

- Ale ja zamawiałem książkę.

- A może to książka zamówiła pana,  odpowiada ironią niczym księżna chaosu.
- A ziemniaki… cóż.
One przyszły, bo mogły.

Patrzę na nie.
Na ich skórkach wgniecenia:
jakby ktoś próbował odcisnąć alfabet, którego nikt już nie pamięta.
Chcę protestować, ale coś we mnie pęka.
Mój wewnętrzny system doręczeń sam się rozszczelnia.

- Czyli nic się nie da zrobić?

- Możemy złożyć reklamację,
mówi z westchnieniem archeolożki biurokracji.
-  Rozpatrzymy ją między sześcioma dniami a sześcioma eonami.

Kolejka za mną sapie jak stary parowóz. Jeden z klientów osuwa się omdlewająco na gablotkę z długopisami „Poczta Polska - 12 zł”.

Wychodzę.
Drzwi zamykają się za mną z jękiem bramy do krainy, z której nikt nie wrócił z własną przesyłką w stanie nienaruszonym.

Świat na zewnątrz jest jaśniejszy.
Ja,  cięższy o pudełko ziemniaków, które przyszły do mnie z taką pewnością,
jakby znały mój los lepiej niż ja.
Na etykiecie miały odręczny dopisek: CEL: KOREKTA LOSU ODBIORCY.


Za mną poczta szumi jak zmęczony potwór.

I kiedy już jestem poza nią
doganiają mnie jeszcze,
drzwi pamiętające Gomułkę
i przytrzaskują mi nogę,
jakby chciały zatrzymać mnie na zawsze,
w swoim królewstwie zagubienia i pomyłek.

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 2 godziny temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Migrena

To świetna wiwisekcja polskiego doświadczenia urzędowego, podniesiona do rangi egzystencjalnego horroru, podróż do miejsca, gdzie prawa fizyki ustępują miejsca prawom "okienka", a czas płynie w zupełnie innym wymiarze. Poczta staje się tu kulinarnym koszmarem, w którym gotuje się „cały XX wiek” z dodatkiem PRL-u. Tu czas się nie tylko się zatrzymał, ale sfermentował.

Urzędniczka na poczcie to strażniczka tajemnej wiedzy, która „trawi regulamin z dumą dynastii”. Jej władza jest absolutna, a system, na który się powołuje, jest bóstwem kapryśnym i okrutnym.

Klient jest bezsilny w starciu z systemem kolejkowym.

Moment wręczenia ziemniaków zamiast książki to czysty to majstersztyk absurdu. Dialog z kasjerką – "A może to książka zamówiła pana (...). A ziemniaki… cóż. One przyszły, bo mogły"-

to zdanie to kwintesencja urzędniczej logiki – niepodważalnej, choć całkowicie bezsensownej.

W sumie to poczta jest tu metaforą świata, w którym zasady są niejasne, przeszłość (Gomułka, PRL) wciąż trzyma nas za nogawkę.

 

Bardzo dziękuję Ci za ten wiersz, nieźle się uśmiałam. Jest wyśmienity ! Idealnie oddaje to, co usłyszałam, gdy składałam reklamacje za niedostarczenie mi przesyłek.

 

Do: Głównego Inspektora ds. Czasoprzestrzeni i Przesyłek Niechcianych . Dotyczy: Niezgodności towaru z marzeniami (Przesyłka nr: "Zapotrzebowanie Egzystencjalne")

Treść: Niniejszym zgłaszam sprzeciw wobec otrzymanej "Korekty Losu". Zamawiałem słowo pisane, a otrzymałem półtora kilograma surowej rzeczywistości w postaci bulw. Ziemniaki patrzą na mnie wymownie, ale nie da się ich czytać.

 

[Migrena]

@Berenika97

 

dzięki:)))

 

ale z tego co słyszałem kierownictwo Unii Europejskiej opanowało język ziemniaka zwyczajnego.

 

ludzkość go jeszcze nie poznała.

 

nie dziwi nic.

 

zawsze byliśmy........no normalnie z tyłu jesteśmy!!!!

 

dzięki Nika.

 

 

 

[violetta]

@Migrena klimat jak z PRL, dogoniliśmy Dominikanę, jeżeli chodzi o pocztę. Od lat te same kolejki, poczta powinna przejść restrukturyzację. 

[Migrena]

@violetta

 

i tu się z panią Kierowniczką zgadzam!!!!!!!!!!!

 

pozdrawiam:)))

 

 

 

[Marek.zak1]

Fajnie to napisałeś, Witkacy, Tym, Ionesco, no i klimat komuny, wszystkiego po trochu. Są małe prywatne agencje pocztowe i tam jest już normalnie. Pozdrawiam 

[huzarc]

@Migrena Tylko rzeczywistość on-linę nas w takiej sytuacji tylko uratuje;)