Tęsknota

[Migrena]

 

 

Nie ma jej.
A jednak czasem wraca we mnie jak zwierzę,
co znalazło wejście przez szum ulicy -
wyszarpuje miejsce na oddech,
wciska się pod skórę, aż czuję,
jak pazurami szuka starej blizny.

Myśli chodzą po mnie jak stado wygłodniałych wilków -
nie pytają, nie czekają,
tylko gryzą to, co zostało ze mnie
po jej odejściu.

Noc staje się tropem, czarną krwią  powietrza,
w którym krążą ptaki z dziobami ostrymi jak jej imię -
rozrywają mnie krzykiem, gdy próbuję zasnąć.

Tęsknię do niej jak do światła zakopanego w betonie,
którego nie można wykopać bez krwi.
Dłonie pamiętają jej kształt tak dokładnie,
że czasem mam wrażenie,
że to one mnie dotykają od środka,
a nie ja świata.

Niosę ją w sobie -
jak żar, który wypalił kieszeń,
ale wciąż parzy to, czego nie ma.

Jak krzemień, z którego iskra, choć zgaszona,
wciąż pamięta kształt uderzenia.

Jak głos, który przedarł się do środka
i wgryzł w serce jak w rdzeń owocu.

Czasem myślę,
że gdybym rozciął noc na pół,
znalazłbym w samym środku jej oczy -
ciemne, cierpliwe, czekające na moment,
by znów mnie ugryźć.

A nawet gdyby wypruć ze mnie
każdą ranę, każdy krzyk, każdą łzę -
to i tak zostałaby ta jedna:
tęsknota po niej,
co już nie jest uczuciem,
ale instynktem.

Jak pragnienie, które w studni wyschniętej
wykuło dno z suchej gliny,
co wciąż pęka.


Nie ma jej.
A jednak wciąż mnie dosięga -
nie ręką, nie wspomnieniem,
lecz głodem, którego nie potrafię
ani nasycić, ani zabić.

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 2 godziny temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[Christine]

@Migrena Jest niesamowity, te metafory! Nie wiem, co napisać ale bardzo mi się podoba.

[Sekrett]

Niektóre metafory (np. "czarna krew powietrza") brzmią dla mnie strasznie kiczowato. Inne natomiast (np. myśli przedstawione jako wilki) rezonują z moją wrażliwością. Jeśli chodzi o sens, znowu mamy mix. Niektóre frazy brzmią sztucznie (np. wypruwać rany - rany raczej powstają na skutek wyprucia np. flaków). Inne są bardzo ładne - na przykład o tym, że miłość przestaje być uczuciem, a zaczyna być instynktem. Jest nad czym pracować, jest też z czego się cieszyć - tak mi się zdaje. Pozdrawiam!

[Migrena]

@Christine

 

Twój komentarz mnie rozczula :)

 

ja jestem tutaj tylko uczniem na poetyckiej praktyce.

 

uczę się od prawdziwych poetek i poetów którzy tutaj piszą:)

 

ale za Twoje słowa dziekuję :)9

 

bądź tutaj szczęśliwa !

 

i w ogóle też oczywiście :)))))))

 

 

 

 

 

@Sekrett

 

nie pitol się wcale.

 

kicze wywal.

 

plastyki wywal.

 

co chcesz wywal.

 

interpunkcję zostaw.

 

i spierd.......

 

albo zostań i ciesz się swoim dziełem.

 

Arrivederci.

 

 

Edytowane 10 minut temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@Migrena

Ten tekst jest mocny, gęsty i bardzo nośny, na poziomie obrazowania i konsekwencji emocjonalnej. Mówi on o obsesyjnej tęsknocie rozpisanej językiem ciała i instynktu.

[Marek.zak1]

Moc, ekstremalne emocje i metafory po bandzie to twój styl i niech tak zostanie, bo poezja i w ogóle sztuka o letniej temperaturze nie porywa. Pozdrawiam

[Berenika97]

@Migrena

Czuję Twój wiersz na własnej skórze. Zamieniłeś abstrakcyjne słowo "tęsknota" w coś fizycznego, drapieżnego i organicznego. Zrezygnowałeś z łagodnej melancholii na rzecz brutalności natury (wilki, pazury, krew). To doskonale oddaje stan, w którym ból jest aktywnym napastnikiem. Przejście od uczucia do instynktu w ostatniej strofie to niesamowita puenta. Sugeruje, że ból stał się podstawowym trybem przetrwania, jak oddychanie.

Odbieram Twój tekst, że jest o tym, jak nieobecność kogoś bliskiego może stać się najbardziej obecną rzeczą w życiu. Taki okropny paradoks. Znowu napisałeś świetny wiersz!

 

[Migrena]

@huzarc

 

dziękuję huzarc za Twoje słowa.

 

 

zawsze są dla mnie ważne !!!

 

 

 

 

@Marek.zak1

 

dzięki Marku.

 

pozdrawiam serdecznie :)

 

 

 

@Berenika97

 

w sztuce, muzyce, poezji tęsknota ma często wymiar piękna.

 

w życiu to przeważnie utrata nadziei, rozpacz, czasem krew.

 

bardzo dziękuję Bereniko.