Portret kochanki

[huzarc]

Odradza się. Wiosną i jesienią. Nie przemija.

 

Karcisz mnie za nadmiar, za barokowy ciężar frazy

na swej skórze, odciśniętej rumieńcem gładkiej miedzi.

 

Pragniesz – ja chcę.

 

Płaska oś ciał i czułość,

jak jęk pierwszego niedosytu i upojenia.

 

Oswajasz moje palce

w rewirach swych

nagich zmysłów,

rozrzuconych jak czarny jedwab

na zaciśniętych udach.

 

Trwam

 

w poszumie krwi zimnego powietrza,

w plamie potu w kapilarach ziemi,

namacalnie jak twoje usta

purpurą zakazanego smaku,

kryształem jadowitego ruchu.

 

Zapadasz się w moją tęsknotę

za czasem, który zjada

zmarszczki na niebie,

ale rozgryźć nic nie może.

 

[viola arvensis]

@huzarc

bardzo zmysłowy i wabiący tekst. 

Mozna sie w nim zatopić jak w tym jedwabiu...

[FaLcorN]

@huzarc

Na dobrym poziomie poetyckim. Po części skojarzyło mi się z bardzo dobrą piosenką:

 

Pozdrawiam!

[violetta]

Jak piękny, czarny jedwab twój wiersz:)

 

[Migrena]

@huzarc

 

poetyckie studium namiętności.

 

cykliczności uczucia oraz zmysłowej relacji.

 

przesłaniem wiersza jest nieśmiertelność i powracająca siła pożądania oraz miłości fizycznej.

 

miłość nie jest jednorazowym wydarzeniem, lecz wiecznym powrotem  który ignoruje upływ czasu i przemijanie.

 

szukajac nawiązań filozoficznych widzę Eternel Retour.

 

czyli koncepcja wielkiego powrotu u Fryderyka Nietzschego.

 

namietność jako siła fundamentalna wymykająca się racjonalnemu rozumowaniu.

 

 

tyle wyczytałem z istoty (głebi) utworu.

 

extra mocny.

 

 

 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam -  wiersz zachwyca  - ma moc - 

                                                                          Pzdr.