Katastrofa pustki

[Migrena]

 

 

Poeta, w niemym geście, pochyla się nad stołem.

Długopis, wąż z kryształowymi oczami,
ślizga się po stole - zimny i obcy,
sycząc alfabetem, który zapomniał istnieć.

Jego tusz pachnie gwiezdnym pyłem
i wspomnieniem spadających słońc.

Kartka patrzy na niego
niczym zimne, puste niebo po burzy -
gotowa przyjąć wszystko,
lecz nic nie wydać,
choć skrywa w sobie miniaturowe galaktyki
spragnione tylko hałasu.

Ich orbitujące atomy
tańczą w rytmie śmiechu kwantowego kota.


Chce pisać - ale słowa uciekają,
robią mu w głowie kabaret.

Pomysły wirują
jak kalejdoskop roztrzaskanych szyb.
On łapie je dłonią pełną powietrza i chaosu,
jakby łowił spadające gwiazdy
w beczce mleka.

A w kącie jego myśli
samotny smok z migoczącymi skrzydłami,
podśpiewuje starożytne formuły nonsensu.

Lustro pokazuje go jako
klauna w płomiennych skarpetkach,
pół geniusza, pół katastrofę.

Jego cień tańczy własnym życiem przez dziurę w suficie,
a wnętrze -  puste jak opuszczony statek
w porcie z mgły,
pełne echa nieopowiedzianych legend
i szemrzących w nim mgławic szeptów.

Śmiech i rozpacz
tańczą w nim tango groteski,
wirując w rytmie, którego świat nie potrafi zobaczyć
za kotarą absurdalnej codzienności.

Długopis drży
jak skrzydło motyla w trzęsieniu ziemi.

Czas pęka jak bańka mydlana.

A on siedzi -
groteskowy i majestatyczny w swojej niemocy -
jak kamień, który próbuje krzyczeć na ocean,
a ocean odpowiada mu ciszą
z dna świata.

W jego cieniu rośnie las
zrobiony z melodii,
który szepcze w rytmie galaktyk.

Kartka jest morzem ciszy,
falującym od pustych słów.

Każda linia niewypowiedziana -
wybuch gwiazdy,
eksplozja koloru i śmiechu w czerni,
czasem rozpryskująca się w tęczę
utkaną z chaosu komet.

Poeta, zamknięty w swoim własnym teatrze,
czuje, że jego niemoc
to najbardziej dziki,
najbardziej szalony
i najpiękniejszy wiersz,
jaki mógłby napisać.


Bo Stwórca też czasem gubi długopis,
a wtedy pisze sobą,
udając, że wie, co pisze.

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 4 godziny temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@Migrena

Wiersz portretuje moment twórczej niemocy jako osobny, pełnoprawny stan świata, stan zawieszania, które nie potrafi ani posiąść nieba, ani zakorzenić się w ziemi. Poeta zostaje ukazany między wzniosłością a groteską, będąc jednocześnie świadomy swojej siły i bezradności wobec słowa, które nie chce się objawić. Do tego mamy bogatą metaforykę, która nie jest pustą ozdobą, lecz sposobem na uchwycenie napięcia między pragnieniem a milczeniem. To zapis chwili, w której sam akt niemożności pisania staje się najprawdziwszym wierszem.

[Migrena]

@huzarc

 

jesteś niesamowity.

 

to piękne co napisałeś.

 

dziękuję :)

 

[Rafael Marius]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ciekawa myśl.

[viola arvensis]

@Migrena och, żebym ja umiała pisac tak piękne i mądre komentarze jak @huzarc - naprawdę klasa, gratuluję ! 

 

Od siebie napiszę, że jak nie ma weny no to jest katastrofa

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A wiersz opowiada o jakimś nieuchwytnym stanie pomiędzy  natchnieniem, pustką i pragnieniem. 

 

Bardzo ciekawie opisałeś ten stan i wyzdobiłeś w swoim mistrzowskim stylu metaforami. 

 

Super ! 

 

 

[Marek.zak1]

Obraz pustki i niemocy, która niejedno ma imię. To mz bardziej jeśli pisze się na zamówienie i termin, co może tak dawać, ale kiedy pisze się, a musu ani terminu nie ma wtedy nic na siłę i lepiej odczekać na powrót błysku, weny, czy inspiracji.

Pozdrawiam

[KOBIETA]

@Migrena

 

„w porcie z mgły”

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Doskonale uchwycony stan zawieszenia…gdzieś pomiędzy światami.

Z chaosu myśli i emocji powstają najpiękniejsze wiersze ! :) 
Wystarczy poczekać…na lśnienie:) 

[infelia]

@Migrena Długopis to fajny kumpel, wystarczy przytknąć go do papieru i czekać co tam ciekawego zmaluje...