zdeptana dusza

[Berenika97]

noc pęka od syren,
a ona liczy oddechy — każdy jak nabój
za ścianą jęczy cegła —
nawet dom ma swoją ranę
woda w misce drży,
jakby ktoś uczył ją strachu

za drzwiami — kroki, szczęk metalu,
i wchodzi cień,
bez twarzy, bez pytań
jego dotyk — twardy jak lufa,
zimny jak stal bagnetu

jej świat się kurczy
do szwu sukienki, co nie pęka od wstydu
kiedy wychodzi,
powietrze nie wie, czy milczeć, czy płakać.
ona połyka je łapczywie,
jakby chciała utopić krzyk,
zanim wypłynie

na zewnątrz

długo jeszcze śpiewają rakiety —
jakby modliły się o więcej nocy.

ale ona nie wie, która to już noc,
liczy je jak rany —
zawsze wychodzi za dużo.

słyszy, jak ktoś krzyczy,
albo płonie dom —
tu dźwięki mają jedno imię

czasem chce ciało ukryć pod skórą,
szoruje się popiołem,
aby zmyć błoto z duszy
podeptanej przez żołnierskie buty

uczy się łkać w ruinach tak,
by nie poruszyć powietrza —
nie chce, by zdradziło,
że jeszcze jest.

[Marek.zak1]

Aktualne, a jednocześnie tak się działo i niestety nadal dzieje. Dyktatorzy i inni, głodni sławy, chwały i marszów triumfalnych nam to gotowali i gotują.

Pozdrawiam serdecznie

[Tectosmith]

@Berenika97 Najmocniej zatrzymał mnie ten drżący obrys wody — jakby strach przenosił się na rzeczy. To jest porażająco prawdziwy obraz. Bardzo dobry wiersz. 
Pozdrawiam serdecznie. 

[Berenika97]

@Marek.zak1Bardzo dziękuję! To smutne, że ten wiersz nie starzeje się razem z nami — że wciąż mówi o tym, co dzieje się dziś, teraz. Twoje słowa o głodzie chwały to gorzka prawda. Zapomina się, jak cierpią kobiety.  Pozdrawiam."

@Tectosmith Dziękuję za te słowa. To, że zatrzymałeś się przy tej drżącej wodzie, znaczy dla mnie bardzo dużo — to był jeden z tych obrazów, które przyszły same, jakby musiały. Masz rację, strach rzeczywiście przenosi się na rzeczy, one pamiętają to, czego my nie chcemy nazwać. Pozdrawiam serdecznie.

[Migrena]

@Berenika97

 

to głęboki i poruszający wiersz.

Berenika z niezwykłą siłą i intymnością przekazuje, jak wojna niszczy nie tylko domy, ale i duszę ofiary, redukując ją do strachu, wstydu i pragnienia zaprzeczenia własnemu istnieniu.

 

to obraz traumy i obdarcia ofiary z godności.

 

świetnie napisany.

 

szczególny.

 

ukłony :)

 

[huzarc]

@Berenika97

To wiersz, gdzie nawet przestrzeń jest świadkiem. Dom, ściana, cegła, powietrze, one nie są tłem, one pamiętają, współuczestniczą w tragedii świata. I to sprawia, że wiersz nie opowiada o przemocy, ale pokazuje jej echo, które zostaje po wszystkim, w każdej rzeczy, która mogła dotknąć ciała nim ono się rozpadło.

[Annna2]

@Berenika97  boję się, nie wiem co będzie

[tie-break]

@Berenika97 Niesamowite studium psychologiczne dotkniętej traumą ofiary wojny. Największym dramatem tej kobiety jest konieczność pozostania na miejscu, w otoczeniu, którego każdy element jest bezlitosnym świadectwem i pamięcią.

[Amber]

@Berenika97  Trudny, ważny wiersz zaangażowany, dramat codzienności.

Edytowane 5 Listopada przez Amber (wyświetl historię edycji)

[Deonix_]

Pięknie i malowniczo oddana rzeczywistość wojny. 

Strach, panika, permanentny stan gotowości i zamrożenia stresem,

hamowanie własnych reakcji, aby przetrwać - wszystko tu doskonale widać. 

Uwielbiam takie teksty, choć zdaję sobie sprawę, że pisanie ich może wiązać się z głębokim współodczuwaniem, 

wniknięciem w bardzo trudne emocje, co od autora wymaga poświęcenia. 

Nie wiem, czy i na ile Ty jesteś sercem i duszą w tym, co piszesz, moje doświadczenia podpowiadają mi,

że aby opisać coś plastycznie, muszę w tym być, ale możliwe, że Ty tak nie masz i...

dla Twojego zdrowia psychicznego lepiej, jeśli nie musisz się torturować, ale jeśli jednak się męczysz - to chcę Ci powiedzieć, że ja to naprawdę doceniam. 

 

Pozdrawiam ciepło :)

 

Deo 

[viola arvensis]

@Berenika97 wielka szkoda, że to teraz tak aktualny temat i że przyszło nam żyć obok tego całego zła, czekając na nie poniekąd.. 

Bardzo poruszający wiersz.

Gratuluję pewności pióra i celności. 

[Alicja_Wysocka]

@Berenika97 Ten wiersz to świadectwo gwałtu wojny na duszy - prywatna apokalipsa.
W tym świecie wszystko jest ożywione bólem i współodczuwaniem; nawet cegła pamięta cierpienie.
A kobieta uczy się „łkać tak, by nie poruszyć powietrza” - jakby ono też mogło ją zdradzić.
Strach z tych wersów przenika czytelnika - staje się jego oddechem.
Bereniko, to wiersz, który nie pozwala odwrócić wzroku.
Zostaje w człowieku jak blizna - nie z krwi, lecz z pamięci.

[Berenika97]

@Migrena Dziękuję Ci za te słowa — czytam je z ogromnym wzruszeniem. To, co napisałeś o redukowaniu do strachu i pragnieniu zaprzeczenia własnemu istnieniu, dotyka samego sedna tego, co chciałam przekazać. Wielkie dzięki! 

@huzarc Bardzo dziękuję! Twój komentarz sprawia, że widzę własny tekst głębiej.

@Annna2 Bardzo dziękuję! Rozumiem Twój lęk. Nie wiem, co powiedzieć, żeby było lżej — bo ja też się boję.

@tie-break Bardzo dziękuję! Masz rację, to również pułapka egzystencjalna. Ciało zostaje, ale dusza nie ma gdzie uciec, bo wszystko wokół pamięta.

@Amber Bardzo dziękuję! "Dramat codzienności" — to bardzo trafne określenie. Bo to nie jest wyjątkowe wydarzenie, to jest rutyna grozy.

@Deonix_ Bardzo dziękuję Ci za te słowa. Masz rację — aby to napisać, musiałam wejść w te emocje. Ten wiersz narodził się z rozmowy z kimś, kto to przeżył. Słuchałam tej historii i czułam, że muszę to zapisać — nie jako swoją traumę, ale jako świadectwo. Dziękuję Ci za tę wrażliwość.

@viola arvensis

Bardzo dziękuję! Wojna jest zdominowana przez mężczyzn, o cierpieniach kobiet i dzieci wspomina się rzadziej, a czasami nawet bagatelizuje się je. Oby to zło nigdy do nas nie dotarło.

@Alicja_Wysocka

Dziękuję z całego serca za te słowa.
To, co napisałaś, poruszyło mnie równie głęboko, jakbym czytała interpretację samego bólu, który próbowałam uchwycić.
Dziękuję, że przeczytałeś nie tylko wiersz, ale też jego milczenie.

@Toyer@JuzDawnoUmarlem@Rafael Marius@Simon Tracy@infeliaSerdecznie Wam dziękuję! 

[obywatel]

@Berenika97

Nie czytałem komentarzy, wiersze o wojnie jej skutkach pisano najlepiej po pierwszej światowej, niestety kierunku tego nikt nie chciał słuchać, może Twój wysłuchają ?

Pzdr.

[Berenika97]

@obywatelBardzo dziękuję za te słowa z nazbyt optymistycznym zakończeniem. Skoro Wielka Wojna niczego nie nauczyła europejskich społeczeństw , mimo, że pisano o niej dużo, to cóż można zrobić teraz? Pozdrawiam. 

[andrew]

@Berenika97

...

zburzone domy 

zczernialymi 

otworami 

okiennymi 

z wyrzutem 

spoglądają 

na zachód 

 

patrzą tak już 

od dawna 

jak były jeszcze 

zdrowe zaraz 

po stracie 

Donbasu 

i Krymu

 

już wtedy 

płakały miały 

jeszcze czym 

a dziś świecą 

pustymi 

oczodołami 

...

Pozdrawiam serdecznie 

Spokojnego wieczoru 

 

[obywatel]

@Berenika97 dalej pisać Czechowicz Miłosz ostrzegali przed drugą pisać i nie dręczyć się wypuścić to z siebie 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Leszczym]

@Berenika97 Prawdziwy wiersz Ci wyszedł. Brawo, cieszę się że wpadłem. Bardzo emocjonalny, intensywny tekst o właściwej wymowie. 

[Berenika97]

@andrewBardzo dziękuję! Piękny wiersz, jak wyrzut sumienia. Pozdrawiam. 

@obywatelBardzo dziękuję! Staram się czasami przypominać o tej ludzkiej tragedii, o której milczą społeczeństwa europejskie. 

@LeszczymBardzo dziękuję! 

[KOBIETA]

@Berenika97

 

schować i ochronić siebie, w niepewności jutra i poczuciu zagrożenia :( 

 

pięknie i poruszająco napisałaś ! Pozdrawiam serdecznie :)