zdeptana dusza

[Berenika97]

noc pęka od syren,
a ona liczy oddechy — każdy jak nabój
za ścianą jęczy cegła —
nawet dom ma swoją ranę
woda w misce drży,
jakby ktoś uczył ją strachu

za drzwiami — kroki, szczęk metalu,
i wchodzi cień,
bez twarzy, bez pytań
jego dotyk — twardy jak lufa,
zimny jak stal bagnetu

jej świat się kurczy
do szwu sukienki, co nie pęka od wstydu
kiedy wychodzi,
powietrze nie wie, czy milczeć, czy płakać.
ona połyka je łapczywie,
jakby chciała utopić krzyk,
zanim wypłynie

na zewnątrz

długo jeszcze śpiewają rakiety —
jakby modliły się o więcej nocy.

ale ona nie wie, która to już noc,
liczy je jak rany —
zawsze wychodzi za dużo.

słyszy, jak ktoś krzyczy,
albo płonie dom —
tu dźwięki mają jedno imię

czasem chce ciało ukryć pod skórą,
szoruje się popiołem,
aby zmyć błoto z duszy
podeptanej przez żołnierskie buty

uczy się łkać w ruinach tak,
by nie poruszyć powietrza —
nie chce, by zdradziło,
że jeszcze jest.

[Marek.zak1]

Aktualne, a jednocześnie tak się działo i niestety nadal dzieje. Dyktatorzy i inni, głodni sławy, chwały i marszów triumfalnych nam to gotowali i gotują.

Pozdrawiam serdecznie

[Tectosmith]

@Berenika97 Najmocniej zatrzymał mnie ten drżący obrys wody — jakby strach przenosił się na rzeczy. To jest porażająco prawdziwy obraz. Bardzo dobry wiersz. 
Pozdrawiam serdecznie. 

[Berenika97]

@Marek.zak1Bardzo dziękuję! To smutne, że ten wiersz nie starzeje się razem z nami — że wciąż mówi o tym, co dzieje się dziś, teraz. Twoje słowa o głodzie chwały to gorzka prawda. Zapomina się, jak cierpią kobiety.  Pozdrawiam."

@Tectosmith Dziękuję za te słowa. To, że zatrzymałeś się przy tej drżącej wodzie, znaczy dla mnie bardzo dużo — to był jeden z tych obrazów, które przyszły same, jakby musiały. Masz rację, strach rzeczywiście przenosi się na rzeczy, one pamiętają to, czego my nie chcemy nazwać. Pozdrawiam serdecznie.

[Migrena]

@Berenika97

 

to głęboki i poruszający wiersz.

Berenika z niezwykłą siłą i intymnością przekazuje, jak wojna niszczy nie tylko domy, ale i duszę ofiary, redukując ją do strachu, wstydu i pragnienia zaprzeczenia własnemu istnieniu.

 

to obraz traumy i obdarcia ofiary z godności.

 

świetnie napisany.

 

szczególny.

 

ukłony :)

 

[huzarc]

@Berenika97

To wiersz, gdzie nawet przestrzeń jest świadkiem. Dom, ściana, cegła, powietrze, one nie są tłem, one pamiętają, współuczestniczą w tragedii świata. I to sprawia, że wiersz nie opowiada o przemocy, ale pokazuje jej echo, które zostaje po wszystkim, w każdej rzeczy, która mogła dotknąć ciała nim ono się rozpadło.

[Annna2]

@Berenika97  boję się, nie wiem co będzie

[tie-break]

@Berenika97 Niesamowite studium psychologiczne dotkniętej traumą ofiary wojny. Największym dramatem tej kobiety jest konieczność pozostania na miejscu, w otoczeniu, którego każdy element jest bezlitosnym świadectwem i pamięcią.

[Amber]

@Berenika97  Trudny, ważny wiersz zaangażowany, dramat codzienności.

Edytowane 3 godziny temu przez Amber (wyświetl historię edycji)

[Deonix_]

Pięknie i malowniczo oddana rzeczywistość wojny. 

Strach, panika, permanentny stan gotowości i zamrożenia stresem,

hamowanie własnych reakcji, aby przetrwać - wszystko tu doskonale widać. 

Uwielbiam takie teksty, choć zdaję sobie sprawę, że pisanie ich może wiązać się z głębokim współodczuwaniem, 

wniknięciem w bardzo trudne emocje, co od autora wymaga poświęcenia. 

Nie wiem, czy i na ile Ty jesteś sercem i duszą w tym, co piszesz, moje doświadczenia podpowiadają mi,

że aby opisać coś plastycznie, muszę w tym być, ale możliwe, że Ty tak nie masz i...

dla Twojego zdrowia psychicznego lepiej, jeśli nie musisz się torturować, ale jeśli jednak się męczysz - to chcę Ci powiedzieć, że ja to naprawdę doceniam. 

 

Pozdrawiam ciepło :)

 

Deo 

[viola arvensis]

@Berenika97 wielka szkoda, że to teraz tak aktualny temat i że przyszło nam żyć obok tego całego zła, czekając na nie poniekąd.. 

Bardzo poruszający wiersz.

Gratuluję pewności pióra i celności. 

[Alicja_Wysocka]

@Berenika97 Ten wiersz to świadectwo gwałtu wojny na duszy - prywatna apokalipsa.
W tym świecie wszystko jest ożywione bólem i współodczuwaniem; nawet cegła pamięta cierpienie.
A kobieta uczy się „łkać tak, by nie poruszyć powietrza” - jakby ono też mogło ją zdradzić.
Strach z tych wersów przenika czytelnika - staje się jego oddechem.
Bereniko, to wiersz, który nie pozwala odwrócić wzroku.
Zostaje w człowieku jak blizna - nie z krwi, lecz z pamięci.