zdeptana dusza

[Berenika97]

noc pęka od syren,
a ona liczy oddechy — każdy jak nabój
za ścianą jęczy cegła —
nawet dom ma swoją ranę
woda w misce drży,
jakby ktoś uczył ją strachu

za drzwiami — kroki, szczęk metalu,
i wchodzi cień,
bez twarzy, bez pytań
jego dotyk — twardy jak lufa,
zimny jak stal bagnetu

jej świat się kurczy
do szwu sukienki, co nie pęka od wstydu
kiedy wychodzi,
powietrze nie wie, czy milczeć, czy płakać.
ona połyka je łapczywie,
jakby chciała utopić krzyk,
zanim wypłynie

na zewnątrz

długo jeszcze śpiewają rakiety —
jakby modliły się o więcej nocy.

ale ona nie wie, która to już noc,
liczy je jak rany —
zawsze wychodzi za dużo.

słyszy, jak ktoś krzyczy,
albo płonie dom —
tu dźwięki mają jedno imię

czasem chce ciało ukryć pod skórą,
szoruje się popiołem,
aby zmyć błoto z duszy
podeptanej przez żołnierskie buty

uczy się łkać w ruinach tak,
by nie poruszyć powietrza —
nie chce, by zdradziło,
że jeszcze jest.

[Marek.zak1]

Aktualne, a jednocześnie tak się działo i niestety nadal dzieje. Dyktatorzy i inni, głodni sławy, chwały i marszów triumfalnych nam to gotowali i gotują.

Pozdrawiam serdecznie

[Tectosmith]

@Berenika97 Najmocniej zatrzymał mnie ten drżący obrys wody — jakby strach przenosił się na rzeczy. To jest porażająco prawdziwy obraz. Bardzo dobry wiersz. 
Pozdrawiam serdecznie. 

[Berenika97]

@Marek.zak1Bardzo dziękuję! To smutne, że ten wiersz nie starzeje się razem z nami — że wciąż mówi o tym, co dzieje się dziś, teraz. Twoje słowa o głodzie chwały to gorzka prawda. Zapomina się, jak cierpią kobiety.  Pozdrawiam."

@Tectosmith Dziękuję za te słowa. To, że zatrzymałeś się przy tej drżącej wodzie, znaczy dla mnie bardzo dużo — to był jeden z tych obrazów, które przyszły same, jakby musiały. Masz rację, strach rzeczywiście przenosi się na rzeczy, one pamiętają to, czego my nie chcemy nazwać. Pozdrawiam serdecznie.

[Migrena]

@Berenika97

 

to głęboki i poruszający wiersz.

Berenika z niezwykłą siłą i intymnością przekazuje, jak wojna niszczy nie tylko domy, ale i duszę ofiary, redukując ją do strachu, wstydu i pragnienia zaprzeczenia własnemu istnieniu.

 

to obraz traumy i obdarcia ofiary z godności.

 

świetnie napisany.

 

szczególny.

 

ukłony :)