Przejście

[Alicja_Wysocka]

Już nie pytam, kto winien.
Z milczenia nie ulepisz chleba,
z ruin nie zbudujesz dachu,
choćbyś znała każdy kamień po imieniu.

 

Byłam tam -
gdzie echo udaje głos,
gdzie spojrzenie znika
zanim dotknie skóry.

 

Nie chcę już czekać w cudzym oknie.
Zamykam je.
Zasuwam firankę z oddechu.

 

Wychodzę.
Pod stopami miękka trawa,
a w dłoniach
niespodziewanie lekkie serce.

 

Jeszcze boli,
ale to ból, który się już uczy
oddychać we własnym rytmie.

to ja - ta, która została, i żyje.

 

 

 

[huzarc]

@Alicja_Wysocka

To bardzo dobry wiersz, autentyczny i emocjonalnie szczery, subtelny i dojrzały w sposobie opowiadania o wychodzeniu z traumy. Mówi językiem bez patosu, lecz z cichą siłą.

[Alicja_Wysocka]

@Alicja_Wysocka Dzięki za komentarz, urodził się z nadmiaru emocji. 

[Marek.zak1]

Każdy ma inny sposób na wychodzenia z trudnych sytuacji. Jedni jedzą, inni głodują, jeszcze inni zamykają się w sobie, albo ćwiczą. Pozdrawiam

[Alicja_Wysocka]

@Marek.zak1 Dziękuję Marku, ja sobie próbuję układać z jednego miejsca na inne, ale póki co, mam bałagan, pozdrawiam serdecznie :)

[Berenika97]

@Alicja_Wysocka

Napisałaś o odwadze.

Najpiękniejsze jest to wyjście – ciche i stanowcze. "Zamykam. Zasuwam. Wychodzę." Krótkie zdania jak kolejne kroki.

I ta końcowa prawda - ból nie znika, ale przestaje być obcy. Uczy się oddychać "we własnym rytmie" – nie rytmie straty, nie rytmie tęsknoty, tylko swoim.

To piękny wiersz - bez złudzeń, ale i bez rozpaczy. Mówi - "Żyję nie pomimo bólu, ale razem z nim – i to jest moje życie, moje własne."

To piękne świadectwo.

Mam nadzieję, że dobrze odczytałam.