Blizny

[Migrena]

 

 

 

Spotkali się po latach -

tak długich,
że ich imiona zdążyły się zetrzeć z ust świata.

A jednak wystarczył jeden oddech,
jedno spojrzenie -
i wszystko wróciło,
jak uderzenie krwi w skroniach.

Nie było słów.
Było głodne  ciało -
stare i pamiętające.

Ona pachniała tak jak kiedyś:
nocą, grzechem i wolnoscią.
On - jak deszcz po burzy
i dym po miłości.

Zderzyli się jak dwie płonące komety.
Usta rozrywały czas,
ręce błądziły po sobie jak po mapie,
której nikt nie miał prawa znać.

Palce liczyły nowe linie na jej twarzy -
każda zmarszczka była datą,
którą musiała przeżyć bez niego.

Pod ich stopami chrzęściły pierścionki, które zdjęli,
i kłamstwa, które spalili w pośpiechu.

Ona drżała jak struna
napięta latami ciszy.
On rozplątywał jej włosy jak więzy,
jakby chciał rozwiązać cały świat.

Oddychali sobą, aż zabrakło powietrza.
Pod palcami  blizny i pamięć.
Pod językiem - ogień,
którego nikt nie zdołał zgasić.

Nie wypowiedzieli swoich imion -
wiedzieli, że słowa są zbyt słabe
dla tej chemii,
która nie potrzebuje dowodu tożsamości.

Miłość wróciła bez ostrzeżenia -
dzika, brudna, piękna,
jak huragan,
który nie pyta, czy dom stoi,
tylko burzy go do fundamentów.

Ich ciała mówiły: pamiętam cię.
Ich oddechy: nie skończyliśmy.

Czas leżał martwy pod ich stopami -
a oni jechali po wspomnieniach
jak po rozgrzanym asfalcie,
na ślepo,
z zamkniętymi oczami,
w stronę jedynego miejsca,
gdzie można żyć -
tam, gdzie kończy się rozsądek,
a zaczyna płomień.

Kiedy zasnęli,
noc trzęsła się jeszcze długo -
nie wierząc,
że z tej ciszy nic nie ma prawa się odrodzić,
nic oprócz nich samych.

 

 

 

[Annna2]

@Migrena  smutny wiersz, ale prawdziwy i poruszający.

Tu nie idziesz na skróty- całą prawdą idziesz.

Kiedyś napisałam, że tylko miłość dziewicza( pierwsza) jest niewinna( gdy nie ma zobowiązań).

Bo miłość to przyjaźń, wierność i bywa poczuciem winy.

 

Pod ich stopami chrzęściły pierścionki, które zdjęli,
i kłamstwa, które spalili w pośpiechu..

 

Bo gdy się odchodzi, zdradza- bo spotkało się nową miłość- bo co miłość miłość

jest usprawiedliwieniem?  Czy wtedy nie odzywa się sumienie?

Bo zostawia się rodzinę.

 

A jeśli sumienie milczy i pali się za sobą mosty to? 

A jeśli i ta miłość jest tylko złudzeniem, co dalej?

[Marek.zak1]

Wiersz pełen emocji. Czytałem o takich historiach. o spotkaniach po latach, o ucieczkach z domu, żeby na nowo zacząć żyć z tą jedyną /tym jedynym z młodości. Większość tych historii kończyła się porażką, powrotami, żalem, ale tych krótkich chwil szczęścia, jakie opisałeś  nikt nie odbierze. 

Dobrze piszesz, a ja w temacie, na tych wyżynach napisałem tylko "Szał seksu", po czym uznałem, że wszystko, co bym napisał potem, będzie tylko powtórzeniem i tak zostało. 

 

[KOBIETA]

@Migrena

 

zderzenie komet :) taka właśnie potrafi być miłość!? Chyba…?

 

Ponad czasem, rzeczywistością i rozsądkiem…

 

podoba mi się! Bardzo:) 

[viola arvensis]

@Migrena to opowieść o takiej dzikiej namiętności, która zdaje się nie mieć początku ani końca. 

To takie w Twoim stylu- sprawiać wierszem, że serce szybciej bije

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ogień

[huzarc]

@Migrena

To bardzo namiętny i obrazowy utwór. Mocno pracuje tu fizyczność, ale nie w banalny sposób, lecz jako pamięć i siła, która przeżyła czas i milczenie. Spotkanie po latach staje się nie tyle rozmową, co zmartwychwstaniem pulsującego impulsu, który nigdy nie wygasł.  W rezultacie wiersz wręcz przytłacza intensywnością, jakby bohaterowie chcieli w jednej chwili nadrobić lata nieobecności i czas rozłąki opisać potokiem metafor i symboli.

[Robert Witold Gorzkowski]

@Migrena Czas leżał martwy pod ich stopami - metafora do bólu wyrazista. 

[Migrena]

@Annna2

 

Aniu.

"A jeśli i ta miłość jest tylko złudzeniem, co dalej?"

 

nie wiem !

 

dziękuję bardzo.

 

 

 

@Marek.zak1

 

i masz Marku rację - wszystko się powtarza !

 

dziękuję!

 

 

 

@KOBIETA

 

Dominiko.

dziękuję za podobanie :)

dziękuję, że jesteś :)

 

 

 

@viola arvensis

Wiolu :)

 

już pisząc Twoje imię uśmiecham się.

 

z sympatii wielkiej :)

 

dziękuję pięknie!!!

 

 

 

@huzarc

jeżeli kochać...

jeżeli kochać... to już tylko ile sił w człowieku.

 

bo miłość to coś takiego jak cały świat.

tylko, że jest jej więcej.

 

dzięki wielkie :)

 

 

 

@Robert Witold Gorzkowski

Robert.

dziękuję !

 

 

Edytowane 23 godziny temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Migrena

Jacku, piękny wiersz, życiowy. Takie powroty zdarzają się rzadko. Wiersz pobudza szare komórki mózgowe z świdrującym pytaniem: Czy warto ryzykować?
Doświadczenie życiowe i mijający czas kształtują świadomość. Młodość jest pochopna, a człowiek dojrzały emocjonalnie uświadamiając sobie, że być może niewiele mu czasu pozostało na tym świecie, potrafi wybaczyć i poprosić o wybaczenie z nadzieją, że kontynuacja zerwanego związku z przeszłości, może zakwitnąć czymś pięknym w teraźniejszości czy też przyszłości.

[Migrena]

@Wiesław J.K.

kiedy tak czytam Wiesławie Twoje słowa to jest we mnie poczucie synchronizacji naszych fal mózgowych, naszych odczuć i emocji !

 

bardzo Ci dziękuję :)

 

[Gosława]

Taka miłość czasami się zdarza 

Aż do zatracenia 

Ona niszczy wszystko wokół ale paradoksalnie nas od środka buduje 

To jest taki paradoks 

Ech przepiękny wiersz 

[Migrena]

@Gosława

paradoks który sprawia, że warto do cholery żyć !!!!!!!!!!!!

 

matrix miłości na maxa.

 

dzięki.

 

[Berenika97]

@Migrena

Twój tekst uderzył we mnie zmysłowością i fizycznością. Nie ma tu sentymentalizmu – jest surowa, pierwotna siła. Słowa nie są potrzebne – "Nie wypowiedzieli swoich imion", "nie było słów". Zamiast nich używasz języka ciała, zapachu i dotyku, i robisz to pięknie.

"Ona pachniała... nocą, grzechem i wolnością. On - jak deszcz po burzy i dym po miłości" - to są zapachy, które opowiadają całe historie, natychmiast budują postacie i ich przeszłość.

"Palce liczyły nowe linie na jej twarzy"– to jeden z piękniejszych obrazów w wierszu - pokazuje upływ czasu, czułość i próbę nadrobienia straconych lat w jednym geście.

"Zderzyli się jak dwie płonące komety ...." - to nie jest spokojne uczucie, to kataklizm, który idealnie oddaje naturę tego spotkania.

Pokazałeś miłość "dziką, brudną, piękną" - świadomą konsekwencji.

Końcówka – "gdzie kończy się rozsądek, a zaczyna płomień" – jest idealnym zwieńczeniem.

To wiersz odważny, surowy i niezwykle poruszający. Opowiada o chemii, która nie umiera, i o głodzie, którego nie da się oszukać. Świetny!