Semel heres, sempel heres

[Robert Witold Gorzkowski]

 

 

Chcę drzwiami trzasnąć nadciąga jesień

Ciągnę palcami napinam mięśnie

Lecz mimo potu na moim czole

Nie mogę ruszyć ani na jotę.

 

I nieprzytomnym wzrokiem pobłądzę

Po kartkach ściennych stron kalendarzy

Mimo iż w książkę je znowu wklejam

Nic dziś się nie chce dalej wydarzyć.

 

Ani drgnąć nie chcą ani popuścić

Może ktoś dopchnąć by pomógł dzisiaj

A szparka mała pchają się przez nią

Choć kolorowe to liczne liście.

 

A wolność była tak bardzo blisko

Może na snopek może dmuchawiec

A skrzydło ciągnąc miast wziąć za klamkę

To między szpary włożyłem palce.

 

Cóż ja niemądry ręce już krwawią

Ale odwrotu z tej sprawy nie ma

Przyjdzie tak umrzeć lato wypuścić

Choć tak niewiele zabrakło teraz.

 

Przymuszam palce miażdżę w szczelinie

Dla dobra świata i życia mego

A i po trosze to nie ukrywam

Na chwałę szczepu z gruntu mojego.

 

Zapieram ciało palce sinieją

Wkrótce drzwi trzasły dłoni już nie ma

A za wrotami w obcej przestrzeni

Kikuty palców leżą na ziemi.

 

Ręce podnoszę w triumfie krzyczę

Aż dziw mnie bierze nikt mnie nie klepie

Nikt nie buduje pomników chwały

Nikt nie umieszcza na schodach sławy.

 

Wtedy dochodzi do mnie rzecz nowa

Podczas gdy walcząc by domknąć wrota

Ktoś dom rozebrał bez błysków fleszy

Bo bez rozgłosu trwała robota.

 

Zafrasowali się obcy ludzie

Przywódcy starych mądrych narodów

Że choć ja żyję w ich dobrobycie

Znów o trzy palce skruszyłem kopie.

 

 

 

[Alicja_Wysocka]

@Robert Witold Gorzkowski Ech, no lepiej zranić sobie palce, niż stracić całego siebie.

Pozdrawiam, Robercie :)

[huzarc]

@Robert Witold Gorzkowski Wiersz brzmi jak gorzka przypowieść o człowieku, który sam siebie okalecza w imię iluzji walki o sens, porządek lub tożsamość.

[Migrena]

@Robert Witold Gorzkowski

Robert.

 

poruszający i brutalny wiersz o bezcelowości spektakularnej ofiary w obliczu ukrytych, ważniejszych strat.

 

głęboko przesiąknięty filozofią egzystencjalizmu oraz motywami bliskimi absurdowi i heroicznemu nihilizmowi.

 

" Całe cierpienie było bezcelowe".

To jest kwintesencja absurdu w ujęciu np. Camusa.

 

konfrontacja heroicznej woli z obojętnością.

 

nihilizm przejawia się tu jako poczucie, że wielki czyn nie ma żadnego obiektywnego, trwałego znaczenia.

wiersz zawiera także elementy heroicznego nihilizmu, choć jest to nihilistyczne dążenie do sensu wbrew jego brakowi.

 

mimo niemożności ruszenia drzwi,  walka aż do okaleczenia.

 

to jest akt woli dokonany wbrew światu i wbrew sobie.

 

łaciński tytuł, nie zostaje w pełni zintegrowany z treścią wiersza.

 

widzę go jako klucz  interpretacyjny do głównej akcji o drzwiach.

 

Twój wiersz robi wrażenie !!!

 

treścią i formą !!!

 

 

@Robert Witold Gorzkowski

[Witalisa]

@Robert Witold Gorzkowski – to jest jak obrazek świętego: naiwna kreska, atrybuty od czapy, ale w sumie wiarygodne (no i jest skrzydło)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Robert Witold Gorzkowski]

@Migrena dzięki miało być o polskim narodzie w szponach europejskiej wspólnoty. A Maksyma z prawa Rzymskiego „Semel heres, semper heres" to łacińska zasada prawna oznaczająca "kto raz został spadkobiercą, jest nim na zawsze. Trochę zahacza o moją maksymę Semel et semper.

[Migrena]

@Robert Witold Gorzkowski

 

i tak to odebrałem :)

 

nie mam już sił szczerzyć swoich myśli na to zniewolenie i zeszmacenie polskiego narodu.

 

na Polskę bez PRZYSZŁOŚCI.

 

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Robert Witold Gorzkowski Świat zmierza wolnymi krokami do unifikacji. 

[Berenika97]

@Robert Witold Gorzkowski To jest gorzki, inteligentny wiersz o tym, jak Polska walczy o "wartości", o "tradycję", o zamknięcie drzwi przed "obcą" Europą - a tymczasem ta Europa po cichu robi swoje. Buduje, zmienia, działa. Bez patosu, bez krwi na drzwiach.