Moje Czasy

[huzarc]

Nie powiem, że było łatwo,

bo było ciężko.

 

Wielki świat sypał się,

ruletka ruszyła.

 

Ale nasz mały rozkwitał —

była kolorowa telewizja

i Ameryka.

Kilkusekundowa reklama,

jak sen o luksusie.

 

Wszystko już było.

Bajki —

starannie czytane przez matkę,

o dzielnych rycerzach

i śpiących królewnach,

zdawkowo o smokach.

 

Na katechezie dorodne anioły

śmiały się słodko,

a diabły zdawkowo.

 

Te czaiły się namacalnie,

jak dzikie koty

w podziemnych przejściach —

narkotykiem w czarnych żyłach

i w szemranych bramach,

kreszowym kastetem

na szczęce.

 

A ja ustawiałem widzialną ręką

dwie armie plastikowych żołnierzy

na brzegu stołu.

 

Tak —

od zawsze walczę z historią.

 

Dziś rozpad nie jest połowiczny.

Orkiestra gra na pokładzie.

Żałoba musi być 

W dobrym stylu.

 

Trwa spór o smak w karcie dań,

na wyspach szczęśliwości,

dokąd ten rejs

ma na końcu dopłynąć,

jak mawia niejedno pismo.

 

No cóż…

Dobre intencje

są cnotą umierających cywilizacji.

 

Ale nie ma chętnego

do służby w maszynowni,

aby doglądać barometru i zaworów.

 

To przecież brudna robota,

a każdy chce mieć czyste sumienie

i gładkie dłonie.

 

W trzeciej klasie buzuje ferment,

Nieważne…

ale muzyka gra

i gra.

 

 

[Migrena]

@huzarc

 

Twój wiersz to utwór wielkiej mądrości i zasadności, który z mistrzowską precyzją łączy osobistą nostalgię z głęboką diagnozą współczesnego świata.

 

piszesz bardzo  trafnie i odważnie demaskując  ignorowanie istotnych problemów na rzecz dbania o "dobry styl" i pozory.

 

to czyni Twój wiersz  wyjątkowo waznym i aktualnym świadectwem naszych czasów.

 

imponujesz mi podejmowaniem tematów trudnej przeszłości i jeszcze trudniejszej teraźniejszosci.

 

brawo !!!

 

 

[Alicja_Wysocka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@huzarc Tutaj mnie zatrzymało - tak było, a teraz reklamy są 20- minutowe i to po kilka w jednym programie, można zjeść, wykąpać się, wyjść za mąż i wrócić - nadal reklama.

Nadal ble, ble... i wciąż każą prąd oszczędzać, do kogo ta mowa?

A czytać dalej Twój wiersz, faktycznie - dokąd ten rejs? 

- Aż chce się powiedzieć, - ja wysiadam. Tylko na jaki brzeg?