Dwuosobowa wersja nieba

[Migrena]

 

 

ich miłość - żaroodporne naczynie wyprodukowane w piekle TEFAL,

gdzie gotuje się nicość na średnim ogniu z przyprawą „co by było gdyby”.
płomień się nie kończy, tylko zapętla - jak reklama na YouTubie, której nie da się pominąć.

makaron al dente stygnie.
ona je go z oczami wywróconymi jak szklane kulki,
on nie je - tylko gryzie powietrze jak wirus próbujący zhakować samotność.

a między nimi - stół, zimny jak serwer po przerwanym transferze miłości.

mieszkanie - kapsuła z katalogu snów,
pełna przedmiotów z instrukcjami w języku,
którego ich dusze nie znają,
jakby całe było z IKEI:
zaprojektowane do rozstania.
każda śruba pamięta inny dotyk,
każda deska wie,
że zaraz trafi do innego mieszkania.

instrukcja montażu miłości - w języku, którego żadne z nich już nie rozumie,
bo tłumacz Google przestał wierzyć w uczucia.

a obok - te rzeczy z Allegro,
co śmierdzą psem poprzednich właścicieli i przegraną aukcją o szczęście.

on - hologram mężczyzny, w koszuli tak nudnej, że aż marazmem świeci w podczerwieni.
jego dłonie - ramiona taśmy produkcyjnej,
co dniem i nocą składają cudze sukcesy,
a z jego paznokci sypie się pył z potłuczonych ambicji.

ona -  awatar o smaku gumy balonowej,
ma w ustach język swojego dyrektora
i w kalendarzu chłopca, który pachnie jak podpalony dezodorant i szesnasty dzień października.
jej biurko - ołtarz zdrady,
złożono tam ofiarę ze wstydu, dziurkacza i spinacza biurowego,
a kurz na blacie wygląda jak popiół po spalonych wymówkach.

frank szwajcarski - kochanek numer trzy,
gryzie ich po nerkach,
każe im szeptać „spłacimy to”
w rytmie ciężkiej arytmii serca,
jakby oddech był walutą, a wstyd - oprocentowaniem.

ich dusze - klatki na ptaki,
ale ptaki dawno zdechły,
więc robią teraz za dekoracje,
a w nocy śpiewa im tylko przeciąg - głosem utraconych pragnień.

na ścianie zdjęcie:
ona patrzy w przeszłość,
on w hipotekę,
a między nimi - kody QR do niczego,
które po zeskanowaniu pokazują tylko błysk wspólnego milczenia.

seks - jak aktualizacja systemu Samsunga:
wymuszona, zimna,
a coś potem działa zawsze wolniej.
ich ciała zsynchronizowane,
ale dusze dawno utraciły łączność z serwerem.

miłość - czarna skrzynka:
nikt nie wie, co się wydarzyło,
ale wszyscy są martwi.
może jeszcze w niej słychać echo:
„przepraszam, że przestałem wierzyć w ciebie szybciej niż w Boga”.

czasem śnią im się dzieci,
uwikłane w kable,
wrzeszczące „więcej kasy”,
a szeptem dodające:
„mamo, tato, coście ze sobą zrobili?”
i znikają w reklamie kredytu odnawialnego,
jak w portalu do piekła w formacie MP4.

słuchają Spotify melancholii,
piją wino z Biedronki zza rogu,
jakby to był eliksir nieistnienia -
tanie, ale skuteczne: usuwa ślady człowieczeństwa w 12 minut.

czasem jadą do dziadków pod Bydgoszcz,
gdzie choć pies Burek szczeka jeszcze po ludzku,
a powietrze ma zapach wspomnień z czasów,
kiedy nawet ból był prawdziwy.

kochają się jak dwa cienie,
które zgubiły źródło światła,
ale jeszcze nie wiedzą,
że już ich nie ma -
bo ktoś właśnie zabrał im cienie ich własnych ciał
i wrzucił do chmury jako kopię zapasową.

życie?
wersja demo z napisem: „pełna funkcjonalność po śmierci”.

tylko echo między ścianami robi slam poezję z ich zawodu:
„ja… ja… ja…”
„może… może…”
„zostań… albo chociaż odśwież stronę”.

i tak trwają, z wdziękiem,
jakby to był trend z TikToka albo nowa idea z TVN-u.
płoną - nie od miłości,
ale od przegrzanych ładowarek
i niegasnących powiadomień o niczym.

a gdy w końcu znikają -
to jak ostatnie okno w przeglądarce:
pełne zakładek, ktorych nikt już nie otworzy,
i historii, której nikt nie zechce odzyskać,
bo świat po nich wygląda jak ekran po burzy słonecznej -
wypalony, piękny, bez danych, bez Boga.

[huzarc]

@Migrena

To wybitny, współczesny poemat. Strumień naszej świadomości, ale nie chaotyczny. Tekst trafny w diagnozie dzisiejszego świata. Brutalna ironia i liryczny żar zaplecione w słowa groteski ale antycznego bólu. Gorzki zapis egzystencji umieszczony przez gęsty, bezkompromisowy i plastyczny język pomiędzy różnymi rejestrami od żargonu 

reklamy, popkultury, przez korporacyjną nowomowę po religijną symbolikę. Chylę czoła autorowi. 

 

[Annna2]

@Migrena tu nie ma miłości, może było tylko zauroczenie,

pierwsze łał! I na tym się skończyło. Pozostał kredyt wiążący bardziej niż przysięga małżeńska.

Ale mam drugie wrażenie- może mylne więc trochę z obawą- że to nie są prawdziwe osoby

ale wytwór informatyki.

I zastanawia mnie zawsze wpleciony motyw Boga- jakby był wszystkiemu winny.

Nie jest.

Ale jeśli coś się nie udało, spartaczyło- to łatwiej jest kogoś obwinić- wtedy lżej

 

[Migrena]

@Annna2

 

świetnie, że napisałaś to co napisałaś.

 

odpowiadam.

 

to nie jest historia o konkretnym związku, lecz raczej metafora człowieka współczesnego.

 

uwikłanego w technologie, kredyt, rutynę i nadmiar bodźców.

 

to opowiesć o tym, jak w świecie, który wciąż się kręci, zanika zdolność do prawdziwego przeży wania  zarówno miłości, jak i wiary.

 

te postacie nie są więc z „informatyki” w sensie technicznym, lecz duchowym.

 

to ludzie, ktorzy utracili realność, stali się sobą jedynie w wersji cyfrowej, odbiciem,   projekcją.

 

to metafora epoki, w której coraz trudniej odróżnić autentyczne uczucie od symulacji.

 

motyw Boga nie jest tu próbą oskarżenia, lecz ślad tęsknoty po Jego nieobecności !!!!!

 

to echo metafizycznej pustki, w której człowiek zostaje sam, zmuszony tworzyć sens z materii, która nie ma sensu sama w sobie.

 

w tym sensie tekst jest bliski egzystencjalizmowi - nie oskarża Boga, tylko pyta, co dzieje się z człowiekiem, gdy przestaje w Niego wierzyć, a świat zostaje sprowadzony do danych, przedmiotów i rachunków.

 

 moj poemat to nie opowieść o winie, lecz o utracie, o duchowym głodzie w epoce pełnej wszystkiego oprócz sensu.

 

i Boga.

 

@huzarc

dzięki wielkie Kolego za docenienie i zrozumienie :)

 

piszę prześmiewczo o katastrofalnym stanie człowieka.

 

dziękuję serdecznie !!!

 

[Berenika97]

@Migrena

Napisałeś coś brutalnego, bezkompromisowego i świadomego swojej mocy - tekst, który boli, bo rozpoznajemy w nim naszą współczesność aż do bólu.

To wiersz-diagnoza epoki. Jak precyzyjna sekcja związku, który umiera nie dlatego, że ktoś kogoś zdradził w klasyczny sposób, ale dlatego że oboje zostali pożarci przez system - kapitalizm, konsumpcjonizm, cyfrową rzeczywistość, kredyty, Allegro, Spotify melancholii.

Język jest jak kolaż, gdzie TEFAL spotyka się z piekłem, frank szwajcarski gryzie po nerkach, a dzieci "wrzeszczą 'więcej kasy'" jak w jakimś koszmarze ekonomicznym.

Wykorzystujesz to, że żyjemy w świecie brandów, aplikacji i aktualizacji - i używasz tego języka, żeby pokazać, jak bardzo jesteśmy w nim uwięzieni.

Wiersz nie miał być elegancki, jest jak zadyszka, przytłoczenie, nadmiar bodźców - jak samo życie, które opisuje.

To jest tekst odważny. Ma w sobie gniew, smutek, groteskę i prawdziwą świadomość współczesności. Super!

 

[Annna2]

@Migrena nie zgadzam się z tym. Mogę? Czy będę zlinczowana?

Piszesz o utracie sensu, ale teatry funkcjonują, kina, ludzie chodzą na spacery.

Trwa Konkurs Chopinowski- jak pięknie grają młodzi ludzie- bardzo młodzi.

Więc po co ludzie to robią- jak nie ma nic sensu?

Jest sens.

 

Ps. Zrozumiałam Twój wiersz.

Twoja odpowiedź z enterami- była zbędna- umiem czytać.

Ten drugi komentarz jest uzupełnieniem pierwszego.

 

 

Edytowane 16 Października przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@Annna2

 

super !

dyskutujemy !

 

a puste kościoły ?

 

a spadek IQ ludzi w europie o 12 punktów w ciągu 25 lat ?

 

a gigantyczny wzrost śmierci młodych ludzi ( w USA - o 37 % w ostatnich latach) ?

narkotyki, alkohol, bezsens życia ?

 

a perspektywy mieszkaniowe młodych ludzi w Polsce ?

 

a bezsensowny konsumpcjonizm ?

 

a totalna degradacja środowiska ?

 

a zapaść służby zdrowia na całym świecie ?

ludzie umierają na normalne zakażenia które dawniej leczono antybiotykami - dzisiaj już nie działaja i od 30 lat nie wynaleziono nic nowego ?

 

a wreszcie zapach nuklearnej zagłady - zajrzyj na uniwersytet w Chicago..

na Doomsday Clock !

 

a styl życia młodych ludzi ?

żyja i kochają się przez ekran.

 

mało ?

 

 

[Annna2]

@Migrena  żebym odpowiedziała, to wypadałoby Tobie odpowiedzieć.

Ale ok.

Nooo z Twojej perspektywy- totalny Armagedon, bomba atomowa wybuchła i nic, zero,

null, in the end, конец.

 

A jednak ludzie dostają Nobla, Bookera, zdobywają stypendia prestiżowych szkół.

Nic nie wynaleziono z medycyny? To o czym mówi tegoroczny Nobel?

Metody leczenia nowoczesne są- komórkami macierzyste, leczenie celowe, a słyszałeś o Da Vinci?

 

Mówisz dużo o Ameryce- ilu zdolnych matematyków, informatyków z Polski- Rodaków

jest w Dolinie Krzemowej?

W NASA też jesteśmy, Kosmosie.

 

Ochrona środowiska- uratowaliśmy populację prawie wymarłą żubra, wilka.

U nas nad jeziorami są rezerwaty bielików, kormoranów.

 

Życie młodych ludzi też do końca tak nie wygląda- bo skąd by się tylu wzięło

na Konkursie Chopinowskim?

 

Ale tak życie z perspektywy tylko z matrycy komputera może tak wyglądać.

A świat jest nadal piękny

 

 

Ps, żeby nie było, że ominęłam.

Puste kościoły- tu tak kryzys jest. Ale Kościół przetrwa, zmieni się ale przetrwa.

Piszesz o narkotykach bezsensie życia- gdyby tak było tak do końca-

to nic- tylko palnąć sobie w łeb- ale tak nie jest, nawet na  Doomsday Clock.

Wiedząc o tym- ludzie coś robią- czyli Q mają za małe?

Żyją, a nie wieszczą katastrofę.

 

 

Edytowane 16 Października przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@Annna2

 

Aniu.

pozostańmy przy swoich zdaniach.

 

i tylko zakończę tym co ja widzę przez pryzmat rozumienia rzeczywistości.

 

oto minister w rządzie, człowiek po studiach, bodajże z tytułem doktora, zapytany kiedy wybuchło powstanie warszawskie odpowiada po namyśle, że ........w 1981 roku.

 

są takich miliony.

 

przez nich oceniam współczesną rzeczywistość !!!

 

 

[Migrena]

@Berenika97

 

Bereniko.

 

dziękuję, że zechciałaś wejść w ten ogień słów i usłyszeć w nim nie tylko popiół, lecz także puls człowieka.

 

to ogromna radość, gdy ktoś o tak czułym spojrzeniu i poetyckiej wrażliwości potrafi dostrzec wśród zgliszczy sens  i nazwać go tak pięknie.

 

pozdrawiam :)

 

[Annna2]

@Migrena  ja nie.

 

Lapsus minister edukacji narodowej o "polskich nazistach, którzy zbudowali obozy"

to  inny przykład  dodany do Twojego.

I co? To znaczy że wszyscy tacy są?  Nie!

Nie wsadza się wszystkich do jednego worka.

 

ps. Ale tak zostanę przy swoim zdaniu.

 

 

Edytowane 16 Października przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

Ciemny obraz, jak w poprzednich wierszach. Masz prawo do takiego, bo konsumpcjonizm jest, dragi są, antybiotyki działają coraz mniej skuteczni (napisałem o tym w mojej książce, co Berenika może potwierdzić), o mieszkanie trudno, a franki dopiekły wielu. Zaczynałem moje życie w świecie, gdzie niemal niczego nie było, Mieszkanie z rodzicami i dziećmi było oczywistością, a samochód poza zasięgiem tych, którzy nie wyjeżdżali na Zachód. Książeczki mieszkaniowe na bliżej niekreśloną przyszłość, a po meble noc w kolejce bez żadnej gwarancji. Do tego praca i szkoła w soboty.  Może dlatego uważam, że życie obecne, nawet w wymienionymi zagrożeniami jest o niebo łatwiejsze, lżejsze i przyjemniejsze. Dla dzieci, które by wołały "więcej kasy" miałbym odpowiedź - zarób, będziesz miał. 

I tak dalej i dalej.

Pozdrawiam

[Migrena]

@Annna2

[Migrena]

@Annna2

 

puste kościoły ?

ludzie i narody bez Boga ?

 

naprawdę świat jest taki piękny ?

 

a przyszłość świetlana ?

 

[Alicja_Wysocka]

@Migrena

Bo to nie tylko ból głowy, to ból świata. Ale im bardziej się dobijamy, tym gorzej.
Lepiej czasem powiedzieć sobie: „mam mało, ale mam” - i to jest już dużo.

Mam mało, ale dziękuję za to, co mam, bo mogłabym mieć jeszcze mniej, znacznie mniej.

[Migrena]

@Marek.zak1

 

czy człowiekowi w Polsce żyję się obecnie lepiej niż za Gomułki, Gierka czy Jaruzela ?

tak....i nie.

codzienność jest lepsza.

 

są samochody, telefony, internet - ale wszystko na kredyt !!!

prywatny i państwowy.

 

nigdy zadłużenie Polski nie było tak katastrofalnie wielkie jak dzisiaj.

 

żyjemy na kredyt !!!!!!

 

i mamy : złodziejstwo i kapitalistyczny wyzysk.

człowiek stracił podmiotowość.

stał się niewolnikiem za cenę mebli bez kolejki.

 

żywność - za komuny była lepsza.

 

a powiedzenie " czy się stoi czy się leży, dwa patyki się należy" to nie były puste słowa.

 

nikt Cię nie wywalił z roboty bo tak mu się podobało.

 

nie było plebsu jak dziś i bogaczy.

 

dało się żyć !

 

a dzisiaj - sam wiesz jak jest.

 

jest fajnie ale też bardzo chu....

tzn. niezbyt fajnie.

 

niech każdy sam sobie to ocenia.

mamy wolność.

zasadniczo.

 

 

 

@Alicja_Wysocka

 

i wszystkiego dobrego :)

niech Ci się szczęści :)

 

 

Edytowane 16 Października przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[viola arvensis]

@Migrena sypiesz tym wierszem jak pisakową  prawdą w oczy - może wiec koleć niejedno oko, i dobrze.

 

Z premedytanckim (nie wiem czy istnieje takie slowo, jesli nie, to wlasnie zaistniało

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

) sarkazmem odniosłeś się do współczesnosci na przykladzie pary - pogubionej w dzisiejszym swiecie.

Dla mnie to taka jakby satyra, prze duże S. 

Szanuję taką otwartość w pisaniu. 

Wiersz powinien wisieć w różnych gablotach, żeby sobie każdy mógł poczytać i wzbudzić refleksje.

Pzdr.

Edytowane 16 Października przez viola arvensis (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@viola arvensis

Violu.

 

dziękuję, że zatrzymałaś się  przy tym tekście z tak otwartym sercem i uważnością.

 

to wielka radość, gdy ktoś o tak pięknym poetyckim słuchu potrafi nie tylko przeczytać, ale też naprawdę usłyszeć -  między wersami, w tym, co niewypowiedziane.

 

Twoje słowa grzeją moją duszę jak światło.

 

dzięki wielkie :)

 

[viola arvensis]

@Migrena zapomniałabym- to że wplotleś tam też (bardzo sensownie z resztą),  te  wszystkie nazwy : Allegro,  Tefal, Ikea, TVN etc. To tworzy ten obraz  teraźniejszości bardzo dosadnie.

Osobiście uśmiechałam sie czytając ten wiersz, no bo poczułam cos w stylu: 

" No! Wreszcie ktoś to powiedział" 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Migrena]

@viola arvensis

 

teraz żałuję, że zapomniałem napisać o nas i naszym portalu poetyckim :)

 

a miałem przygotowany wstępnie taki tekst :

 

"poeci z poezja.org – cisi latarnicy nocy cyfrowej,
dmuchają w popiół znaczeń, żeby choć na chwilę rozżarzyć słowo,
jakby wierzyli, że z Internetu też da się ulepić duszę".

 

ale zapomniałem i teraz mi się jakoś nie układa gdzie miałbym to wkleić :)

 

Violu.

Ty jesteś niesamowita :)

dziękuję :)