Zaduszki

[tie-break]

Linia cmentarna, jak co roku,

łączy koniec z końcem

i milczenie z milczeniem.

Cisza prowadzi przez alejki

smużką dymu,

wstążką wykradzioną z wieńca.

 

Z każdym sezonem

potrzeba coraz więcej czasu,

aby wszystkim złożyć wizytę.

Siatka spękań już porosła nagrobki,

teraz przechodzi niepostrzeżenie na dłonie.

 

Przy pomniku czapeczka żołędzia

tuli się do kamiennej płyty;

wewnątrz zastygły krople wosku

z rozbitego zeszłorocznego lampionu

- oto wróżba na dni

jeszcze niedojrzałe, nieopadłe.

W palcach zaszeleściła reklamówka,

liście chryzantem sypią się na

na buty.

 

Po długim spacerze

przemoczone nogi odmawiają

posłuszeństwa. W głowie

tłucze się nie wiadomo skąd

dziecięcy głos, coraz natarczywiej.

 

- Mamo, czy pod ziemią

jest ciepło?

[Simon Tracy]

W cudowny, liryczny sposób z należytą zadumą i szacunkiem opisałaś ten czas zaduszny, który przed nami. Nie lubię odwiedzać cmentarza w tych dniach bo nie ma tej magii miejsca a jedynie zlot tych, którzy dopiero w obliczu kartki z kalendarza przypominają sobie o istocie przemijania i sprawiedliwości śmierci. Dobrze jest odwiedzać zmarłych nie tylko od święta. 

[Gerber]

No, ciekawie opisałeś ten czas pełen zadumy.

[tie-break]

@Simon TracyDziękuję :-)

W zupełności się zgadzam. 1-2 listopada cmentarz przypomina raczej jarmark, albo piknik i bywa to męczące.

My potrzebujemy raczej otoczenia sprzyjającego smutkowi. Chociaż w wielu kulturach nie jest to święto ponure, a raczej okazja, aby zaprosić bliskich zmarłych - nawet na chwilę - do swojego życia i cieszyć się ich - trochę magiczną - obecnością (o ile ktoś w nią wierzy i ją odczuwa).

Pamięć to z kolei bardzo osobista sprawa. Jeśli ktoś nigdy nie czuł się związany np. z jakąś daleką, raz widzianą w życiu ciotką, albo praprapradziadkiem, którego nawet nie znał, to raczej zrozumiałe, że nie przejawia potrzeby odwiedzania ich na cmentarzu częściej, niż raz do roku, "bo wypada". Co innego wizyty na grobie ukochanych rodziców, dziadków, bliskiego przyjaciela... 

@GerberDzięki :-)

Edytowane 3 godziny temu przez tie-break (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@tie-break Aż łza się zakręciła.
Zostawiam słowo do przytulenia.
Ja zostawiam wcześniej, co uważam - i robię porządek.

[Annna2]

@tie-break  jak wieje wiatr, czy jest mróz, to zawsze się zastanawiam czy Im nie zimno.

Wzruszająco i pięknie

 

[Migrena]

@tie-break

Wzruszający wiersz. Niesamowicie celne i przejmujące są te obrazy: od "siatki spękań" przechodzącej z nagrobków na dłonie, po czapeczkę żołędzia tulącą się do płyty. 

 

Finał– to proste, dziecięce pytanie – uderza z całą siłą, zamykając całość piękną, refleksyjną klamrą.

 

[tie-break]

@Alicja_Wysocka @Annna2

Dziękuję Wam za dobre słowo. :-) :-)

@MigrenaMiło mi Cię gościć. Dziękuję, że jesteś uważny na szczegóły, które najwięcej mówią :-)

[lena2_]

Poruszający wiersz, bardzo sugestywnie przybliżyłeś cmentarny klimat i to pytanie dziecka, które  uderza swoją prostotą :):) pozdrawiam:)

[Berenika97]

@tie-break

To piękny, poruszający wiersz. Uchwyciłaś tę szczególną atmosferę listopadowych odwiedzin na cmentarzu, gdzie spotykają się intymność, rytuał, pamięć i przemijanie.

Szczególnie trafia we mnie "Obraz spękań przechodzących z nagrobków na dłonie" – to metafora, która fizycznie pokazuje, jak czas dotyka wszystkich, jak jesteśmy połączeni z tymi, których wspominamy. To bardzo cielesne i prawdziwe.

A także pytanie dziecka – przychodzi "nie wiadomo skąd", ale oczywiście wiemy skąd. To pytanie, które rozbija całą uroczystą powagę wizyty i dotyka sedna - prostota dziecięcego niepokoju o ciepło, o troskę. To pytanie brzmi jak echo wszystkich naszych dorosłych pytań.

Wiersz bardzo wzrusza.