Moje ja

[Annna2]

 

 

To nieprawda że nic się nie stało,
że drobnostka, mała rzecz epizod na scenie.
To nieprawda że tak musi być.

Ktoś mówi nie słucham,
bo w powietrzu kotłują się zmysły
Bunt się rodzi i nędzna zawierucha.
Gra nie o pieniądze się toczy,
lecą prośby głuche jak kamienie.

Chmury swe postronki zrywają
gniewne pomruki już słychać z oddali.
Z jednego volt powstają tysiące,
one mury obalą.

Dalej jest tylko przepaść porzucona.
jak ta sukienka co nieco już przykurzona.
W kącie teraz troszeczkę pomięta.
Och jaka piękna!

Kolorów czujności nikt nigdy nie zatrze
jak prawdy,
że nic nie dane zostało na zawsze
Moje ja wychodzi z cienia,
ale przecież mnie nie ma.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[obywatel]

Bardzo osobisty wiersz, i osobliwy. Podoba mi się ta palisada z onych, i kilka/kilkoro rzeczy jeszcze.
Pozdrawiam.

Edytowane Wtorek o 04:54 przez sam_i_swoi (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@Annna2

Twój wiersz niesie w sobie gniew, który nie jest pustym krzykiem, ale wołaniem z głębi. Czuć w nim, że nie zgadzasz się na zakłamywanie rzeczywistości – na to „nic się nie stało”, gdy w środku aż kipi. Bardzo mocno wybrzmiewa napięcie pomiędzy światem zbiorowym (mury, bunt, volty, gniewne chmury) a prywatnym, intymnym detalem – sukienką, przykurzoną i zapomnianą. Ten kontrast robi wrażenie, bo przypomina, że historia i wielkie zrywy zawsze spotykają się z codziennością, drobnym ludzkim życiem.

 

 

[Annna2]

@huzarc Dziękuję.

Za piękny wpis

@sam_i_swoi  dziękuję

 

@violetta dziękuję

[obywatel]

jednakowoż czy też jednakże - odczuwa się tu duży wpływ romantyczności, może to ona tak kipi? że wręcz słychać Mickiewiczowskie; Przy tobie nie ma żywego ducha. Co tam wkoło siebie chwytasz? Kogo wołasz, z kim się witasz? - Ona nie słucha.
wersy następne wyraźnie prowadzą z przeszłości, lub sprowadzają tę zawieruchę, wiersz wyraża się z oddali w przeciwieństwie gdyby wołał w oddali, przepaść to wieloraki symbol, który w nieoczywisty sposób mówi o zatracie i starcie - przepadło. 
Tajemnicą dla mnie są jeszcze kolory czujności, dlatego czekałem na inne wypowiedzi, gdyż co najmniej intrygującą jest pointa. 

[Migrena]

@Annna2

Aniu.

To bardzo mocny i bogaty wiersz. Twój styl w wyśmienitym wydaniu.

Jest tutaj namiętne odrzucenie banalizacji, afirmując, że osobista burza jest rewolucją egzystencjalną.

A jej  kulminacją jest paradoksalna samowiedza: gwałtowne wyłonienie się JA  z cienia, w obliczu jego własnej iluzoryczności.

 

Treść utworu do pogłębienia rozmyślaniami.

Ja tak zrobię.

Aniu.

Kocham Twoje wiersze !!!

[Nata_Kruk]

@Annna2... tytuł od razu mnie porwał, bowiem w pamięci mam jeden z piękniejszych utworów 'naszej' Eli.

To piękne połączenie z treścią.... dobrze szukać własnego ja, pomimo burz, psikusów losu, a każdy taki nas wzmacnia, powinien... wiem, to niełatwe, tym bardziej, że dookoła inne zawieruchy burzące spokój w głowie.

Życzę uroczej jesieni.

 

[Maciek.J]

Piękny wiersz i boleśnie prawdziwy tylko nie do końca rozumiem jak wychodzi z cienia

coś  czy ktoś czego nie ma ?

a może tak właśnie jest a ja niczego nie rozumiem.

Serducho dla ciebie

[Annna2]

@sam_i_swoi tak- to do Niej- bo nie wiem czy słucha, dziewczyna moja siostra, moja Ziemia.

Romantyczność- lubię Mickiewicza- tak bardzo. 

I bardzo bliskie mi są Liryki lozańskie.

Te kolory czujności- to moja wojna z Nią- nie znosiła czarnego koloru( ja uwielbiam),

i już nie mam powodu by się pilnować, a Ona być czujną.

Dziękuję

@Migrena  tak, to jest osobisty wiersz.

Kiedyś było banalniej i prościej, dziś  mnie takiej nie ma. Jest rozpacz- ale już oswojona,

bo potrafię z nią żyć.

Choć przecież są wokół mnie Ludzie- którzy są dla mnie ważni, mogę na nich liczyć, oni na mnie.

Którzy uratowali mi życie.

Powiem tak jeszcze Jacek Miłoszem bo ten cytat doskonale oddaje:

Jest taka cierpienia granica, za którą się uśmiech pogodny zaczyna.

Dziękuję.

@Nata_Kruk  dziękuję Natka.

Był czas że zatraciłam chyba.

@Maciek.J mojego ja tamtego kiedyś już nie ma, jest inne.

Bo gdy się żyje, pomimo apogeum wszystkiego- inne jest życie, inaczej patrzy się na ludzi.

To co napisałam w odpowiedzi dla Jacka cytat:

Jest taka cierpienia granica, za którą się uśmiech pogodny zaczyna,

chyba odzwierciedla wszystko.

Dziękuję

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane Wtorek o 08:45 przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Annna2Aniu, przeczytałam również komentarze, wiem już dużo więcej o Twoim pięknym tekście. Napiszę ogólnie, że ma dużą siłę emocjonalną i fascynuje głębią. Ma w sobie bunt - powtórzone "To nieprawda" brzmi jak sprzeciw wobec narzuconej narracji. Natomiast koniec bardzo intrygował, niezwykle filozoficzny. 

[Annna2]

@Berenika97   wtedy słyszałam, przestań tak musi być, trzeba żyć,

a przecież wszystko się stało.

Dziękuję

 

[Alicja_Wysocka]

@Annna2 Piękny tekst, zyskuje jeszcze bardziej z oprawą muzyczną, winszuję. 

[Annna2]

@Alicja_Wysocka o, dzięki Alu

[Maciek.J]

@Annna2 dzięki za wyjaśnienie, teraz to czuję 

[Annna2]

@Wiesław J.K. dziękuję

[Annna2]

@[email protected] dziękuję

[Robert Witold Gorzkowski]

@Annna2 Ciebie nie ma ale ta sukienka tak dużo niesie skojarzeń i bólu że jakbyś ponad wszystkim krzyczała aż w niemej ciszy przeszywają mnie ciarki.

[Annna2]

@Robert Witold Gorzkowski  kupiłam sukienkę wtedy, czarną koronkową- na Jej pogrzeb.

Chociaż wszystko we mnie wyło, bo tak miało nie być, nie tak.

Nie nałożyłam jej( byłam w czarnym, bluzce i w spodniach) bo siostra całe życie ze mną walczyła,

nie lubiła czarnego- ja bardzo.

Uważała że kolorowa będę fajniejsza, że lepiej. Ona była jak rajski ptak- moja przeciwność,

ubiorem chciałam znikać

Tą sukienkę oddałam koleżance- nigdy nie założyłam jej.

Tak miało nie być, miałyśmy pojechać na wycieczkę koleją transsyberyjską,

a zamiast tego składałam się na pomnik.

Szybko po niej posprzątano- bo trzeba żyć, jakby nigdy jej nie było.

A we mnie jest i jest.

dzięki