bez parasola

[Alicja_Wysocka]

przed chwilą całowałam się
z deszczem na ławce
ma maleńkie usteczka
zimne jak srebrne krople

 

nie dał się przytulić
- schował się do rynny
rozkochana, mokra,
wróciłam do domu

 

niebo chmurnieje
z zazdrości

czym częściej,
tym lepiej dla mnie

 

a wiatr szepcze:
- następnym razem weź parasol
- nie wezmę,
- chcę być bliżej niego

Edytowane 1 godzinę temu przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@Alicja_Wysocka Liryka lekkości i uroku. Deszcz jako kochanek, którego nie chce się zasłaniać parasolem, a wszystko razem przeradza się w piękną metaforę pragnienia bliskości i prostego szczęścia. Pozdrawiam:)

[Berenika97]

@Alicja_WysockaAlicjo, a może ten deszcz to postać boga z mitologii, który cię uwiódł? Skojarzył mi się z Zeusem, który pod postacią złotego deszczu uwodził Danae. :)

Twój wiersz jest uroczy, zmysłowy i bardzo poetycki. Końcowe wyznanie - potrzeba bliskości. Życiową sytuację przekształciłaś w coś magicznego. Piękny! :)

[P.Mgieł]

@Alicja_Wysocka To liryczna impresja o tęsknocie, bliskości, samotności i pragnieniu kontaktu z czymś ulotnym, niemal nieuchwytnym. Deszcz staje się tu niemal kochankiem, a ławka — miejscem romantycznego spotkania.

Wiersz jest bardzo dobry. Intymny, delikatny, obrazowy, z ciekawą personifikacją i subtelną puentą. Jedynym potencjalnym „minusem” może być to, że niektóre obrazy są dosyć klasyczne (całowanie się z deszczem czy dialog z wiatrem to motywy znane), ale zostały przedstawione w świeży i szczery sposób. Dla mnie bomba ;D