Zegar

[Nata_Kruk]

 

                   Zegar

 

 

Czeka na cofnięcie wskazówek, żal 
czasem, że tylko w takim da się to zrobić.
Wiosna rzuciała godziną przed siebie, 
jesień z pokorą ją odda - ale w parku, 
rok za rokiem - cztery pory Vivaldiego.

 

Wirują zbłąkane liście, rdza zaognia pustkę, 
jedynie ławki czekają na dotyk człowieka.
Przechadzka z parasolem to jednak coś miłego.
Kiedy ziemia zaciąga się mgłami, po pniach 
skaczą wiewiórki szukając szczęścia na zimę.

 

W pamięci szkicuję obrazy, będą na jutro.
Na wzniesieniu prastare olbrzymy zrzucają 
nasiona - pękają iglaste kulki - turlają się 
kasztany - kasztanowe, jak niegdyś moje włosy.
Dzisiaj, przewrotny czas ochoczo je popieli.

 

 

 wrzesień, 2025

 

 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - piękny wiersz  - pachnie jesienią  - 

                                                                                  Pzdr.serdecznie.

[Alicja_Wysocka]

@Nata_KrukDziękuję za wspólny spacer. Nie mogę zamknąć oczu, bo wtedy nie widzę co czytam. 

Ale już między zwrotkami, mogę.

Parasol, może być, ale przezroczysty i duży.

 U mnie w przedpokoju wiszą w tej chwili cztery - bo wciąż gubię.

Ale nie będę się tym przejmowała - gubienie się w słowach i gubienie parasolek - to jak jedno i to samo.

Pozdrawiam :)

[huzarc]

@Nata_Kruk

To piękny i ciepły wiersz – pełen jesiennej melancholii, a jednocześnie subtelnej czułości. Bardzo dobrze oddaje kruchość czasu i uroki codzienności, które zatrzymujesz w obrazach jak w szkicach pamięci. Pozdrawiam:)

[andrew]

@Nata_Kruk

Ślicznie 

 

lecz zanim...miną kololejne jesienie 

spojrzysz nie raz na maki kwitnące,

na Twój uśmiech czekające.

...

Pozdrawiam serdecznie 

Miłego dnia 

[Berenika97]

@Nata_Kruk

Pięknie i melancholijnie o cykliczności i o zawieszeniu między porami roku, kiedy jesień odbiera to, co wiosna ofiarowała. Szczególnie poruszające jest zestawienie kasztanów - "kasztanowe, jak niegdyś moje włosy" - z refleksją o czasie, który "ochoczo je popieli". Wiersz jak impresjonistyczny szkic.