Dotykając końca świata

[Berenika97]

Nie pełzła, nie zakradała się —

uderzyła jak fala, jak pocałunek.

Noc spadła nagle.

A ty?

Stanąłeś przede mną,

rzucając cień jak wyzwanie.

Lekkie? Nie — nieodparte,

Ciepłe? Nie — palące!

Oplotły mój świat, gdy

ściany runęły a powietrze się rozsuwało -

twoje dłonie jak bluszcz.

A we mnie —

pękały tamy,

wylewały rzeki,

gubiłam się w tobie!

Wszystko się zmieniło:

Dotyk stał się iskrą,

spojrzenie pożarem,

cisza krzykiem.

Świat się łamał, a my —

staliśmy w jego środku,

kpiliśmy z Chaosu.

I co teraz?

Teraz tylko ty i ja.

Jesteśmy momentem.

Nie ma jutra.
Jest tylko płomień,
którego nie zdoła ugasić czas.

A wieczność?
Jak przyjdzie -

zostaniemy ogniem.

[Sylwester_Lasota]

Kto wie?

 

Pozdrawiam.

 

[Marek.zak1]

Jesteśmy momentem, ale warto ten moment dobrze wykorzystać, zwłaszcza jak się ma z kim. Pozdrowionka. 

[Migrena]

@Berenika97

jest tutaj miłość jako doświadczenie apokaliptyczne i zarazem transgresyjne.

Koniec świata który daje początek nowemu.

 

Bardzo mocny intelektualnie wiersz.

 

Pozdrawiam.

[Jacek_Suchowicz]

@Berenika97

fantastyczny babski erotyk

 

może zbyt szczegółowy

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

może trzeba brać Feminost albo Regurinal 

 

ale poza tym super

[Alicja_Wysocka]

@Berenika97 Bereniko, a może to żaden koniec - tylko początek Waszego świata :)