Retrospekcja

[Berenika97]

Chodzę w mroku sama i znam dobrze tę drogę,

Gdzie niepokój w korzeniach oplata mi nogi.

Moje kroki – szelest dręczących słów,

Które cisza usypia wśród wilgotnych mchów.

I wiem, że w tobie też tkwi ból

A pod powiekami spoczywa zmęczona miłość.

Że u ciebie też jest to, co we mnie.

Bo kiedy kocham,

To jakbym odchodziła.

I kiedy odchodzę,

To jakbym kochała.

I nie rodzi się nic.

I krwawię, i tkwię,

Jakbyś był mi obcy.

I tęsknię, i wracam,

Jakbyś był mi bliski.

Idę dalej,
choć każdy krok wydaje się już czyjś.

[Marek.zak1]

W temacie:

 

[wierszyki]

Mi się wiersz podoba zarówno pod względem podejścia do tematu jak i warsztatowym, ale gwoli obiektywizmu. Nie są klasyczne te rymy... Trzeba czytać sam wiersz. A nie zatrzymywać się nad nimi...

 

Pzdr ;)

 

[Annna2]

@Berenika97  Berenika nie wiem co napisać.

Chyba tak czasem jest- że chciałoby się razem- bo wtedy jest lżej?

Piękny

Edytowane 13 godzin temu przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Marek.zak1Piękny utwór. Te stare piosenki są  zachwycające.   Bardzo dziękuję!

@wierszykiBardzo dziękuję! Nie myślałam o rymach. Przyznaję się. 

@Annna2Ale czasami nie wychodzi, bo nie "dbamy o tę miłość". Ale już boleśnie doświadczeni - możemy zadbać o drugą. Bardzo dziękuję! 

@JWFBardzo dziękuję! 

[Alicja_Wysocka]

@Berenika97 Zatrzymałam się przy tym wierszu dłużej - i nie z obowiązku, ale z poruszenia.
Jest w nim cisza, która mówi. Jest własny głos, choć szeptem - a to właśnie szeptem mówi się najważniejsze rzeczy.

To Twoje stąpanie po mchu, po emocji, po kruchym gruncie.
Są miejsca, gdzie wersy dotykają cienia, ale nie uciekają od niego - i to wielka siła.
Zwłaszcza w puencie, która nie chce się domknąć, bo uczucie też się nie domyka.

 

[Berenika97]

@Alicja_WysockaBardzo dziękuję za piękny komentarz. 

[Jacek_Suchowicz]

to jakaś miłość która zmarła

wzbudza tęsknoty kłębi myśli

nieustająco wciąż powraca

aby się w końcu tobie przyśnić

:)))

[Migrena]

@Berenika97

Bereniko.

Te wersy odsłaniają miłość jako przestrzeń, w której bliskość i oddalenie są tym samym krokiem.

Piękny.