Od czasu do czasu

[Nata_Kruk]

       od czasu do czasu

 

 

przelewam ciszę i wracam na ścieżki 
zastawione parawanem jesieni gdzie
nawet najwątlejszy motyl odradza się     
kreśląc czułkami przymgloną postać

 

w takiej chwili

 

obmyślam list którego nigdy nie wyślę
adresat odszedł w nieznanym kierunku
a może bywa obok i zagarnia ślady
które zostawiam na prostokącie ziemi 

 

chciałabym częściej

 

 

październik 2020

 

 

[Bogdan Brzozka]

Myślę, że wielu z nas drepcze od czasu do czasu takimi ścieżkami jak Ty Nata

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przymgloną, ale jednocześnie jakże wyrazista w naszych wspomnieniach, prawda?

 

 

 A może jej nigdy nie było, może jest wyidealizowanym obrazem naszej wyobraźni?

 

Piękny wiersz, pozdrawiam serdecznie  :)

[Henryk_Jakowiec]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Motyle kreślą ulotność życia

i przetykają ją kolorami

a potem zdobią słoneczne hafty

szydełkowane ich skrzydełkami.

 

Pozdrawiam

[Nata_Kruk]

Dag ... ładnie to określiłaś, dziękuję szczególnie za.. przestrzeń określoną.. :)

 

Kocie ... :) fajnie, że choć 'coś' spodobało się.

 

Bogdanie B ... tak, wielu z nas drepcze, tego jestem pewna, dlatego taki tytuł.

Te przymglone postacie, jeśli ważne dla nas, pomimo zamgleń są wyraziste.

 

Sylwestrze L ... szkoda, że tak bez słowa, niemniej.. dzięki za czytanie.

 

Zostawiam dla Was, pozdrowienie.

 

Edytowane 20 Października 2020 przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[Sylwester_Lasota]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czasami słowa są zbędne.

 

Pozdrawiam

[Gość Radosław]

Intymny wiersz, który stawia mnie tuż przy PL w jego wspomnieniach. Podoba mi się zestawienie treści z tytułem. Naprowadza, ale daje pewną swobodę w interpretacji.

 

Pozdrawiam. 

[Jacek_Suchowicz]

a cóż Ci napisać mogę:

obraz malujesz słowami

dziś się rozlały wspomnienia

w ciszy żyjące latami

 

Pozdrawiam

 

 

 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - wiersz na czasie pora idealna na takie sentymenty.

                                                                                                    Miłego życzę.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 20 Października 2020 przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)

[Nata_Kruk]

Radosław ... to starałam się uzyskać, nieco naprowadzić Czytelnika, jednocześnie zostawiając

                 pewną swobodę interpretacji. Dziękuję za komentarz... :)

Tak Wladku ... to idealna pora na tego typu wiersze. Miłego i Tobie... :)

Sylwestrze .. "czasami słowa są zbędne" .. ehh.. czaasaami tak, ale chyba większość na nie czeka... :)

 

Varu Vaeri ... oraz Leno2 ... dziękuję i Wam za 'akcent' pod treścią.

 

Pozdrawiam Gości.

 

 

 

[Pan Ropuch]

@Nata_Kruk Lubię czytam i wracam raz po raz.

 

 

Pozdrawiam

Pan Ropuch

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

i o te hafty ciągle zabiegam
kolorów szukam choć wokół szaro
na szczęście jesień po lecie przyszła
oplata myśli motylobraniem

 

taki to czas by wspomnienia rozlać
zapleść je w ciszę napić się kawy
albo najlepiej album rozłożyć
poskładać myśli między stronami

 

Henryku Jacku ... urocze komentarze... :) dziękuję za nie.

 

Panie Ropuchu .. wracaj, wracaj... :)

 

Pozdrawiam 'trójeczkę'.

[Tomasz Kucina]

Podoba mi się w twoim wierszu „zainstalowanie” → motyla.

Wiersz jesienny, listopadowy, więc trochę sobie wyobrażam, że dotyczy tematów psychologii duszy, a dokładniej relacji Peel'ki z sekretnym imperatywem wspomnienia. To jakby opis tej relacji, bardzo subiektywnej. KTOŚ kto odszedł, KTOŚ WAŻNY, zawłaszcza ten „prostokąt ziemi” po którym porusza się Peel'ka - mniemam że Ty – autorka wiersza, KTOŚ „zagarnia te ślady” jej stóp - może opadającymi liśćmi?, może podmuchem wiatru?, może ulewnym deszczem? – zaciera pamięć. A w zasadzie to nie zaciera, ale zawiadamia inwazyjnie – subiektywnym życiem kobiety.

 

Ten „motyl najwątlejszy” - (o którym wspominam na początku komentarza) --> jest więc dla mnie jako czytelnika – SUBSTYTUTEM tej wrażliwości pamięciowej, motyl to ulotność, kruchość, sezonowość, więc przemijalność, duchowość, potrzeba pamięci, → tym bardziej motyl usytuowany w obiektywnej jesieni, jakby znalazł się w innym wymiarze bytu, bo jesień dla motyla to → to już jakby czyściec jego systemu orientacji i życia. Ten motyl mentalnie staje się → symbolicznym dreszczem tej Osoby która odeszła → która żyje w pamięci autorki → twojej pamięci Nata. I tak ja sobie subiektywnie czytam twój wiersz. Super.

 

Pozdrawiam Nata.

[Andrzej_Wojnowski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Za takie puzzle nie można Cię nie lubić.

 

Pozdrawiam

[jazzkółka]

@Nata_Kruk Ładnie.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Jeśli mogę o coś zapytać - co myślisz o zamianie 

"zagarnia ślady" na "*zaciera" w przedostatnim wersie i przerobieniu następującego dwuwersu tak, by zlikwidować rym (o różnym akcencie):

"zastawione parawanem jesieni gdzie
nawet najwątlejszy motyl odradza się"?

 

[Natuskaa]

Parawan stwarza wrażenie warunków polowych (czegoś bardzo nietrwałego, średnio bezpiecznego) ale fajnie mu jest i z tytułem i z puentą. Jest nad czym pomyśleć.

 

Pozdrawiam :)

[duszka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Opisujesz dla mnie w tym wierszu najpiękniejsze zjawisko i działanie jesieni - obudzenie głębszych warstw naszego świata wewnętrznego i zapalenie w nim łagodnego, ciepłego światła podobnego do płomienia świecy... Jak zwykle intensywnie i zmysłowo :) Pozdrawiam.

[_M_arianna_W_]

@Nata_Kruk

 

Motyl natchnienia jesienny w locie splata słowa w rymy...

 

 

Pozdrawiam. 

Edytowane 20 Października 2020 przez Marianna- (wyświetl historię edycji)

[Czarek Płatak]

Odbieram ten wiersz trochę jak wspomnienie po kimś, kto odszedł tam, gdzie pójdziemy wszyscy. Może to ten prostokąt ziemi. 

Bardzo jesiennie, bardzo nostalgicznie, mgliście niemal. 

No i z podobaniem 

Pozdrawiam 

[Nata_Kruk]

Czarku P ... dobrze odbierasz, prostokąt ziemi, ale nie tylko (mam nadzieję) miał to dopowiedzieć. 
                    Cieszę się, że nostalgicznie dla Ciebie.. 

 

Marianno... :) no tak... zaleciał do mnie...

 

To prawda.. Duszko .. nie wiem, jak na innych, ale na mnie jesień oddziałowuje, chyba w jakiś sposób 'lagodnieję'  
zapalając znicze na grobach. Dziękuję za... intensywnie.

 

Natuskaa ... tak, parawan to coś nietrwałego, tak jak nietrwały bywa listopadpwy czas, zamyka się w corocznym cyklu obumierania. Jest także pewną 'kotarą', ozdobą tej chwili, a ja, o tej porze roku zawsze tam jestem i jest czas
na zadumę.

 

Andrzeju W ... fajnie, że właśnie za ten fragment mnie polubiłeś... ;)

 

Bardzo Wam dziękuję za wejścia, ślę wszystkim pozdrowienie.

[Nata_Kruk]

Tomaszu K.. czytasz bardzo dobrze, dokonałeś wręcz perfekcyjnej analizy wersów...

jesień w tle, bo to piękny, wspominkowy czas dla wielu ludzi, dla mnie także.

Idziemy do tych, których już nie ma... może nawet rozmawiamy z nimi. Początkowo myślałam

o ćmie/ ćmach, ale motyl wygrał, bo to, jak piszesz, ulotność, przemijalność,

dlatego właśnie "wleciał" w jesienną i już prawie listopadową zadumę.
Bardzo dziękuję za tak rozbudowaną refleksję.

 

Opal ... Dziękuję za.. ładnie.. oraz propozycję podmianki słowa. Można by, czemu nie,

ale nie pasowałoby końcowe.. chciałabym częściej.. tzn. mnie by nie pasowało.
Pisząc.. zagarnia.. wyobraziłam sobie wdzięczność Mamy, że bywam u niej, że pamiętam

i że chciałabym częściej, ale odległość trochę komplikuje...

Słyszysz 'tam' rym.? hmm.. głuchnę na 'starość'.. :(

 

a...a ... ...przypomniałaś mi o utworze, który swego czasu 'tłukłam w domu' po kilkanaście

razy na dobę, zresztą całą ich.płytę, bo jest świetna. Twoje czytanie pokazało mi drugą

'twarz' wiersza i dobrze. Niech Czytelnik kroczy po wersach, jak mu pasuje.

Czy o starszej kobiecie.? i tak i nie... tutaj są dwie i zakładając, że jedna odwiedza

drugą w czasie listopadowym, to różnica wieku była, ale z czasem zaciera się.

 

Joachimie Burbank ... dziękuję za ślad.

 

Wdzięczna Wam za zostawione słowa, ślę serdeczne pozdrowienie.

 

Edytowane 22 Października 2020 przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)