Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Myślę, że wielu z nas drepcze od czasu do czasu takimi ścieżkami jak Ty Nata

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przymgloną, ale jednocześnie jakże wyrazista w naszych wspomnieniach, prawda?

 

 

 A może jej nigdy nie było, może jest wyidealizowanym obrazem naszej wyobraźni?

 

Piękny wiersz, pozdrawiam serdecznie  :)

Opublikowano (edytowane)

Dag ... ładnie to określiłaś, dziękuję szczególnie za.. przestrzeń określoną.. :)

 

Kocie ... :) fajnie, że choć 'coś' spodobało się.

 

Bogdanie B ... tak, wielu z nas drepcze, tego jestem pewna, dlatego taki tytuł.

Te przymglone postacie, jeśli ważne dla nas, pomimo zamgleń są wyraziste.

 

Sylwestrze L ... szkoda, że tak bez słowa, niemniej.. dzięki za czytanie.

 

Zostawiam dla Was, pozdrowienie.

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Intymny wiersz, który stawia mnie tuż przy PL w jego wspomnieniach. Podoba mi się zestawienie treści z tytułem. Naprowadza, ale daje pewną swobodę w interpretacji.

 

Pozdrawiam. 

Opublikowano (edytowane)

Witam - wiersz na czasie pora idealna na takie sentymenty.

                                                                                                    Miłego życzę.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Radosław ... to starałam się uzyskać, nieco naprowadzić Czytelnika, jednocześnie zostawiając

                 pewną swobodę interpretacji. Dziękuję za komentarz... :)

Tak Wladku ... to idealna pora na tego typu wiersze. Miłego i Tobie... :)

Sylwestrze .. "czasami słowa są zbędne" .. ehh.. czaasaami tak, ale chyba większość na nie czeka... :)

 

Varu Vaeri ... oraz Leno2 ... dziękuję i Wam za 'akcent' pod treścią.

 

Pozdrawiam Gości.

 

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

i o te hafty ciągle zabiegam
kolorów szukam choć wokół szaro
na szczęście jesień po lecie przyszła
oplata myśli motylobraniem

 

taki to czas by wspomnienia rozlać
zapleść je w ciszę napić się kawy
albo najlepiej album rozłożyć
poskładać myśli między stronami

 

Henryku Jacku ... urocze komentarze... :) dziękuję za nie.

 

Panie Ropuchu .. wracaj, wracaj... :)

 

Pozdrawiam 'trójeczkę'.

Opublikowano

Podoba mi się w twoim wierszu „zainstalowanie” → motyla.

Wiersz jesienny, listopadowy, więc trochę sobie wyobrażam, że dotyczy tematów psychologii duszy, a dokładniej relacji Peel'ki z sekretnym imperatywem wspomnienia. To jakby opis tej relacji, bardzo subiektywnej. KTOŚ kto odszedł, KTOŚ WAŻNY, zawłaszcza ten „prostokąt ziemi” po którym porusza się Peel'ka - mniemam że Ty – autorka wiersza, KTOŚ „zagarnia te ślady” jej stóp - może opadającymi liśćmi?, może podmuchem wiatru?, może ulewnym deszczem? – zaciera pamięć. A w zasadzie to nie zaciera, ale zawiadamia inwazyjnie – subiektywnym życiem kobiety.

 

Ten „motyl najwątlejszy” - (o którym wspominam na początku komentarza) --> jest więc dla mnie jako czytelnika – SUBSTYTUTEM tej wrażliwości pamięciowej, motyl to ulotność, kruchość, sezonowość, więc przemijalność, duchowość, potrzeba pamięci, → tym bardziej motyl usytuowany w obiektywnej jesieni, jakby znalazł się w innym wymiarze bytu, bo jesień dla motyla to → to już jakby czyściec jego systemu orientacji i życia. Ten motyl mentalnie staje się → symbolicznym dreszczem tej Osoby która odeszła → która żyje w pamięci autorki → twojej pamięci Nata. I tak ja sobie subiektywnie czytam twój wiersz. Super.

 

Pozdrawiam Nata.

Opublikowano

@Nata_Kruk Ładnie.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Jeśli mogę o coś zapytać - co myślisz o zamianie 

"zagarnia ślady" na "*zaciera" w przedostatnim wersie i przerobieniu następującego dwuwersu tak, by zlikwidować rym (o różnym akcencie):

"zastawione parawanem jesieni gdzie
nawet najwątlejszy motyl odradza się"?

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Opisujesz dla mnie w tym wierszu najpiękniejsze zjawisko i działanie jesieni - obudzenie głębszych warstw naszego świata wewnętrznego i zapalenie w nim łagodnego, ciepłego światła podobnego do płomienia świecy... Jak zwykle intensywnie i zmysłowo :) Pozdrawiam.

Opublikowano

Czarku P ... dobrze odbierasz, prostokąt ziemi, ale nie tylko (mam nadzieję) miał to dopowiedzieć. 
                    Cieszę się, że nostalgicznie dla Ciebie.. 

 

Marianno... :) no tak... zaleciał do mnie...

 

To prawda.. Duszko .. nie wiem, jak na innych, ale na mnie jesień oddziałowuje, chyba w jakiś sposób 'lagodnieję'  
zapalając znicze na grobach. Dziękuję za... intensywnie.

 

Natuskaa ... tak, parawan to coś nietrwałego, tak jak nietrwały bywa listopadpwy czas, zamyka się w corocznym cyklu obumierania. Jest także pewną 'kotarą', ozdobą tej chwili, a ja, o tej porze roku zawsze tam jestem i jest czas
na zadumę.

 

Andrzeju W ... fajnie, że właśnie za ten fragment mnie polubiłeś... ;)

 

Bardzo Wam dziękuję za wejścia, ślę wszystkim pozdrowienie.

Opublikowano (edytowane)

Tomaszu K.. czytasz bardzo dobrze, dokonałeś wręcz perfekcyjnej analizy wersów...

jesień w tle, bo to piękny, wspominkowy czas dla wielu ludzi, dla mnie także.

Idziemy do tych, których już nie ma... może nawet rozmawiamy z nimi. Początkowo myślałam

o ćmie/ ćmach, ale motyl wygrał, bo to, jak piszesz, ulotność, przemijalność,

dlatego właśnie "wleciał" w jesienną i już prawie listopadową zadumę.
Bardzo dziękuję za tak rozbudowaną refleksję.

 

Opal ... Dziękuję za.. ładnie.. oraz propozycję podmianki słowa. Można by, czemu nie,

ale nie pasowałoby końcowe.. chciałabym częściej.. tzn. mnie by nie pasowało.
Pisząc.. zagarnia.. wyobraziłam sobie wdzięczność Mamy, że bywam u niej, że pamiętam

i że chciałabym częściej, ale odległość trochę komplikuje...

Słyszysz 'tam' rym.? hmm.. głuchnę na 'starość'.. :(

 

a...a ... ...przypomniałaś mi o utworze, który swego czasu 'tłukłam w domu' po kilkanaście

razy na dobę, zresztą całą ich.płytę, bo jest świetna. Twoje czytanie pokazało mi drugą

'twarz' wiersza i dobrze. Niech Czytelnik kroczy po wersach, jak mu pasuje.

Czy o starszej kobiecie.? i tak i nie... tutaj są dwie i zakładając, że jedna odwiedza

drugą w czasie listopadowym, to różnica wieku była, ale z czasem zaciera się.

 

Joachimie Burbank ... dziękuję za ślad.

 

Wdzięczna Wam za zostawione słowa, ślę serdeczne pozdrowienie.

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Moje ciało opanował granat,   bo trafiłem w środek Zachodu.   Ciemność jesieni okiełznał   huk okropnych hamulców.   A granat przemakał   przez wiązki świateł samochodów.   Zimną ziemię parkingową,   opanowały neony podwozia.   Moje nozdrza zatrute, smrodem spalonego sprzęgła.     Alkohol, potrzebuję cię teraz,   bo przysłaniają mi światło   czarnymi jak lakier kurtkami.   Trzymając mój zachodni obraz -   wciąż twierdzą, że nie umiem zahamować.     Gdy mnie popychają,   Widzę rozmazane światło ulic  wpadające do tafli wody. Ukazujące się w dziesiątkach  nieregularnych odbić.   Myślą że jest prosto,   lecz moja droga stała się kręta -   zboczyłem świadomie. 
    • Nie trzeba noża, by zadać cios, Czasem wystarczy tylko głos, Jedno zdanie, jak strzała w serce, Zostaje w duszy — na zawsze więcej.   Milczenie złotem, mówili tak, Lecz dziś milczenie to grzech i strach, W sieci ogień, w oczach gniew, Słowa palą jak tysiąc drzew.   Nie każdy krzyk to prawdy głos, Nie każda cisza to winny los, Ludzie w słowach topią sny, Nie wiedząc, jak są ostrzy ich dni.   Każde „nienawidzę” ma swój cień, Za każdym „kocham” stoi sen, Ale gdy mówisz bez serca tonem, Zostaje echo — jak po burzowym dzwonie.   Świat krzyczy głośno, coraz mniej słucha, Prawda ginie wśród pustych słuchań, Zatrzymaj się, zanim zrobisz błąd, Bo słowa są jak ogień — i spalą dom.   Bo słowa ranią mocniej niż stal, Nie cofnie ich już żaden żal, Wystarczy chwila — i świat się zmienia, Z powodu słów bez zrozumienia. Więc zanim powiesz — pomyśl raz, Bo może ktoś straci przez nie czas, Słowa to broń, której nie widać, A jednak potrafi zabijać.
    • @Berenika97 Będę miał zatem motywację by pisać dalsze losy bohaterów. Bo "Boże szelmów..." ma kontynuację ale zbieram się do niej bardzo opornie bo nie wiem czy jest sens pisać przy nikłym odzewie
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        To jest bardzo trudne. Może dlatego, że świat zawsze najpierw dostrzega tych, którzy mają najbardziej krzykliwe barwy, i właśnie na tych barwach skupione jest ludzkie zainteresowanie, a nie na wnętrzu, które nie może się tak po prostu "sprzedać" na targowisku. Ono musi zostać dostrzeżone i odkryte, często z trudem i wysiłkiem. A na to już nie każdy ma siłę i chęć się zdobyć. Nawet sami mamy tendencję do porównywania się z innymi i do eksponowania na zewnątrz wszelkiego rodzaju jaskrawości, nauczeni, że i tak właśnie na to każdy zwróci przede wszystkim uwagę.
    • @Berenika97 Zgadza się. Poezja to włóczykij, zawsze nim była :)) Jakby włóczka też trochę i za pan brat z samotnością, więc rozłąka :))
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...