Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

*

Pewien człowiek chciał być pisarzem, więc pisał. Mniemał, że zna się na literaturze oraz wie, co trzeba robić i jak. W skrytości ducha podziwiał dzieła klasyków oraz twórców sobie współczesnych i w związku z tym wiele pięknych myśli kłębiło mu się w głowie. Zasiadał czasem nad kartką papieru i garbiąc plecy, zapisywał je podniecony.
Kiedy skończył pierwszą książkę, był z siebie tak dumny, że wczytywał się w nią przez tydzień. Później nagle zapragnął, by z jego talentem zaznajomili się inni. Zaniósł swoje dzieło do najbliższego wydawnictwa. Książkę przyjęto i kazano mu czekać. Po mniej więcej miesiącu wydawca wezwał go na konsultacje, oznajmiając, że owszem, praca jest bardzo ciekawa, ale taki a taki wpadł na to o jakieś sto lat wcześniej. Przyszły pisarz spuścił nos na kwintę i wrócił do domu. Nie zrezygnował jednak, bo uparty był z niego człowiek. Taka wpadka była przecież czymś absolutnie normalnym w świecie, gdzie co dnia ukazuje się tyle nowych tytułów. Machnął więc ręką i zaczął pisać kolejne dzieło, pilnie bacząc, by nie popełnić podobnego błędu.
Z gotową pracą udał się wprost do wydawcy. Okazało się, że całkiem niedawno wyszło coś podobnego. Wydawca poklepał go przyjaźnie po plecach, mówiąc, że trochę się spóźnił, lecz to się przecież zdarza. Te słowa jeszcze bardziej zmobilizowały przyszłego pisarza. Przy następnej próbie wydawca wykrzyknął zachwycony:
- Ależ to jest doskonała kopia pewnego anonimowego utworu dwudziestowiecznego pisarza albańskiego! Gratuluję, lecz niestety...
Petent zamaszyście trzasnął drzwiami i zaczął od nowa. Odtąd jego życie stało się jednym wielkim bojem o tożsamość twórczą. Pisał wszystko: od epigramatów, poprzez portretujące całe epoki powieści realistyczne i nouveau romain, do pełnych innowacji i powtórzeń utworów postmodernistycznych oraz powieści palimpsestowych. Pisał trzynastozgłoskowcem, białym wierszem i prozą. Był niestrudzony. Ale za każdym razem okazywało się, że to już było. Nigdzie nie wychodził, zdziwaczał, stracił pracę i przyjaciół. Pracował jak Syzyf...


... i w tym miejscu myśl mi się urwała. Ani rusz nie mogłem wymyślić, jak to zakończyć. Brakowało dobrej pointy.
Nie mogąc sobie z tym poradzić, poprosiłem o pomoc znajomych. Trzy osoby jakoś nie miały wyobraźni, czwarta miała umysł bardzo ścisły, z kolei fantazja piątej była tak rozbuchana, że wolałem nie podpierać się jej pomysłami. W końcu zwróciłem się do Kasi, której mama pracuje w pewnym wydawnictwie.
- Jest taki gość - zagaiłem - który bardzo chce zostać pisarzem, lecz ilekroć coś napisze, okazuje się, że ktoś go uprzedził. Nie wiem, jak to skończyć.
- Czytałam kiedyś coś takiego - odparła poważnie Kasia - Parę lat temu ktoś przyniósł to do wydawnictwa, ale z tego co wiem, nigdy nie zostało wydane...
Zacząłem rechotać na całe gardło.
- No co? - zdziwiła się Kasia.

Opublikowano

hehehe smierdzi toporem - to dobrze ma sie rozumiec, czujesz blusa, uwielbiam to, moze to dziwnie zabrzmi, ale czuje ze tez zaczynasz zakrecac, wyczuwam tu cos pokrewnego z moim pisaniem, taki absurdalizm, ale moge sie mylic, w kazdym razie czolem, bomba !!

ps. wkradl sie blad - Po mniej więcej miesiącu wydawca wezwał o na konsultacje - powinno byc wezwal "go" - tak mi sie wydaje ;)

pozdrawiam

dytko

Opublikowano

Super tekst.

"Pracował, niczym Syzyf..." - bez przecinka

"Trzy osoby jakoś nie miały wyobraźni, czwarta miała umysł bardzo ścisły, z kolei wyobraźnia piątej była tak rozbuchana, że wolałem nie podpierać się jej pomysłami." - jedną wyobraźnię zastąp np. "fantazją"

pozdro

Opublikowano

To się uradowałem, bo mi się wydawał taki sobie. Od razu mi lepiej. Bo ja wiem, czy zakręcam. Odkąd zacząłem wrzucać tu Szorty, barometr absurdu moim zdaniem był w normie :))) Się poprawia...

Opublikowano

Dla mnie, taki sobie, tak jak sam oceniasz. A może to pierwsze wrażenie. Tyle piewców, a ja "w ogonie" Sorry, to nie jest złe, ale wolałam poprzednie. A może pośrednio zniechęciłeś mnie do pisania? Tak, to może być to. Lecz, tylko chwilowo, ale to może właśnie źle.

Opublikowano

Zastanawialem sie w trakcie czytania jak rozwiazesz te pierwsza, paraboliczna czesc :) Rozwiazales dziwnolubnie, jak Pan Bog przykazal :) Natalia to by jak zwykle chciala, zeby cos zostalo ;) co za interesowne podejscie do literatury :P
Do rzeczy: formalnie bez zarzutu. "niczym" zamienilbym na "jak", to niczym - zbyt podniosle i nie licujace z tekstem. Ani tego nieszczesnego Syzyfa, ani pisarza nie nobilituje ani nie wysmiewa. A nade wszystko pretensjonalne i rozpoetyzowane. (taka mala zemsta na "niczym":D)

Nie widze tendencji znizkowej. :)

Jeszcze zboczone pytanko polonistyczne - jak rozumiesz tutaj pastisz?

Opublikowano

Nie mam najmniejszych pretensji do zmiany tytulu. Zreszta skoro nikt sie nie polapal, ze nie o pastisz chodzi to najwyrazniej przejdzie :)

Niech to bedzie przejaw gry z czytelnikiem :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



no pewnie, że interesowne, jak chcę coś po przeczytaniu mieć z tego dla siebie!
jak z każdej innej czytanej rzeczy, jeśli nie informację to przyjemność, jeśli nie przyjemność to jakąś naukę, jeśli nie naukę to choćby drogowskazy, no, cokolwiek! Jacek przyzwyczaił mnie do przyjemności z samego czytania, od razu wchodząc, wiem, że mogę liczyć na komfort w czytaniu (mimo bieżącego wychwytywania drobiażdżków :) ale to jest zabawa słowami), wiem, że nic mi mocniej nie zgrzytnie, nie zgubię wątku, nie będę się męczyć w dialogach, opisach, wszystko ma opracowane, więc, co innego pozostaje mi komentować? To, co z tekstu poza przyjemnością wynoszę, prawda? I to też staram się wyrażać.

Cóż, nikt nie jest doskonały, więc moje egoistyczne podejście do literatury można potraktować jako tę, konieczną z racji zasady, wadę :)
Opublikowano

Rzecz dobra, niewątpliwie. Ale to jest przecież rozbudowany dowcip.
Dobre takie, jakie jest - bo to sympatyczne i krótkie - prawie jak limeryki.

Jest też druga strona medalu - być może jest w tym odrobina goryczy.
Narrator bawi się głównym bohaterem jak w słynnej "Zabawce z atestem" główny bohater Marcholta bawił się zabawką. Jednak jest w tym jakiś przebłysk, nie przeczę. Coś jakby utwór muzyczny skomponowany przez Mozarta .......w wieku pięciu lat.

pozdrawiam i JAK MAWIAŁ NASZ MARSZAŁEK OLEKSY:

SZCZĘŚĆ BOŻE!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Czarne ludy opuszczają Afrykę, mamione dobrobytem sklepów: Kim Kardashian, Lafayette. Zaprogramowane umysły na dobrobyt, poezję nagości i segregację rasową.   Wielkie fatamorgany Zachodu, bujające się na swych łodziach umysłów, rozbujanych, wielkich ego do granic.   Kuszeni przez swych demagogów, zaprogramowani na śmierć, w obscenicznej formie uczuć. W anielskich spojrzeniach, oderwanych laską dynamitu.   Składają się na zwierzęcy lament, psi skowyt rajskich wędrowców. To teraz nas czeka, bo jutro będzie inne. Powtórka miłosnej rewolucji, uniesienia ludzkie po Afganistanie. Teraz mamy śmierć w świetle kamer, odrodzenie w 3D, bez okularów... Na żywo dotyk śmierci i narodzin.   Teraz mamy psychologów traumy. Nasze umysły już nie dostają elektrowstrząsów, podprogowych rozbłysków Coca-Coli, świąt Bożego Narodzenia.   Nareszcie jest błogość, jaką czuł Stachura. Błogość, wieczna błogość. Bez smutku, chorób, Alzheimera. Naturalna, odrodzona i czysta, krystaliczna błogość.  
    • Siadasz przy barze Skracasz papierosa i zamawiasz podwójną czystą na lodzie i cytrynach Barmanka chętnie by cię wysluchała bo nieraz już gdy bar nie był pełen gości rzucałeś jakieś głupoty jak struganie filozofii z tych prostych laickich wręcz pytań a one nie wiedzieć czemu robią wrażenie na niej, na nich i bywasz wysłuchany. Młodzież mówi masz rizz. Przystojny kolega mówi ci, że gdyby połączyć jak w fuzji w bajce o nazwie Dragon Ballem ktorą to moje pokolenie wychowane było na niej i rtl7 o siedemnastej i kasety wideo odcinkami zużte na marne (nigdy nie pooglądane i pochowane najpierw w czarny worek i do garażu wyjebane by skończyć na wysypisku w śmietniku nie wiedząc czemu nie spełniły swojej roli do końca tylko w połowie bo nagrane a nieogladniete to się nie mieści w głowie ale ale dygresja za długa kończę ten nawias i wówczas wracam do Was drodzy czytelnicy tej prozy pisanej rymem,.ktorą to muszę teraz wklikać w biel ekranu albo zgniję jak mówią że zgniłem (słucham ich (oni) (dużo nawiasów do zamkniecia się robi (ciekawe ile?) (a niech będzie że zgadne pięć kliknę i spojrzę gdzie myśl główną przerwałem (w imię Boga w Trójcy Jedynego Amen))))) Dygresja i ucieczka od tematu zaczęła się jeszcze przed nawiasami ale już jestem z Wami Gadający głupoty z cyklu tych prostych myśli i zadając pytania które padały z ust pierwszych ludzi ciekawi ludzi Udaje że nie jest głupi  A tak naprawdę to nosi maskę  Debil jest medycznym hasłem ma definicję w lekarskich księgach  A jego maska to melanż  Na codzień milczy, brak mu myśli grzmi pustką pod kopułą gdzie coś się popsuło gdzie wiercąc i kłując mózg i psychikę urwał klepki które numerami tworzą psychikę i dają piąta z siódmą coś co daje iść przez życie patrząc i widząc słuchając i słysząc  z mądrością i empatią z sercem i duszom gdzie anioł jak stróż on oddycha spokojnie a tu jak na wojnie jak droga przez wyboje jak stopy bose jak sen na jawie jak ran zadawajaciel to jest ten co rany zadaje co nie zna jak być jak przyjaciel jak mówi bracie by go lubić akuratnie a potem wyślizguje mu się z łapek zaufanje otrzymane  jednym gestem jednym słowem  w sekundę można sobie zjebać każdą szansę to wiem jeden wers może spalić wszystkie mosty on człowiek prosty milczy trzeźwości codzienności ale gdy uderzą używki mu do głowy coś się z nim robi i synapsy z wielu popalonych połączeń mózgowych znajdują drogi do jakiś zdań co ma wrażenie że wrażenie na nich robi automatyzm syntetyczny  bezmyślność ubrana w myśli  automatyczny rytm nieraz ubrany w rym tak tu jest pijany najarany trawy i twarde dragi prowadzą drogami z tych nieznanych mu na codzień miejsc do słów z ust które chyba mają sens maska to flaszka  maska to melanżowa głowa z kolejną szklanką wódki coraz bliższa by nie być w ogóle świadoma  wie o blakourach które wycinają wspomnienia poprzedniej nocy  i się ich boi bo okropny mózg gadzi go do strasznych czynów prowadzi nie taki jest w swojej opinii chce by lubili go wszyscy ale gdy przekroczy o jeden dwa kieliszki imprezę  nie wie dnia drugiego że działa wojenne jak agresję jak krzyk i bicie szyb jak  ktoś mu powie co zrobił to jest mu wstyd nienawiść ktorą czują po takich akcjach jest mu zrozumiała  bestia i kawał chama ale to po wódce jest tak przestał do odcinki chlać bo nic nie męczy jak moralny kac choć z czasem przechodzi to życzą mu śmierci i że źle zrobił że się urodził i nie daje spać myślenie o krzyku i agresji wśród tych wspomnień wyciętych gdzie jakoby gadzią miał wrogość i atakował tych blisko  i nie śpi dni tygodnie i jest mu zło blisko które sam sobie wypomina a niektórzy są w takim stanie  jak misie kochane przytulanie i całowanie mową i czynem  budują więzy z innymi mówiąc im rzeczy miłe jak za co ich lubią i za co kochają  ale nie on on jest niby agresywną małpą co uciekła z klatki i rzuca kupami z tych własnych kup cóż  boi się mocnych alkoholi i uważa żeby nie wprowadzić się wstan tej nieświadomości  ale ja o masce i barmance i o aurze ktorą te melanże dają mu poczucie że w tej bani całej pustej na codzień może się coś dziać  i coś w końcu powie rzuci jakąś myśl  pytanie zada jedno krótkie zdanie co rozpocznie dyskutowanie wgronie  (o nie ale stracił grono w międzyczasie  non grata osoba towarzystwo dna to nie wypada inaczej niż się odwracać albo iść na drugą stronę ulicy wyciągnąć telefon udając że się nie widzimy a tak. nA prawdę to już nie chcemy się znać bo dno dna i bagna które to pustyni piachy sam pod nogami stworzył ich łzami (ale to teraz kiedyś było kiedyś i o tym dziś te słowa prozy ubranej w rym i rytm (jak mi się wydaje a jak to jest naprawdę to mogą być różne zdania bo szumi w głowie flacha trawa i takie tam w miksie))) ona barmanka go zna ze słów które wypowiadał nie wie on czemu ale wygląda że za ciekawą osobę go ma jest przychylna ta jego pseudofilozofia albo ten stan gdy w rymy składają mu się słowa  i za granicą mimo nieznajomości języka  gdy siedział w hasz barze przy barze na hookerze wydaje się że tamtejsza barmanka zwróciła uwagę że rytmicznie jakby a ka czterdzieści siedem w aitomacie strzelał słowami a akurat męczył rymami kogoś obok inny język ale koleżance przekazała informację wskazując nań  że gada jak ta ta ta da rym i rytm pod dzointa i colę z nalewaka na syropie  nie byle jaka bogata w smakach na smakach na kubkach holandia piękny kraj  można wziąć ślub z ziomkiem ponoć lepiej niżby za małżonka brać kobietę  niby łatwiej się dogadać ale co ja tam wiem piszę ten wiersz ale wiem że to nie wiersz jest brak tu metafor i drugiego dna tej zasłony mistycyzmu ktorą poety tekst ma rymowanka tekstu ściana  chaos i przeraża  zostają pytania  jak co do chu.. co to za jazda a ja się pytam  jaka jest najjaśniejsza gwiazda i czy księżyc nocą odbijając jej promienie świeci z mocą która sprawia że drzewa i osoby zaczynają cienie rzucać pośród mroku  i pytam księżyca dzisiaj tego naszego co satelituje nad Gają  jak to jest że jest jeden na niebie i czy to ma znaczenie że tylko jeden księżyc potrafi sprawić że serce zaczyna mocniej bić  to dla tych pytanie co interpretują sny  i oby blask gwiazd wiecznie wam lśnił  oby pachniały róże i wśród jabłkowych sadów słodkie jabłka rodziły potrzebę genów gatunków    koniec tego dobrego złego  koniec mówię idę na kieliszka następnego    kliknę wyślij  później przyjdzie wstyd tak już jest chaos a miała być jedna myśl dziś    tl dr to o człowieku uzależnionym nie tylko od petów  i reszta to chaos niedomknieta całość  żałość  dno ot   i rzucam okiem na początek i wiem gdzie zgubiłem wątek  przy dragon ballu a to było o połączeniu urody kolegi z gadką tego któremu gadka się klei ja nie rozumiem ich ja głupi głupia moja myśl  a mówią że to ciekawe że niepozornie całkiem  rzucam słowami co lśnią jak złoto złotym złota blaskiem  to nie przechwałek z mojej strony jestem zdziwiony człowiek prosty głupi  i zły  lepiej trzymaj się zdaleka  bo inaczej cierpienie i ból czeka nie ma tu człowieka  bestia gad bez serca  w oczach belka w uszach miód i mleko słyszy jedynie ósmy cud świata  to ironia ktorej nie wyłapał  no głupek od końca do początku wszechświata  papa Ułamek prędkości mniej i promień słońca nie dotarłby na czas do atmosfery ziemskiej by obudzić poranek, by zacząć dzień.  Wieczna noc i zima Nie było by życia 
    • Pewien poeta i bynajmniej nie tylko z nazwy i kształtu spodni (mimo różnych podejrzeń) postanowił tak dalece uchwycić piękno, że uchwycił je tak mocno, iż wcale nie mógł go oddać. No co za uchwyt, oj co za uchwyt nie budzący wcale nadzwyczajnego zachwytu. A ile w tym było codziennej nieco brzydkiej walki, toż poezja, prawdziwa poezja...   Warszawa – Stegny, 19.09.2025r.  
    • Czas jest wrogiem wszystkich a najbardziej zakochanych rzadko pierwsza miłość jest ostatnią pamięć każdej niewidzialnie zapisana życie kroi na pół a śmierć na ćwierć uczucie umiera w męczarniach miłość to tragikomiczna farsa do której potrzeba dwojga ale śmiech pochodzi z Nieba była kiedyś przestrzeń jak nie kończąca się łąka kochałem byłem motylem i to by było na tyle
    • @Berenika97 Tak to zdaje się może o to właśnie chodzić. O tę właśnie nieco wewnętrzną rozgrywkę między tym co pokazujesz czy podajesz do stołu, a tym jak to jest odbierane, jak smakuje klientom restauracji. Bo gdy tej rozgrywki zupełnie nie ma jest niebezpieczeństwo zupełnie jakiegoś miałkiego i bezsmakowego produktu niestety ://
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...