Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Witam serdecznie wszystkich zainteresowanych rozstrzygnięciem turnieju prozatorskiego :)

Na wstępie wyjaśnienie, wyniki podaję dopiero dziś, ponieważ liczyłam na zgłaszanie się jeszcze zagubionych dusz, nieszczęśliwym trafem nie mogących wcześniej oddać swych drogocennych głosów. Nie odnalazły się.


Do turnieju przystąpiło trzynastu kandydatów i kandydatek. Swoje oceny oddała ósemka czytelników i czytelniczek. Punkty sumowało liczydło. Notatki sporządziła operatorka liczydła. Motywem turnieju była "opowieść wigilijna".

Aby przyznanie miejsc odbyło się jak najkorzystniej dla wszystkich uczestników pod uwagę była brana średnia przyznawanych punktów.


Turniej był zacięty a o pierwsze miejsce najdzielniej walczyli: Arena, Asher i Marcholt. Wielkie brawa!

Na miejsce pierwsze z pielęgnowanego drugiego niemal ostatnim głosem wskoczył triumfalnie Marcholt Czyścizadek! Ze swoim opowiadaniem pt: "Czerwone święta" uzyskał najlepszy wynik 7,75.

O włos rozminął się z laurami Asher, prowadzący niemal od początku swym opowiadaniem pt: "Nie zaczął imbryk" ostatecznie zajmując drugie miejsce ze znakomitym wynikiem 7,714.

Najdzielniej wojującą piórem kobietą okazała się Arena Solweig i depcząc panom po piętach swoim opowiadaniem pt: "Perpetuum mobile" zajęła trzecie miejsce z wyśmienitym wynikiem 7,43.

Kolejną pięknie walcząca trójką okazali się panowie: Damian, Marek i Piotr Rutkowski. Gratulacje!

Piotr Rutkowski swoim ujmującym opowiadaniem pt:"Prezent pod choinkę" uzyskał wynik 6,75.

A tuż za nim z niemal równym wynikiem 6,28 i 6,25 znaleźli się Marek Hipnotyzer ze swoim "Opowiadaniem wigilijnym" oraz Damian Cz. z opowiadaniem pt: "Eli, Eli, sabahtani".

Następną bardzo wyrównaną trójkę utworzyli: Piotr Boruta, Wuren i Leszek.

Tutaj najlepszym okazał się Leszek Dentman z opowiadaniem pt:"Wigilia Cyberiusza", następnie Piotr Boruta ze swoim utworem"Mikołaj" oraz Wuren z opowiadaniem pt:"Anioł wigilijną porą". Wszyscy Panowie dostali 5 z wielkim plusem!

I pozostała nam czarująca czwóreczka, która podczas głosowania miała swoje wzloty i upadki, ale dzielnie końca wytrwała :) Należą do niej: Czarna, Piąta Pora Roku, K.S. Rutkowski oraz Marcin Balcerzak.

Może zaczniemy od końca, zatem Marcin Balcerzak z opowiadaniem pt:"Gość wigilijny" oraz Czarna ze swoją uroczą "Leśną wigilią".

Gałązkę wyżej uplasowali się K.S.Rutkowski ze swoimi "Świątecznymi refleksjami" oraz Piąta Pora Roku, która opowiadaniem pt:"Wigilijne opowieści" zdobyła krągłą piątkę :)


Na wielki uśmiech i serdeczne podziękowania zasłużyła sobie Wampirka, która jako jedyna nie uczestnicząc w turnieju przeczytała konkursowe prace i oddała na nie swój głos.


Tak oto kończy się nasz I turniej prozatorski. Jeśli spodobała się Państwu ta zabawa możemy ją cyklicznie powtarzać. Wszelkie propozycje proszę zgłaszać w tym temacie (niestety z braku forum nie mamy gdzie takich rozmów przeprowadzać) lub do mnie na adres [email protected] Za jakiś czas możemy ustalić nowy temat i rozpocząć kolejny turniej. O ile znajdą się chętni.



Dziękuję bardzo za uwagę i życząc wszystkim dalszych sukcesów gorąco pozdrawiam

Ewelina Tarkowska

Opublikowano

Chryste panie.
Serio?
Chciałbym pogratulowac akademii...
Wróć. Wielkie dzięki wszystkim, którzy przeczytali nasze teksty. Wilekie dzięki wszystkim, którzy zechcieli zagłosować. Szczegolnie, że ja sam nie oddałem głosu. (może to i dobrze, bo pewnie nie głosowałbym na siebie... :) ).
Z chęcią podziękowałbym wszystkim, którzy przyczynili sie do powstania tego tekstu. Dlatego więc podziekuję.
Dziękuję każdemu kto na tym forum okrasił moje teksty komentarzami, wskazał błędy, ganił i pomstował.
Dziękuję panu Janowi Kounen, reżyserowi filmu Dobermann, oraz odtwarzajacym tam główne role:Vincentowi Cassel i Monice Bellucci oraz rezcie ekipy - byiscie mi inspiracją. Przynajmniej w pierwszych dwu minutach pisania tekstu.
Reszta jakoś poszła sama.
Dzieki moderatorom i moderatorkom, że im się chce. (inna kwestia - że nadal mogą)
Ściaskam dłoń ashera, i całuję w policzek solweig (piegowata? ruda? panna? daj boże...)
Oczywiscie nadal rozdaję swoje fotosy z odręcznym podpisem, (pokrywacie tylko koszty przesyłki).

A zaraz napiszecie, że do obliczeń zakradł się błąd...

Opublikowano

Jak to się rozminąłem z laurami? Jestem jak Małysz przy Ahonenie :) Moim zdaniem i tak wszyscy wygrali, bo chciało im się podjąć trud zabawy. Od której Pani Zosia jest w kasie? W razie problemu czek wyślijcie pocztą :)

Opublikowano

Gratuluję zwycięzcom! Chwała pokonanym!
Cieszę się, że wyniki głosowania w dużej mierze pokrywają się z moimi typami (szkoda,że nie było zakładów), oraz ze swojego siódmego miejsca- nie liczyłem, że załapię się w dziesiątce.
Marchołcie, podaj mi swój adres pocztowy, bym mógł wysłac Ci obiecaną nagrodę.

Opublikowano

A ja przespałam najważniejszy moment ! Miło mi być w tak wyśmienitym towarzystwie prozaików. Wzajemnie składam gratulacje zwycięzcom i tym, którzy brali udział w konkursie i czytali – gratulacje za przystąpienie do zapasów. Niektórzy władają (machają) piórem jak szpadą. Już obiecywałam, że będę zaglądała tu częściej. Szczególne podziękowanie Ewelinie za .. no, za to, że tu jest i że coś jest możliwe i zachęci mnie do dalszych prób. Dzisiaj, idąc z rana do szkoły, jeszcze zaspana, ale już „świadoma”, najbardziej żałowałam, że nie mogę przeczytać mego tekstu „swoim” dzieciakom… Pozdrawiam wszystkich…Arena

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Choćby najwyższy sąd tu zadziałał  To familijną będzie tak sprawa Nazwisko nieznane ród rozwiedziony  A co ważniejszym jegomość to sprawia Data nieważna koledzy klapą  Małpą odchaczyć a na przybitkę uderzyć łapą   Wywód bez końca poprowadzony Rodowód zwodu już wywiedziony
    • @infelia dziękuję bardzo jestem marzycielem może ktoś kiedyś?
    • @infelia dziękuję bardzo za miłe słowa pozdrawiam serdecznie 
    • Przygniata mnie ten ciężar nocy. Siedzę przy stole w pustym pokoju. Wokół morze płonących świec. Poustawianych gdziekolwiek, wszędzie. Wiesz jak to wszystko płonie? Jak drży w dalekich echach chłodu, tworząc jakieś wymyślne konstelacje gwiazd?   Nie wiesz. Ponieważ nie wiesz. Nie ma cię tu. A może…   Nie. To plączą się jakieś majaki jak w gorączce, w potwornie zimnym dotyku muskają moje czoło, skronie, policzki, dłonie...   Osaczają mnie skrzydlate cienie szybujących ciem. Albo moli. Wzniecają skrzydłami kurz. Nie wiem. Szare to i ciche. I takie pluszowe mogło by być, gdyby było.   I w tym milczeniu śnię na jawie. I na jawie oswajam twoją nieobecność. Twój niebyt. Ten rozpad straszliwy…   Za oknami wiatr. Drzewa się chwieją. Gałęzie…. Liście szeleszczą tak lekko i lekko. Suche, szeleszczące liście topoli, dębu, kasztanu. I trawy.   Te trawy na polach łąk kwiecistych. I na tych obszarach nietkniętych ludzką stopą. Bo to jest lato, wiesz? Ale takie, co zwiastuje jedynie śmierć.   Idą jakieś dymy. Nad lasem. Chmury pełzną donikąd. I kiedy patrzę na to wszystko. I kiedy widzę…   Wiesz, jestem znowu kamieniem. Wygaszoną w sobie bryłą rozżarzonego niegdyś życia. Rozpadam się. Lecz teraz już nic. Takie wielkie nic chłodne jak zapomnienie. Już nic. Już nic mi nie trzeba, nawet twoich rąk i pocałunku na twarzy. Już nic.   Zaciskam mocno powieki.   Tu było coś kiedyś… Tak, pamiętam. Otwieram powoli. I widzę. Widzę znów.   Kryształowy wazon z nadkruszoną krawędzią. Lśni. Mieni się od wewnątrz tajemnym blaskiem. Pusty.   Na ścianach wisiały kiedyś uśmiechnięte twarze. Filmowe fotosy. Portrety. Pożółkłe.   Został ślad.   Leżą na podłodze. Zwinięte w rulony. Ze starości. Pogniecione. Podarte resztki. Nic…   Wpada przez te okna otwarte na oścież wiatr. I łka. I łasi się do mych stóp jak rozczulony pies. I ten wiatr roznieca gwiezdny pył, co się ziścił. Zawirował i pospadał zewsząd z drewnianych ram, karniszy, abażurów lamp...   I tak oto przelatują przez palce ziarenka czasu. Przelatują wirujące cząsteczki powietrza. Lecz nie można ich poczuć ani dotknąć, albowiem są niedotykalne i nie wchodzą w żadną interakcję.   Jesteś tu we mnie. I wszędzie. Jesteś… Mimo że cię nie ma….   Wiesz, tu kiedyś ktoś chodził po tych schodach korytarza. Ale to nie byłaś ty. Trzaskały drzwi. Było słychać kroki na dębowym parkiecie pokoi ułożonym w jodłę.   I unosił się nikły zapach woskowej pasty. Wtedy. I unosi się wciąż ta cała otchłań opuszczenia, która bezlitośnie trwa i otula ramionami sinej pustki.   I mówię:   „Chodź tutaj. Przysiądź się tobok. Przytul się, bo za dużo tej tkliwości we mnie. I niech to przytulenie będzie jakiekolwiek, nawet takie, którego nie sposób poczuć”.   Wiesz, mówię do ciebie jakoś tak, poruszając milczącymi ustami, które przerasta w swojej potędze szeleszczący wiatr.   Tren wiatr za oknami, którymi kiedyś wyjdę.   Ten wiatr…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-12-10)    
    • Singli za dużo, to 1/3 ludności. Można się cieszy, że tyle jest wolnych. W każdym wieku ludziom kogoś brakuje.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...