Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie zdążyłam być dziewczynką
taką z kucykiem na głowie i na biegunach
potknąć się z gracją o tysiące baśni

odpocząć na piasku od bosych stóp
poranków z rosą
wieczorów bez zachodu

unieść sny pod sklepienia
z dziurawą skarpetką

nie zdążyłam ostudzić herbaty zanim
księżyc usnął w filiżance i szybko
odkryłam że ciemność wypełnia nawet kwiaty
jeśli pozwolę jej usiąść na dnie

dorośli mówili huśtawki są niebezpieczne a ja
zostawiłam im stokrotki w kokardzie uśmiechu
spadły porzucone nie sięgając poręczy

wstążka rozpuściła włosy dziewczynce we mnie
i nie zdążyłam mieć piegów przed nocą

gdy wszystkie wielkie kolory już były
ty wciąż
znajdujesz mnie na mapie pogody

Opublikowano

Kingo sam tytuł jest wspomnieniem rzeczy, spraw minionych i refleksją z nimi związaną -peelka wraca wspomnieniami do lat dzieciństwa ,,,jakie czytam! Motyw lub sceny nawiązują do motywów lub scen już istniejących ...obecnie:"..gdy wszystkie wielkie kolory już były
ty wciąż
znajdujesz mnie na mapie pogody

Wspomnienia z dzieciństwa trudno wyprzeć , ale jako osoby dorosłe , pragniemy je zastąpić , nowymi dobrymi , wspaniałymi zdarzeniami dorosłej osoby - choć to nie łatwe!
Serdecznie!
Hania

Opublikowano

nie zdążamy zdążając przez życie
być kim chcemy a także marzymy
z gracją się potknąć by należycie
cieszyć się rosą stąd się skarżymy

liryczne płyną śpiewy łabędzie
sławiąc herbatę niewystudzoną
kokard uśmiechy wstążki dziewczęce
myśl kolorową też porzuconą

:)

http://www.youtube.com/watch?v=JkknXyfVHEc&feature=fvwrel

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Mam tak, że im więcej lat przybywa, tym częściej wracam do wspomnień z dzieciństwa, wtedy zazwyczaj chętnie bym ich sobie dodała. Takie powroty chyba odmładzają, w sensie, dodają skrzydeł, jak na huśtawce chciałoby się wzbić jak najwyżej i sięgnąć tego, co nas ominęło albo, co sami przoczyliśmy. Wychodzi taki rachunek z dzieciństwa, jakiekolwiek ono było, nie powróci, ale jest w naszych dzieciach, wnuczkach...
Za taki powrót jestem Ci wdzięczna.
Nie pasuje mi tu słowo "podniebnienie", rozumiem zamiar, ale dziwnie to brzmi.
Bardzo ładne zakończenie.
Pozdrawiam serdecznie
:)
Opublikowano

Kaliopku,

bardzo dobry tekst.

Zmieniłabym Kokardkę" na "kokardę", zabrałabym jedną fryzurę (ciutkę mam przesyt rekwizytów dziewczyńskiej toalety) i tu przydałoby się zabrać rudy warkoczyk. Sny pod sklepieniem z dziurawą skarpetką będą pyszne. Najlepsza jest wg mnie ta strofka:

odpocząć na piasku od bosych stóp
poranków z rosą
wieczorów bez nocy


Brawo! Dużo lepsza niż Jedynka;)

Cieplutko,

Para:)

Opublikowano

Chyba rozumiem bardzo dobrze to wszystko w wierszu, co wyraża tę treść: "nie zdążyłam być dziewczynką" - bo ja też nie zdążyłam i nigdy już nie odzyskam tamtego czasu, i nigdy nie nadrobię dzieciństwa.
Ale na szczęście wreszcie znalazłam Kogoś, przy Kim czasami czuję się jak mała, bezpieczna dziewczynka. Na szczęście.
Dobrze, że i Ty, Kaliope. :-)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Haniu, znów sprawiasz mi radość swoim wczytaniem i komentarzem. dziękuję!
Tak już jest, że wspomnienia nawarstwiają się latami i budują spójny obraz życia, natomiast fragmentarycznie, wracając do konkretnego okresu, mogą stanowić przyczynek refleksji nad spełnieniem lub jego brakiem, nad poczuciem pustki lub radością posiadania, nad byciem "dla" lub poczuciem winy etc...
Tutaj pelka nie określa wprost jak było, lecz patrzy w przeszłość, pod pewnym względem wybrakowaną. A "teraz" jest czas innej pogody... nawet kolory nie muszę być już wielkie ;)

serdeczności, Haniu!
Kinga.

in-h.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Rihtiku, jesteś na tym forum jedyny w swoim rodzaju! :) niezastąpiony "czytacz" (tylko w pozytywnym znaczeniu), zawsze z wierszowanym komentarzem, w rozpoznawalnym, wiernym sobie stylu.
cieszę się, że zaglądasz i znajdujesz coś dla siebie :)

z uśmiechem,
Kinga.

in-h.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Grażyno!
Kłaniam się z wdzięcznością za komentarz pełen zrozumienia i serdeczności.
Tak jest, jak piszesz. Z upływem lat coraz częściej wracają wspomnienia minionych chwil. Ten wiersz pisałam wczoraj, w dniu swoich urodzin i właśnie takiej chwili zadumy nad tym, co było, i jak było.
Cieszę się, jeśli mogłam przywołać Twoje dobre wspomnienia.
Niepasujące słowo już zamieniłam, wprowadzając również inne drobne poprawki. Mam nadzieję, że jest "czyściej" :)

Najserdeczniej pozdrawiam,
in-h.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Anno!
bardzo cieszą mnie Twoje słowa, zmalowałaś mi uśmiech, całkiem dziewczęcy ;)
dziękuję za dobre sugestie. "kokardka" przeżywała różne "wcielenia", była też kokardą i ostatecznie tak ją zostawiam :)
dziękuję za wyróżnienie tej krótkiej strofki. dla mnie również jest ważna.

pozdrawiam niezmiennie ciepło,
Kinga.

in-h.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



o tak, Oxyvio... potrzeba bezpieczeństwa, zatrzymania się i odnalezienia na nowo swojej dziewczęcości przy Kimś, kto chroni, trzyma mocno za rękę i po prostu jest - to olbrzymia siła, która w zamyśleniu nad teraźniejszością, skierowała myśl na obrazy przeszłości. dziś maluje się przed peelką (jak i autorką) nowa perspektywa - na szczęście. mogę czuć się malutka, gdy wiem, że w jego oczach cały świat. nasz świat. :))

Oxyvio, jak dobrze mnie rozumiesz... dziękuję, że czytasz.

pozdrawiam ciepło,
Kinga.

in-h.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



stworzone w swoim rodzaju
istoty ziemskie przeżywają
pragnienie aby żyć w raju
od tysiącleci odczuwają

wierni pragnieniom wrodzonym
marzą z tęsknoty za ogrodem
w zgodzie z proroctwem spisanym
znów staną się Bożym rodem

doskonałość odzyskają
ostawszy się w próbie ostatniej
wieczną młodość zachowają
i tworzyć też będą ładniej

reminiscencje trapiące
miejsca ustąpią wręcz zachwytom
Boże się staną wiodące
myśli dające mądrość bytom

jako nas zna Ojciec w Niebie
poznamy siebie też wzajemnie
miłować będziemy siebie
na wieki wieków wszak niezmiennie



http://www.youtube.com/watch?v=Qaa_FcMRsl4&feature=related
Opublikowano

wszystko cacy , ale tym razem pozwolę sobie mieć uwagi : piątą linijkę koniecznie zespolić z czwartą strofą !!! Chyba , że źle czytam ... :-( Trochę też rzuca mi się w oczy dwukrotne skorzystanie z " nocy " ... Piękna puenta - śliczna i czytelna , cudowne preludium ... :-) Czytając , widzę zwłaszcza moją pięcioletnią Ineczkę - tak chciałbym żeby zdążyła ... Takie wiersze pomagają się zastanowić ( również ) , w czym niedomagamy jako rodzice . Dziękuję , że swoją poezją potrafisz to czynić .
Z ukłonami , Czarek :-)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



słuszne uwagi, Cezary... i "pozwalaj sobie" zawsze, jeśli zauważysz niedociągnięcia - białe wiersze to jeszcze wciąż nie moja bajka. próbuję :)
nie zwróciłam uwagi na dwie "noce" - jedną przegnałam ;-) strofka z odstającym wersem już w równowadze.

Czarku, jesteś troskliwym rodzicem! cieszy mnie fakt, że wierszem mogłam przyczynić się do ważnych refleksji.
dziękuję, że czytasz. dziękuję za okazywaną mi życzliwość i uśmiech, który odwzajemniam :)

kłaniam się z serdecznym pozdrowieniem,
Kinga.

in-h.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



słuszne uwagi, Cezary... i "pozwalaj sobie" zawsze, jeśli zauważysz niedociągnięcia - białe wiersze to jeszcze wciąż nie moja bajka. próbuję :)
nie zwróciłam uwagi na dwie "noce" - jedną przegnałam ;-) strofka z odstającym wersem już w równowadze.

Czarku, jesteś troskliwym rodzicem! cieszy mnie fakt, że wierszem mogłam przyczynić się do ważnych refleksji.
dziękuję, że czytasz. dziękuję za okazywaną mi życzliwość i uśmiech, który odwzajemniam :)

kłaniam się z serdecznym pozdrowieniem,
Kinga.

in-h.
uważam , że teraz znacznie bez zarzutu ;-))
Opublikowano

Kolejny powrót do lat dziecinnych, równie udany.
Każdy z nas chciałby czuć się jeszcze dzieckiem, pod warunkiem, że nasze dzieciństwo było szczęśliwe i bezpieczne. Łatwiej też jest wracać chociaż na chwilkę do tych lat kobietom, jeśli mają przy boku silnego, dającego miłość, ciepło i poczucie bezpieczeństwa mężczyznę. Ciekawie. Pozdrawiam. Ula:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 Moi Dziadkowie w 48 roku mieli w Gdyni wsiadać na statek do Australii. Zostali w Polsce, bo Babcia zaczęła rodzić.
    • @Omagamoga   Wiersz wydaje się być zapisem potrzeby psychicznej- potrzeby mgły zamiast ostrości, zawieszenia zamiast działania, ciszy zamiast bodźców. To bardzo współczesne pragnienie w świecie, który ciągle coś wymaga. Podoba mi się.    Świetna grafika - upiorne  bagno i gęsta mgła. :)   
    • @huzarc To niezwykły wiersz, trudny, gęsty, filozoficzny, balansujący na granicy języka i doświadczenia. Świetne jest zakończenie, bo sam wiersz staje się przykładem tego, co opisuje.
    • (Proza konceptualna)     Można powiedzieć, że każdy nosi w sobie wrodzone umiejętności: chodzenie na czworaka, skakanie w miejscu albo na odległość; to samo latanie między drzewami, obok pływania i nurkowania w wodzie. Z tej wielogatunkowości nauczono nas chodzić po słońcu i trwać jak nieloty w surowym życiu, przez zdegradowany zbiór wartości, mający chronić ludzkie istnienie w dekalogu ogrodu.   Mimo że większość jest świadkiem pomarszczonych ciał od popiołu, nadal parzy wojny z pokojem w smaku kawy, łypiąc oczyma dla zarobku, aby przetrwać dzięki koszonym trawom z braku empatii do innych żyjątek na Ziemi — Punkt pierwszy w akupunkturze: ,,Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną.”   *** Ogień zapoczątkował ciepło, gdy enta @ odkryła, jak wzniecić z iskry, podskakując w „hu hu hu” z nabytego doświadczenia, tuż po oderwaniu dłoni od ziemi, by inne mogły poznawać trzaskanie kamienia o kamień. Tak gaszenie go w zarodku deszczem było czymś naturalnym — kiedy silny wiatr wiał —, żeby chronić przed spaleniem prawdziwy dom. Wkrótce został przejęty z całym dobytkiem przez inną gawiedź małp, rzekomo bardziej ucywilizowaną, mającą jedynie brak szacunku z niewiedzy; źle wykorzystała zasoby ognia. Drugi punkt w akupunturze — ,,Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego nadaremno.”   *** Oderwanie się od gazu codziennego pośpiechu daje czas na odpoczynek w spowolnionym rytmie, nienarzucanym przez systemowe wskazówki zegara, w których nie usłyszysz jego prawdziwego tykania... Trzeci punkt akupunktury — ,,Pamiętaj, abyś dzień święty święcił.”   *** Nie traktuj starszego pokolenia, jakby było tylko wydaleniem przeszłości, które podcierasz papierem. Ono zna lepiej twoje pieluchy; pomogło zasypywać odparzenia swoją miłością, za pomocą mąki zero i ''gorbaczówką'' na wszy. Żebyś więcej nie używał paznokci do zabijania — bo o tym rzecze doświadczenie, któremu należy się wdzięczność. Zapytaj rodziców albo starszych, może coś pamiętają... Czwarty punkt akupunktury — ,,Czcij ojca swego i matkę swoją.”   *** Dziecko! Dopóki rodzice i ich dziadkowie i babcie będą podnosić z raczkowania, zarażą cię tylko dobrocią, przekazywaną dotykiem rączek, aż zaczniesz z radości sam klaskać dzięki ciepłej empatii — poznając dalsze szczepienie miłości, jeszcze w czystej karcie, odwzorowującej instynkt samozachowczy. Wystawi Cię na próbę bólu, kiedy w piaskownicy podczas zabawy łopatką jakaś pszczoła albo osa użądli ciebie; jedno poleci z płaczem, drugie zdąży klasnąć, by pochwalić się — „Patrzcie, patrzcie, mam jakąś wibrującą violonczelę" (tak pamiętam) — Dziecko! Trzymaj chusteczkę: „nie potrzebuję, włożę ją do zimnego piasku." Potem doszła akcja z fontanną — pierwsza klinika* wśród rybek i późniejszy strach przed jakąkolwiek kąpielą. W późniejszym czasie musiałem się zmierzyć z innymi, lecz wśród dzieci, które deptały mrowiska, klaskały w motyle; czułem ból w krzyku i zacząłem instynktownie klaskać dzieciom w uszy. Po tym akcie uciekłem ze szkoły na łąkę. Tam poznawałem prawdziwą biologię kwiatów, w towarzystwie motyli i bzyków. Nie wiem tylko, dlaczego wtedy się rozpłakałem (wspomnienia wróciły). Patrzę na podeszwy butów, obserwując bieżnik — a dokładnie między jego szczelinami czuję i słyszę życie, które warto uratować; niestety reszcie, która nie była w labiryncie, muszę winą jakoś odkupić swój czyn. Piąty punkt akupunktury — „Nie zabijaj.”   *** Nie chodzi tylko o obrączki nakładane na palce, by utrwalać każdy związek wygrawerowanym złotem. Raczej, z obowiązku przejścia drogi na złe i dobre, budulcem relacji patrząc w swoje zaufanie. Kiedy gołębie przekazują wolność gruchaniem przestrzeni prosto z lotniska busolą, jako balsam nadziei, rozwijający pergaminy skrzydeł. Nie żałujcie abstrakcji w życiu swoich kopert. Tylko tak rozbudzicie intranet. Radyjko zacznie działać na korzyść prawdziwego bogactwa, jakim była i jest miłość! Szósty punkt akupunktury — ,,Nie cudzołóż.”   *** Komórką spójrzcie w społeczeństwie na postępującą gangrenę kurtuazji. W osoczach badajcie wirus; pozwólcie, niech koroną wejdzie jej gorączką w zmysły, i znajdzie słaby punkt. Złapcie moment temperatury, aby nie kraść gwałtem stopni Celsjusza. Poznajcie maskownice ciemnej energii. Ścieżką cudzej własności jest pamięć wody — otworzy pracą oczy dla innych ludzi. Siódmy punkt akupunktury — ,,Nie kradnij.”   *** Ciężko jest pisać o prawdzie, kiedy ktoś upomina się o pożyczone pieniądze — wrodzona systemowa pułapka, manipulująca krew —, jednak z drugiej strony, jak ktoś daje chleb i picie: problem nie istnieje... Ósmy punkt akupunktury — ,,Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu.”   *** Jeśli będziesz patrzeć na kobietę niczym na jabłuszko między skalą orogenez, zgubisz serce dla Marsa. Zmienisz planetę Wenus — inna okaże się wybranką dla podtrzymywania ego twojej wojny. Dziewiąty punkt akupunktury — ,,Nie pożądaj żony bliźniego swego.” *** Nawet, jeśli jesteś sam i obserwujesz, jak inna para rąk trzyma splotem miłość. Skup się na jej pierwiastku — męskim i żeńskim nie zadrość, tylko złącz i kochaj tak, jakby była pierwszą obrączką gołębi. Dziesiąty punkt akupunktury — ,,Ani żadnej rzeczy, która jego jest.” ____________________________________ Legenda: * — śmierć kliniczna   _______________________________________    
    • Apetytu nuty te - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...