Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

sypiam ze strachem
kiedy milcząc odbywamy
podróże do siebie

jakby to było
nie istnieć?


pięć sekund śmierci
zakraplam w wyobraźnię

jakby to było
bez ciebie?


jak gorączka
kiedy leżę sama

jakby to było
beze mnie?


zmielone sny sypię
w herbatę

Opublikowano

nie genialne, nie nowatorskie, ale lekkie, płynne, subtelne i bardzo dobrze sie czytało...

interpretować nie bede bo juz Ci mówiłem co o nim myśle

pozdrawiam pijanego kocura :D
Tera

Opublikowano

Kocico.... zaniepokoił mnie ten wiersz...sama nie wiem dlaczego ale odnoszę wrażenie że coś się stało...

nie jest taki jak zwykle...dużo w nim smutku...
piękna końcówka, ręsztę pozostawię bez komentarza

pozdrawiam i przesyłam uśmiechy

Agnes

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dla mnie jest banalne i podane na tacy. Znów damsko-męsko, niemal telenowelizowanie, elenentyświetnego utworu DKA a na koniec wróżenie z fusów. I po cóż Pani pisze? rozumiem, że trzeba komuś polukrować, ale ta herbata była chyba za słodka. Artysta głodny jest wiarygodny. Może tak dieta "chleb i woda:?:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Proszę Pani (ktoś mało ważny),
jak widać dwutygodniowy ban niczego Pani nie nauczył. Regulamin portalu nie jest aż tak skomplikowany, żeby nie pamiętac o tym, iż komentujemy wiersze, a nie osoby.
Pani pouczenia wobec innych są nadmiarowe. Aktualnie nie mamy tu wakatu ani dozorcy, ani sprzątającej - proszę więc sobie darować wszelkie prace porządkowe w komentarzach pod wierszami.
Jeśli czuje Pani potrzebę przedyskutowania jakichś problemów - zapraszam na Forum dyskusyjne.
Jednocześnie ostrzegam, że następna próba prowokacji czy obrażania innych uzytkowników spowoduje nałożenie kolejnej kary w postaci bana.
Pozdrawiam - Jan P.
Opublikowano

myślę sobie jakby to było, gdyby ten fragment był tytułem (obecny mbsz trochę jak z reklamy knorra), a w tekście same pytania...
choć po zastanowieniu moje skojarzenie z tytułem ciekawie ironizuje, dystansuje treść

ukłony

Opublikowano

A ja lubię, kiedy autor tak wyraźnie narzuca sobie formę, nawet foremkę. Samoograniczenie jako dopiero wolność. Dlatego ten wiersz brzmi mi szczególnie dobrze, Pani Kocie. Przyjemne zaskoczenie (?).

Może zamiast "w herbatę" coś z "do" albo "na"...

Dziękuję, pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @huzarc pięknie
    • białe chmury  rozkołysane w niedopowiedzeniach  letniej pieśni   drobniutkie  kropelki na twarzy wrastają w nas słodyczą   ciemnoczerwonym rumieńcem jabłoni spartan w gęstniejącej koperkowej mgle    uspokajasz  szeptem motyla szum wiatru   jesień  z zawiązanymi oczami wierszem   i w zmechaconym  metaforami    swetrze  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Migrena Pięknie i wzruszająco.
    • Lato rozdarło się jak zardzewiała flaga. Nad morzem tańczyliśmy boso, piasek wbijał się w skórę jak tysiące igieł, czasem jak krwawiące ostrza. Twoje włosy były czarnym grzmotem wiatru, solą, co paliła w gardle jak rana. Kochałem cię jak pustynia ulewę, jak rekin krew, jak burza grzmot. Bez wahania. Bez litości. Do bólu. Aż woda stawała się winem, a słońce rozsadzało horyzont jak granat. Twoje ciało było oceanem, bez dna, bez brzegu, gdzie tonąłem i rodziłem się na nowo, w szepcie szaleństwa i przypływach ognia. Każdy dotyk jak rozcięcie, każdy pocałunek jak krzyk i krew w serce. A jednak pragnąłem więcej. Zawsze więcej. Bez końca więcej. Ale przyszła jesień – rdzawa, gnijąca, cicha jak dłoń trupa. Liście opadały jak spalone fotografie, a twoje oczy gasły, zamieniały się w popiół wspomnień. Został tylko szum fal, jak pusty śmiech Boga w pustej katedrze. Teraz siedzę sam, z piaskiem w oczach, z tęsknotą, co ma kształt noża wbitego po samą rękojeść. Palę wspomnienia jak suchą trawę, ale ogień nie grzeje, tylko dymi. A dym gryzie i dławi, jak imię, które wciąż słyszę w sobie - rozbitą butelkę na mieliźnie, z resztką soli na szkle, co pali jak dawna rana, echo, co nigdy nie wraca, lecz budzi widma wiatru, wycie psa przy torach, gdzie tory prowadzą w pustkę, morze, które zna i kocha tylko samotnych - a w ich sercach sieje burzę, co nigdy nie milknie.    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witaj - czysta prawda - ale czasem boli - dziękuje że byłaś -                                                                                                   Pzdr.niedzielnie.                                                                               @violetta - @huzarc - dzięki - 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...