Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nerwowym czułym altem
mówią glissando uparcie
prześlicznie wiolinistyczne
ukryte w biodrach wiolonczele
frazując ukazują
rozkołysane

melodyką rozniecą
rozżarzą wyobraźnię
by palić ciałem zaniechanie

oraz wersja napisana przez HAYQ
ktorą pozwolę sobie nazwać

Sonatina klasztorna

nerwowym czułym altem
glissando stąpa płynnie
daremnie kryjąc w biodrach
wiolonczel kołysanie
gorąca melodyka
roznieca wyobraźnię
wygasła lekkomyślność
w płonącym zaniechaniu

Opublikowano

Z racji zawodu zaglądam do "Sonatiny", żeby zobaczyć jakie wprawki muzyczne mają wykonywać uczniowie. I z wrażenia otwieram szeroko oczy. Widzę świetny erotyk - muzyczny, instrumentalny.
Gratuluję pomysłu i wykonania. Jest to poetycka lekcja, ale również apoteoza... wiolonczeli
gratuluję i pozdrawiam.
S.

Opublikowano

to o zakonnicach? ;))

więc tak sobie czytam:

nerwowym czułym altem
glissando stąpa płynnie
daremnie kryjąc w biodrach
wiolonczel kołysanie
gorąca melodyka
roznieca wyobraźnię
wygasła lekkomyślność
w płonącym zaniechaniu


Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Od fachowca pochwały, jestem dumny , miło że to i muzycznie przyswajalne. Choć muzyka nie jest mi obca, to jednak zdecydowanie skupiłem sie tutaj na jej linii bioder

Pozdrawiam wrażliwca/ców
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


hmmm, jakby nie dokończony...
za mało, za mało Dyzieku:)))
cóż to dlaczegóż zaniechanie?
miało być krótko
miła Jagódko
bo ona nadal uważa
że nie ma o czym gadać

A zaniechania nie było, bo je ciało wypaliło (miło)

Dziękuję za komentarz przepraszam za poufałość
Miło się uśmiecham
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dyziu, dla mnie to jak prowadzenie konwersacji:
barbecue -Sonatina
Całkiem niezłe zestawianie, ogień i muzyka!
Zostawiam plusa rozpalonego tańcem.
Pozdrawiam, Grażyna.
:)))
Rzeczywiście iskierkowo i ogniście to się spasowało.
Dziękuję za skojarzenie.
Lubię jak do mnie zaglądasz bo to i splendor i ciekawe spojrzenie.

Twoje z uwagą czytam i lubię Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



No nie wpadłbym.
Masz wyobraźnię, świetny ten wierszyk jeśli pozwolisz dostawię go jako współbrzmienie oczywiście z indeksem autora ….Tytuł ?
Wyobrażam sobie dzyń, dzyń …biodra, biodra i falujące fałdy dołów habitów jak kielichy dzwonów płyną hmmm… a procesja ....drobnym kroczkiem gejsz…. jesteś mistrzem

Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



No nie wpadłbym.
Masz wyobraźnię, świetny ten wierszyk jeśli pozwolisz dostawię go jako współbrzmienie oczywiście z indeksem autora ….Tytuł ?
Wyobrażam sobie dzyń, dzyń …biodra, biodra i falujące fałdy dołów habitów jak kielichy dzwonów płyną hmmm… a procesja ....drobnym kroczkiem gejsz…. jesteś mistrzem

Pozdrawiam
Będzie mi miło, poza tym wiersz jest Twój, a to tylko pseudoparafraza :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Zostawmy ciało peela w zaniechaniu, znam…. i tak czystej i pięknej linii bioder daremnie by szukać
Miło że zechciałaś Anno komentować,
Pozdrawiam serdecznie
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



No nie wpadłbym.
Masz wyobraźnię, świetny ten wierszyk jeśli pozwolisz dostawię go jako współbrzmienie oczywiście z indeksem autora ….Tytuł ?
Wyobrażam sobie dzyń, dzyń …biodra, biodra i falujące fałdy dołów habitów jak kielichy dzwonów płyną hmmm… a procesja ....drobnym kroczkiem gejsz…. jesteś mistrzem

Pozdrawiam
Będzie mi miło, poza tym wiersz jest Twój, a to tylko pseudoparafraza :)




Wykonałem, jeszcze raz dziękuję, podejrzewam ze podobnego humornego mamy czuja.

Pozdrawiam
Opublikowano

obie wersje płynnie mnie kołyszą, Dyziek co prawda sprawił, że musiałam głośno gimnastykować poniedziałkowo nieobudzony język : "..glissando uparcie
prześlicznie wiolinistyczne
ukryte w biodrach wiolonczele", ale na plusa.
HAYQ z klasztorem poleciał po bandzie, ale to lubię!
pozdrawiam:))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @infelia Ojejku, jak miło :))))  Ale mi niestety natchnienie ostatnio nie służy,  za późno chyba :)))   Umykam do spania :)   Dobrej nocy :)))   Deo 
    • @Deonix_  Dzięki za lekturę. Podziel się próbką swojego wiersza, który trzymasz w zanadrzu... a ozłocę Cię pogodą ducha...
    • @Berenika97 Pewnie będzie cd. Ciekawe co było dalej :)
    • @infelia No wybacz, zapomniała ja...  Oprawa muzyczna również oczywiście wskazana :)   D.
    • To było w pierwszej klasie. Święta - nie pamiętam już, czy Wielkanoc, czy Boże Narodzenie - ale wiem, że jechaliśmy do dziadków. Mama, tata, moi bracia i ja - całą rodziną, nocnym pociągiem, tym sypialnym. Ach, jaka to była atrakcja! Przedziały z łóżkami, wszystko pachniało inaczej niż zwykle. Spałam na górnym łóżku, cicho słysząc stukot kół i rozmowy zza ściany. Dziadkowie mieszkali w Łodzi, na Piotrkowskiej, w starym piętrowym domu. Klatka schodowa była ciemna i pachniała kurzem - trochę się jej bałam, a trochę lubiłam ten dreszczyk. Dziadkowie mieli piec kaflowy, starą kredensową kuchnię i mnóstwo zakamarków, w których można było buszować. I właśnie tam, w jednym z zakamarków, trafiłam na skarb. To nie były zwykłe koraliki. Nie takie z plastiku, sklepowe. Te były... inne. Koraliki zrobione z wysuszonych ziaren ogórka, zafarbowane - chyba atramentem - i nawleczone na nitkę. Niby byle co, a dla mnie to było coś absolutnie wyjątkowego. Takie korale, jakie mogły mieć tylko lalki z baśni, albo bardzo eleganckie panie. Zapytałam babcię, czy mogę je sobie zabrać. - Ależ dziecko, to przecież byle co… Ale jak ci się podobają, to bierz - powiedziała, machając ręką. Więc je wzięłam. Zawinęłam w papier i schowałam do kieszonki. I już wiedziałam, co z nimi zrobię. Dam je pani Bogusi - mojej wychowawczyni. Ona była taka ciepła, elegancka, mówiła do nas miękko i z uśmiechem. Bardzo ją lubiłam. Dam jej w prezencie. Następnego dnia w szkole podeszłam do niej i wręczyłam zawiniątko. - To dla pani - powiedziałam dumnie. Pani Bogusia rozwinęła papier, spojrzała na moje korale i… uśmiechnęła się. - Ojej, jakie śliczne! - powiedziała. - Dziękuję, Alu - i pogłaskała mnie po głowie. Byłam przeszczęśliwa. Tylko... przez następne dni wypatrywałam ich na jej szyi. No bo jak to - skoro śliczne, skoro prezent - to przecież powinna nosić, prawda? Ale nie nosiła. Mijały dni. Mijały tygodnie. A ja codziennie patrzyłam. Aż w końcu, któregoś dnia nie wytrzymałam i... zapytałam. Przy całej klasie. - Proszę pani, a dlaczego pani jeszcze nigdy nie ubrała moich korali? Zapadła cisza, wszyscy spojrzeli na panią Bogusię. A ona się tylko uśmiechnęła - tak jak to tylko ona potrafiła  - i odpowiedziała: - Wiesz, Alu… nie mam jeszcze sukienki do nich. Ale jak kupię, to od razu założę. Uśmiechnęłam się. I z jakiegoś powodu - bardzo się wtedy ucieszyłam. Dzisiaj, kiedy sobie to przypominam, robi mi się ciepło na sercu. I trochę wstyd. Nie wiedziałam wtedy, co to znaczy „wstyd”. Dopiero po latach zrozumiałam, że ta sukienka - to było najpiękniejsze wyjście z sytuacji, jakie mogła mi dać. I do dziś, kiedy patrzę na dzieci, które wręczają komuś coś zrobionego z miłości - zawsze widzę te moje ogórkowe korale. I uśmiech pani Bogusi.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...