Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nie treściwe jednak krótkie, mądre i ciekawe Można to kojarzyć np z Mitologią Bogini i heros tak się zastanawiam a słowo ,,niekompletna" zamienić niespełniona chyba sie nie da, gdyż zakreciłaś w tej miniaturce ale cóz chyba po to jest poezja aby pogłówkować

szacuneczek

be

Opublikowano

Dusza się czuje niekompletna, po oddzieleniu jej
od ciała.
Ludzie próbują nawiązać ze sobą "kontakt dusz",
jeśli udaje się to tylko w połowie, wtedy jedna osoba
jest ciałem, druga duszą!
Można ciało i duszę, przyrównać również do miłości
cielesnej i duchowej.
Podoba mi się wiersz. Pozdrawiam serdecznie
- baba

Opublikowano

twoje boskie kształty
moja nieśmiertelność
cóż mi po niej gdy
przestaniesz oddychać

będę niekompletna



Ciekawie to wyszło, pozwoliłam sobie zrobić fikołka żeby obejrzeć wiersz z "innej" strony;



moje boskie kształty
twoja nieśmiertelność
cóż ci po niej
gdy przestanę oddychać

będziesz niekompletny



Muszę przyznać, że wiersz prowokuje do wariacji na jego temat w dobrym tego słowa znaczeniu, czyli jest bardzo dobrze :))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Agato
tak- w tym można manewrować:)
Wg mnie Twoja wersja podobnie jak Autorki
zbyt czytelna.
Ja poszedłbym jeszcze dalej - w nieznane:


moje boskie kształty
twoja nieśmiertelność

cóż ci po niej
gdy będziesz niekompletny



Oczywiście tytuł koniecznie do wymiany,
bo on już mówi za wiersz, a wiersz za tytuł.

Pozdrawiam obie Panie
Opublikowano

metaforycznie z tą "duszą i ciałem"...czytam podobnie jak Baba o miłości duchowej i cielesnej; w życiu istnieją obie rozdzielnie, ale najlepiej gdy jednak ...na zasadzie "ty we mnie, ja w tobie" stanowimy jedność (komplet!),
oddzielnie...zawsze będziemy niekomletni

ech, pogadałam sobie u Ciebie
miło było
:)))
serdecznie pozdrawiam Grażynko-
Krysia

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Agato
tak- w tym można manewrować:)
Wg mnie Twoja wersja podobnie jak Autorki
zbyt czytelna.
Ja poszedłbym jeszcze dalej - w nieznane:


moje boskie kształty
twoja nieśmiertelność

cóż ci po niej
gdy będziesz niekompletny



Oczywiście tytuł koniecznie do wymiany,
bo on już mówi za wiersz, a wiersz za tytuł.

Pozdrawiam obie Panie
odpozdrawiam Panie Egzegeto i przyznaję rację
im dalej w nieznane tym ciekawiej
bardzo mi to odpowiada i z tytułem też
dziękuję
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


no to się postrzelało...................... seryjnie z tym Twoim fikołkiem to strzał w sam środek tarczy!!!
takto powinno lecieć :)

To się cieszę :))
Z tym tytułem Egzegeta też dobrze podpowiada ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Buch!    Rach!   Ciach!   Maszyna  Czy strach?   I życie ukryte  Za zasłoną świadomości    Bo czas nie ma  Dla nikogo litości    Gdy pędzi za nieznanym 
    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...