„Nadberezyńcy” to powieść Floriana Czarnyszewicza, opublikowana po raz pierwszy w 1942 roku w Buenos Aires, przedstawiająca losy polskiej szlachty zagrodowej żyjącej na wschodnich Kresach dawnej Rzeczypospolitej, między Berezyną a Dnieprem, w latach 1911–1920. Osadzona głównie w fikcyjnej Smolarni (wzorowanej na rodzinnej wsi autora – Przesiece), książka ukazuje dojrzewanie bohaterów – Stacha Bałaszewicza i Kościka Wasilewskiego – na tle burzliwych wydarzeń historycznych: rusyfikacji, I wojny światowej, rewolucji rosyjskiej i wojny polsko-bolszewickiej. Uznawana za epopeję kresowej szlachty, porównywana do Pana Tadeusza, Trylogii czy Nad Niemnem, łączy elementy przygodowe, romantyczne i społeczno-obyczajowe. Cechą wyróżniającą dzieło jest autentyczny język polskiej szlachty zaściankowej z licznymi regionalizmami i archaizmami. Nadberezyńcy, będący literackim debiutem Czarnyszewicza i częściowo opartym na jego biografii, zyskały uznanie krytyków, m.in. Melchiora Wańkowicza i Czesława Miłosza, jako jedno z najważniejszych dzieł polskiej literatury XX wieku.