„Antek” to nowela Bolesława Prusa z 1880 roku, poruszająca temat trudnego życia na XIX-wiecznej wsi i losu dzieci pozbawionych możliwości edukacji oraz rozwijania talentów. Tytułowy bohater, chłopiec wychowujący się w biednej rodzinie nad Wisłą, od najmłodszych lat zmaga się z ciężką pracą i niezrozumieniem swojego talentu do rzeźbiarstwa. Jego matka, walcząc o przetrwanie rodziny po śmierci męża, nie dostrzega pasji syna, uznając ją za niepraktyczną. Edukacja w wiejskiej szkole okazuje się iluzoryczna, a nauka zawodu u kowala prowadzi jedynie do wyzysku. Po tragicznej śmierci siostry Rozalki, spowodowanej zabobonnym leczeniem, Antek decyduje się opuścić rodzinną wieś, by szukać lepszego życia.
Nowela stanowi krytykę zacofania, przesądów i niesprawiedliwości społecznej, ukazując jednocześnie dramat jednostki, której zdolności i ambicje nie znajdują uznania w hermetycznym, wiejskim środowisku. Prus, jako zwolennik pozytywistycznych ideałów, podkreśla w niej konieczność szerzenia oświaty i reform społecznych, które mogłyby zapobiec podobnym tragediom. Przesłanie utworu wyraża się w końcowych słowach o „wiejskim chłopcu”, który musi opuścić swój dom, by znaleźć godne warunki do życia i nauki – symbolicznym „Antku”, reprezentującym wielu młodych ludzi tamtej epoki.