W języku polskim warto zwrócić uwagę na bogactwo jego gramatyki i obecność wielu rozmaitych części mowy. Ciekawym przypadkiem jest słowo „tylko”. Należy ono do nieodmiennych części mowy, co oznacza, że zawsze występuje w tej samej formie. „Tylko” jest też przede wszystkim partykułą, czyli niesamodzielną i nieodmienną częścią mowy, nadaje też wypowiedziom zabarwienie znaczeniowe czy uczuciowe. Partykuły dzielą się na różne kategorie, a słowo „tylko” to partykuła ograniczająca. Oznacza to, że zawęża ona pole znaczeniowe w zdaniu. „Tylko” określa, do jakich elementów odnosi się dany fragment. Wyłącza ze zdania inne możliwości, zawęża je do konkretnej części.
Można wskazać wiele przykładów wykorzystania partykuły „tylko”. Są to między innymi takie zdania jak: „To tylko zwykły kamień”, „Ta kobieta mogła jeść tylko jeden rodzaj makaronu”, „Rodzice pozwalali jej przebywać poza domem tylko do określonej godziny”, „Chciała tylko się z nim przywitać na przyjęciu”, „Gdyby tylko mogła, to zachowałaby się inaczej”.