W języku polskim najczęściej wyróżnia się takie części mowy jak rzeczownik, przymiotnik czy czasownik. Do tej ostatniej kategorii należy słowo „jest”. Przede wszystkim warto zaznaczyć, że to odmiana czasownika „być”. „Jest” to forma teraźniejsza trzeciej osoby liczby pojedynczej. Jako czasownik odpowiada na pytanie o to, co robi dany podmiot. „Być”, a co za tym idzie, także „jest”, wskazuje, że dany podmiot właśnie istnieje, trwa, znajduje się w danym miejscu. Forma „jest” pokazuje bowiem, że czynność ta ma miejsce w teraźniejszości. Jest to zatem czasownik nieprzechodni i niedokonany.
Istnieje wiele przykładów zastosowania czasownika „jest” w języku polskim. Między innymi to takie zdania jak: „To dziecko jest bardzo małe”, „Ta kobieta jest dyrektorką w mojej firmie”, „Nie wiedziałam, że to jest nielegalne”, „On chce wiedzieć, jak to jest, kiedy jeździ się na nartach” czy „Jest to naprawdę niepoważna postawa”. Jak widać, wszędzie czasownik ten wskazuje na formę teraźniejszą i na stan, w którym podmiot się znajduje.