San Michele

Ko­cham cię, sta­ry mi­strzu, coś na tej fa­sa­dzie
Dwa świa­ty złą­czył kunsz­tem prze­dziw­nej ro­bo­ty!
Tu za­cnie sie­dzą grec­kie fi­lo­zo­fy w ra­dzie,
Tu w smo­ka Mi­chał go­dzi, grot dzier­żą­cy zło­ty.

Tu fry­zem bie­gną na­gie ateń­skie He­lo­ty,
Tu Ma­rek Au­re­li na czo­ło laur kła­dzie,
Tu Chry­stus padł pod krzy­żem na wzgó­rzu Gol­go­ty,
Tu Ju­dasz w cie­niu oliw skra­da się ku zdra­dzie.

Coś miał w du­szy, co ze­szłe po­da­ły ci wie­ki,
Wszyst­koś to wy­dał cud­nie, o mi­strzu da­le­ki,
Obcy nam swem imie­niem i ro­dem i kra­jem!

W za­du­mie okiem wo­dzę po śla­dach tych dłó­ta...
O ty pro­sto­to ser­ca, w tę rzeź­bę za­ku­ta,
Ja­kim ty wiecz­nej wio­sny odzie­wasz się ma­jem!