Kto dla siebie pracuje, len siły utracą.
Rąk jego, jego ramion znikoma jest praca,
A wicher czasu, lecąc szeroko po świecie.
Przędzę ową pajęczą uniesie - i zmiecie.
Kto dla braci pracuje, ma moc za miliony.
Rośnie w siłę, jak olbrzym o ziemię rzucony:
Czas mu cegły podaje, utrwala budowę
I kładzie na jej szczycie swe piętno wiekowe.