I minął smutnie dzień sobotni...
Na niebie błysnął nowy dzień.
Na dusze wszystkie niepowrotniej
Niewiary legł tłoczący cień.
I rzekł: "Wraz z świtem, jako żywo,
Przyjdę --- i sąd nastanie wasz".
I oto w grobie trup spoczywa,
A koło grobu wierna straż.
Lecz dusze kobiet wciąż, bez zmiany,
Miłować będą Go, jak śpiew...
"Oszukał... lub był oszukany,
Lecz cierpiał, przelał własną krew..."
Wonności niosą, kiść oliwną,
Lecz głębią pustą zieje grób!
Opowiadają wieść przedziwną,
Iż jest przez wrogów skradzion trup.
Tedy, jak radość niespodziana,
Chrystus do Marji schodzi w sad,
Lecz nie poznaje Marja Pana
I pyta: "Tyś-li ciało skradł?"
A Chrystus smutnie wzrok w Nią wpija,
Czując w jej słowach przyszły Los...
"Noli me tangere, Maria"
Słychać Chrystusa cichy głos.
Roch Pekiński
Źródło: Nowy Kurier Łódzki, r. 1915, nr 92.