I.
Jak się nie nudzić, gdy oto nad globem
Milion gwiazd cichych się świeci,
A każda innym jaśnieje sposobem,
A wszystko stoi — i leci.
II.
I ziemia stoi, i wieków otchłanie,
I wszyscy żywi w tej chwili,
Z których i jednej kostki nie zostanie,
Choć będą ludzie, jak byli.
III.
Jak się nie nudzić na scenie tak małej,
Tak niemistrzowsko zrobionej,
Gdzie wszystkie wszystkich ideały grały
A teatr życiem płacony?
IV.
Doprawdy nie wiem, jak tu chwilę dobić;
Nudy mię biorą najszczersze.
Co by tu na to, proszę pani, zrobić?
Czy pisać prozę, czy wiersze?