Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

z siedmiu jedna sroka
została mi w ręce

sypiam chyba za mało
a żyję za długo

zamiast rannych spacerów
biegnę po drożdżówki

zamiast sjesty godzinę
czekam na telefon

zwracam się do wyroczni
a słyszę na górze

czajnik gwiżdże na wszystko
w kuchni u sąsiada

Opublikowano

Masz rację, że czajnik gwiżdże na wszystko. Oczywiste, a jak głępokie i dwuznaczne. Wiersz jest przykładem na to, że każdy temat jest dobry.
Drugiej strofy nie łapię. Czy chodzi o życie dosłownie (za długo = za dużo lat), czy może brak snu, a życie zabiegane?
Pozdr
Ariel

Opublikowano

Jedna sroka - to sukces. O ile wiem, łapiąc siedem, zazwyczaj nie łapie się żadnej. Druga strofka rzeczywiście niejasna. Drożdżówki - znowu sukces. Niektórzy (w tym niżej podpisany) łykają drożdżówkę w biegu do fabryki, a spacer, zwłaszcza rano to dla nich abstrakt czysty. Czwarta zwrotka to stacja początkowa erotyku. Czy puści pan go w trasę? O piątej - to co o drugiej. Czajnik jest zwycięzcą w dzisiejszym konkursie, na Wujka "Dobra Rada". Skorzystam w wolnej chwili i też sobie pogwiżdżę... Pozdrawiam!

Opublikowano

Dosadna liryka niby-zrezygnowanego, niby-zniechęconego, niby-zgorzkniałego. A jednak jest w tym jakaś lekkość ujmowania rzeczywistości jako wciąż bijącego żródła świeżych zadziwień i dystansujących spostrzeżeń. Która to lekkość zresztą pozwoliła napisać tak zdystansowany wiersz :)

Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wiersz niejako podskórny, dobrze się go czyta:)
    • W tym szaleństwie jest jednak metoda. Chyba o to chodziło, żeby komponować ze sobą pewien zestaw fraz i obrazów w różnych permutacjach, dążąc do najpełniejszego oddania istoty rzeczy i wydobycia jak największej ilości skojarzeń i obrazów ze świadomie zawężonego zakresu metaforycznego.  Zaryzykuję stwierdzenie, że podmiot liryczny poszukuje najlepszej formy dla swoich odczuć i przemyśleń, a może stara się jak najgłębiej, jak najpełniej wgryźć się w istotę rzeczy, mając w świadomości fakt, jak bardzo ogranicza go język - jako pewien zamknięty zbiór słów, znaczeń, konstrukcji. Ten tekst jest bardzo ciekawy.
    • Rzeczywiście, piękny sonet. Punkt wyjściowy, to nadwrażliwość na dźwięki, które zostają zrównane z agresją świata, nieustannie atakującego człowieka nadmiarem zjawisk i informacji, chaosem bodźców, szybko i nieprzewidywalnie następującymi zmianami. Niektórzy się w tym świetnie odnajdują, inni nie dają rady. Pomyślałem, jak niektóre dzieciaki np. na imprezach plenerowych uwielbiają hałaśliwe harce, piski, bieganinę, małpie wygłupy, a inne po kilkunastu minutach mają ochotę wszystko rozwalić wokół siebie, albo uciec gdzieś daleko. Podobnie bywa z odbiorem rzeczywistości, co pokazujesz przez pryzmat muzyki. Dawniej życie toczyło się spokojniej, ludzie bardziej uważni byli na przyrodę, na innych ludzi, na siebie samych. Mogli rozkoszować się doznaniami, jednocześnie zachowując spokój ducha i wewnętrzną równowagę.  Muzyka klasyczna ma w sobie dobry, kojący potencjał, nawet zaleca się jej puszczanie niemowlętom i małym dzieciom, bo działa korzystnie na układ nerwowy człowieka. Może więc śmiało być także metaforą złotego wieku, utraconego na rzecz ery informacyjnej, zdominowanej przesytem, aż do granicy awersji czy paniki.
    • Na tym opiera się przecież numerologia.
    • Ten wiersz ma zapewne jakiegoś adresata, na którym, jak widać, nie zrobił wrażenia. W związku z tym wyruszył w świat w poszukiwaniu kogoś, kto ulituje się nad tą konającą duszą. Chodzi wśród ludzi jak ekshibicjonista, pokazuje swoje cierpienie, agonię, rozpacz - i dziwi się, że każdy odwraca wzrok z zażenowaniem lubi odsuwa się dyskretnie. Może lepiej byłoby zmienić perspektywę pisania, i w centrum umieścić świat, a nie siebie, to wtedy wiersz znajdzie punkty styczne z wrażliwością czytelnika, który też przecież ogląda i odczuwa ten sam świat. Ale może robi to  inaczej, i chętnie dowie się, co ma na ten temat do powiedzenia autor? Wtedy może i łatwiej znaleźć znajomych, przyjaciół...  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...