Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

z pokorą przyjmuję i przyjmowałam każdy komentarz ,to nie znaczy ,że nie broniłam swojego skrobania.
Dziękuje Wszystkim Poetom ,którzy wskazywali mi błędy i zachęcali do pisania.
Pozdrawiam Wspaniałych piszących!
DO POCZYTANIA!
Ania

Opublikowano

...oczywiście Droga Aniu trzeba pisać i nie musisz na Zetkę, bo sama widzisz jak
jest. Wstawiaj wiersze dla początkujących i nie musisz zaraz myśleć, że to jest
mniej znaczące.Jestem tu dość długo, by wiedzieć, że dobry wiersz zawsze przyciąga i
powoduje zainteresowanie.Mnie osobiście przerażają te "kulki za i przeciw". Myślę, że nie zaniechasz pisania, bo przecież nie każdy Twój wiersz traktuje "o koszykówce".:) a.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuje alleno ...Podobalski nicku...,wiem że nie dam rady nie pisząc co mi we łbie się miota, mam nadzieję że masz to samo ...!
Poeci nie są zaborczy po prostu kocham poezję na tak a nie na nie?!
Dziękuje za odniesienie!
Serdeczności!
Ania
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ach dzie wuszko Droga ,albo pisać , albo zagrywki w kosza ,to nie dla mnie ...!
Zbyt wiele ostatnio przeszłam ,żeby ktoś napisał mi ( w ostatnim wierszu...że lepiej aby go nie było) ....boli jak cholera ,zresztą poczytaj w Z ,mało tego mam problemy ze wzrokiem ...ale to już privie!
Serdecznie !
Ania
Opublikowano

Myślę, że upublicznianie jakichś, mniejszych lub większych rozterek nie ma sensu, zróbmy tak: jak naprawdę zdecydujesz się zaniechać, to załóż wątek, ale, na miłość boską, nie rób tego za każdym razem jak nachodzi Cię wątpliwość. Chcemy tu mieć forum dyskusyjne, czy bloga?
zdrówko koleżanko,
Jimmy

Opublikowano

W obliczu takich wątków nie wiem, co zrobić - potrafię zrozumieć, ale nie potrafię pocieszać. Czuję się... zakłopotana i nachodzą mnie wyrzuty, skrupuły bo nie widzę Cię na Zet i pisałam o tym.
Są inne działy, bardzo fajne - warto skorzystać.
Też miałam kiedyś fazę ( a może i dwie ;)) - emocje itp. - wiem z doświadczenia, że taka postawa nie służy żadnej ze stron - może to coś pomoże...e, tam... znowu mi nie wyszło.

pozdrawiam, Aluno
kasia

Opublikowano

Równie dobrze można spytać: rozwodzić się czy nie.

Jak ci źle to nie pisz i nie wchodź, jak ci dobrze to pisz dalej. Sama nie potrafisz podjąć tak prostej decyzji? Życie od tego zależy?

Głupota. Do tego żałosna.

Opublikowano

Moja dziewczyna pisze wiersze... co prawda "do szuflady", ale wiele z nich jest naprawdę interesujących. Jednak za każdym razem, kiedy chcę jej doradzić coś odnośnie tekstu, odpowiada mi, że nie zamierza dokonywać żadnych zmian, bo i tak tych wierszy nikt więcej nie będzie czytał. Na dodatek nie ma mowy o powiedzeniu, że któryś wiersz jest zły, bo wtedy obraziłaby się i przestała mi je dawać do przeczytania - a żal byłoby, bo wiele z nich jest dobrych.
Ostatnio zadeklarowała, że kończy z pisaniem, a przynajmniej z dawaniem mi ich do przejrzenia. To dopiero jest szantaż emocjonalny.

Tak więc widzisz, Aluno, że podobne rozterki mają też inni. Ja też zastanawiałem się kiedyś, czy nie zrezygnować z publikacji wierszy, kiedy dostawałem negatywne oceny. Ale wciąż publikuję. Co prawda trzymam się działu bez limitu, gdzie krytyka jest mniejsza (prawie znikoma), ale ostatnio zacząłem też na innych działach (choć do publikacji na zawodowym dziale jeszcze mi daleko ;)).

Ale tak jak powiedziałem właśnie swojej dziewczynie, tak powiem i tobie: nie warto rezygnować. Bo ucieczka nie ma sensu, życie daje nam nieraz kopniaka w cztery litery, ale to nie może być powód, aby rezygnować z dalszego kroczenia naprzód.


Odnośnie zakładania tego typu wątków na forum - z twojej strony powstało dużo wątków, jedne sensowne, inne mniej. Ten należy niestety do tej drugiej kategorii, przyłączam się też do opinii dzie wuszki o swego rodzaju szantażu emocjonalnym. Jeśli masz rozterki i faktycznie chcesz się nimi podzielić, polecam priv - w końcu masz tutaj wiele osób które dobrze ci życzą i być może chętnie wysłuchają cię na osobności. Upublicznianie swych problemów świadczyć może o emocjonalnej niedojrzałości. Wiem, bo mam to samo, ale walczę z tym. Dlatego radzę pomyśleć kilka razy, zanim założysz następny wątek. Im więcej razy zastanowisz się, tym lepiej :).

Pozdrawiam i czekam na dalsze publikacje - wierszy oczywiście :)


P.S.
Życzę ci jak najlepiej i liczę, że wyciągniesz naukę z mojej wypowiedzi - i nie obrazisz się za szczerość ;)

Opublikowano

I ja do tego Aluno dołączę swój komentarz, dużo jest racji w innych komentarzach o dojrzałości emocjonalnej, ale nie takiej która nic nie czuje tylko takiej, która uczy czuje i nie zapomina o dlaczego. Człowiek jeśli wrogiem człowiekowi to nie człowiek, ale czas jest po to by dojrzałość i emocje przyczyniały się ku prawdziwemu i miłosiernemu, bo życie chwilami nic nie jest warte, tylko burzy świat. Wszystko w życiu ma sens i nie należy zamykać oczu z wygody. Twoje wiersze to mają. Idź mądrze z tym co masz
odepchnięta nie zrażaj się, że ktoś nie rozumie tego co TY, bo może głupi jeszcze :).
Poezja z próżnego słowa nie jest poezją, poezja, kóra nie czuje nie jest poezją. Myśli dobre do człowieka skierowane są poezją i taką powinna pozostać by być poezją a nie lansem
próżnej osobowości

Serdeczności i szcżęścia w Twojej czującej poezji, ale kierującej Cię na miłosierne drogi

Opublikowano

Dobry wieczór Aniu - zamknij oczy pomyśl o czymś miłym
potem otwórz i już będzie lepiej .
Bardzo zdziwił mnie twój post.
Przecież jesteś sobą prawda - więc nie rezygnuj z czegoś
co sprawia ci tyle radości i nie tylko - bo innym również .
Życzę pomyślności

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ach dzie wuszko Droga ,albo pisać , albo zagrywki w kosza ,to nie dla mnie ...!
Zbyt wiele ostatnio przeszłam ,żeby ktoś napisał mi ( w ostatnim wierszu...że lepiej aby go nie było) ....boli jak cholera ,zresztą poczytaj w Z ,mało tego mam problemy ze wzrokiem ...ale to już privie!
Serdecznie !
Ania

Droga Aluno, taka wypowiedź w pewien sposób wygląda, jakbyś chciała wymusić pozytywne komentarze (trochę jak taki emocjonalny szantaż), a to niedobrze. Komentujący mają prawo do swego zdania i odczucia, odczucie, ze wiersz jest do kosza, nie jest uwłaczające Autorowi, choć rozumiem, że może boleć, bo wszak wiersz jego jest dziecięciem. co innego, gdyby pisano, ze autor do kosza, ale wszak takich komentarzy nie ma.
Niestety ja też uważam Twoje wiersze za słabe, o czym zresztą miałaś okazję się przekonać, czytając moje komentarze. i żadna siła nie zmusi mnie do napisania że ładnie, ze pięknie, jesli uważam że wcale nie. często sama posyłam wiersze do diabła, jeśli mam silne odczucie, że nie warto się nad nimi cackać. co innego Autor, Autor ma się cackać i zapewne robi to z niejaką przyjemnością bo to jego własna praca i krwawica. nie mogę wymagać od osób obcych, by poświęcały pół swego dnia na mój wiersz, który uważają za kompletne dno, bo zwyczajnie to by było marnotrawstwo czasu i energii.
ładnie napisał Ci Pan pod wierszem w Z, o czasie i nauce.
Jeśli jesteś zbyt wrażliwa na krytyczne i chłodne, a czasem obcesowe i bezpardonowe komentarze, może naprawdę odpocznij od wklejania na forum albo zacznij od łagodniejszego działu - wiersze gotowe lub P. natomiast ja radzę ze swej strony, nie daj się zamulić w czułościach, przenajcieplejszych słowach i tzw życzliwości komentatorskiej, która objawia się "wszystko dobrze, wszystko pięknie, tylko kropeczkę bym zmieniła, i jeden wyraz", bo zamiast rosnąć i silnieć, osłabniesz i wtopisz się w syrop. życzliwość nie zawsze ma buzię madonny, czasem to usunięcie poduszki z muru, kiedy ktoś o niego wali głową. buddyzm ładnie o tym mówi, a także stare polskie przyslowie o 'brukowaniu piekła dobrymi chęciami'
odwagi, siły i tego, żeby pokora objawiała się odważną obroną wiersza, naukją, jak to czynić, nauką języka, techniki i tego wszystkiego, co sprawia, że pisanie porusza się do przodu, ze pojawiają się wątpliwości, co do naszego pisania :))
pozdro i przyrzekam, ze jak poczuję, ze wiersz zasługuje na 'wpysk' napiszę to bez mrugnięcia okiem :]

trzymam kciuki :))

Życzliwy, trafny komentarz.

A tych, którym życzliwości brakuje, odsyłam pod moje wiersze! Chętnie odsłucham na sekretarce wszelkie głosy krytyczne, bo mam jądra (czyt. jaja) jak się patrzy

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena nie wiem czy autor sobie życzy? tym podchwytliwym pytaniem o słów kilka, wyjaśniam że doceniam myśl i zaangażowanie, lecz ocena może pomniejszyć ten wkład, prawem wyboru "życzę sobie to i tamto" byłoby Ok. dla wszystkich?  
    • Polityk wdziera się do przychodni NFZ jak tornado w złotej marynarce, jak kapsułka witamin z huraganem w środku. Drzwi skrzypią jak stare respiratory na kredycie. Kolejka pacjentów cofa się w popłochu – czują, że zaraz zniknie im nie tylko limit refundacji, ale i resztki nadziei. Rejestracja mdleje, bo wszystkie miejsca są już „tylko prywatnie”. Krzesła jęczą i próbują schować się pod podłogą. Termometr robi fikołek i udaje martwego. Plakaty o zdrowiu rwą się same – wiedzą, że zdrowie to luksus. Lewatywa rzuca się pod nogi pielęgniarki, błagając o ratunek przed uzyciem politycznym. Polityk siada. Fotel pęka jak budżet po wyborach, jak złamana obietnicą wyborcza. Kroplówki skaczą jak kibice na stadionie – każda kropla to podatek, każdy worek – dotacja dla kolegi z partii. Pacjenci   chowają się pod stołami. Stoliki robią salta. Gabinet drży jak cały system ochrony zdrowia. Lekarz blady jak recepta bez refundacji. Stetoskop na jego szyi dygocze jak bankomat przy pensji minimalnej. Biurko ginie pod brzuchem polityka – Zeppelin absurdu unoszony na naszych składkach. Oczy – dwa rentgeny pychy. Oddech – inhalator z piekła, co dmucha na półki z lekami. Syropy bulgoczą jak marszałek sejmu w amoku. – Co panu dolega? – pyta lekarz drżącym głosem. Polityk śmieje się jak rezonans magnetyczny na dopalaczach, śmiech rozdziera gabinet na części pierwsze. – Wszystko mnie boli, doktorze! Plecy od noszenia władzy, ręce od brania kopert, żołądek od darmowych bankietów, nogi od omijania kolejek do specjalistów… A sumienie? – tu wybucha rechotem – Nie pamiętam, gdzie je zgubiłem! Lekarz nie cofał się, nie drżał. Patrzył na polityka w absolutnej, nienaturalnej ciszy. Na jego policzku, tuż pod okiem, pojawiła się linia – pojedyncza, lśniąca kropla, która sunęła wolno w dół. Nie była słona. Była lepka jak zaschnięty tusz, gorzka jak brak refundacji. Ciśnieniomierz na biurku zaczął dziwnie syczeć, jakby łapał ostatni oddech tuż przed krzykiem. Wtedy eksplodował. Skala kończyła się na słowie „EGO”. Rentgen pokazuje wnętrze: katastrofalnie rozdęte ego za publiczne miliardy. Widać przerzuty władzy na wszystkie organy, metastazy stanowisk w każdej tkance, a w sercu – pustą salę sejmową. W środku wakacje na Krecie, darmowe kotlety, kilometrówki, premie, premie, premie. Dookoła – zadłużone szpitale, pacjenci czekający latami na operacje. Długopis lekarza wybucha w dłoni. Tusz wsiąka w sufit i układa napis: „Naród zapłaci”. Szafka na leki płonie ze wstydu. Pielęgniarka mdleje, rejestratorka śpiewa hymn w omdleniu. Kroplówki robią falę. Pacjenci salutują jak w Sejmie. Polityk wspina się na wagę i czyni z niej tron. Ze stetoskopu – berło. Z kart pacjenta – nową ewangelię o sobie. Każdy kilogram jego ciała to nasze podatki. Każdy oddech – kredyt wzięty w naszym imieniu. Każde mrugnięcie – nowa ustawa na jego korzyść. Wstaje i woła: – Tu nie ma przychodni! To moje żarowisko! A wy wszyscy jesteście moimi sponsorami! Pacjenci uciekają przez okna. Stoliki robią fikołki. Strzykawki latają jak ptaki apokalipsy. Lekarz chowa się w szafce, która rozpada się z hańby. Na podłodze rozsypane tabletki i recepty układają się w napis: „Tu był Polityk. I już nikt… nigdy nie wyzdrowieje.” Ostatnia tabletka toczy się po podłodze, zatrzymuje w kałuży krwi i wykwita na niej napis: „REFUNDACJA = 0 zł”.      
    • @aniat. namiętność spadła wraz z żółtym liściem z pierwszym kasztanem uleciał sen wspomnienia z jeżem czmychnęły szybko wiem :))
    • nie chroń myśli od świtu jasnego choć sen złudą czas zatrzymuje przeszłość ciąży i tłamsi twe ego kroplą rosy deszcz namalujesz?
    • @iwonaroma piękna metafora    dojrzewamy jak te kasztany bez kolców gładkości do piękna choć wdepczą to ulatamy by dalej swe życie wypełniać  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...