Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

[Powiedziałem wszystko na początku...]

Maciej_Satkiewicz
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Maciej_Satkiewicz

Maciej_Satkiewicz

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Powiedziałem wszystko na początku
dalej musisz iść sam
niech prowadzi cię tęsknota

pamiętaj o trzech pierwiastkach
bo są zawsze w tobie
światło reszta jest przenośnią

lecz kochaj jedno ze względu na drugie

to jest właśnie wierność
rzeczy skończonych
którymi sam się staniesz

Podaruję ci jednego człowieka
dbaj o niego i bądź z nim
bo będzie celem twojej wędrówki

Roxana M.

Roxana M.

Opublikowano
Opublikowano

Piękny! I mądry...
Ostatnia zwrotka wstrząsnęła mną do głębi....
Zgadza się. Celem wędrówki jest przeważnie jeden człowiek.
Tylko nie zawsze udaje się z nim być....
Dostatecznie blisko, by o niego dbać....
Długo będę o tym myślała.
Pozdrawiam.

Fly Elika

Fly Elika

Opublikowano
Opublikowano

Celem, może być też uczucie do tego człowieka, one poddane jest złym wiatrom i zupełnej
ciszy i samo też może zwątpić nieraz czy to jest dobrze, nie wiedząc nic o jego życiu, nie chce być też jego ciężarem. Jednak czuje to uczucie w sobie i nic tego nie może zmienić.

serdeczności Macieju

Maciej_Satkiewicz

Maciej_Satkiewicz

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Dziękuję bardzo wszystkim ;

Wydaje się, że komentarze skupiają się na ostatniej strofie - i bardzo dobrze, właśnie z takiej treści wziął się cały ten północny, bo napisany przed ostatnią północą wiersz.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


szkoda że gdy to niemożliwe łatwo zgubic trzy pierwiastki.


Na to właśnie próbowałem sobie odpowiedzieć, stąd symetria wiersza, dwie pierwsze odpowiadają na dwie ostatnie,

dalej musisz iść sam
niech prowadzi cię tęsknota


Odpozdrawiam czterokrotnie ;

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Lekcja zastępcza cz.2

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Annna2Aniu bardzo dziękuję za pozytywny odbiór mojego opowiadania, a zwłaszcza odpowiedź na końcowe pytanie. Czasami nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć sobie na takie pytanie. Samoocena jest najtrudniejsza, ocena własnej pracy bywa równie trudną, zwłaszcza jeżeli chodzi o  młodych ludzi, na których możemy mieć jakiś wpływ. 
    • Migrena
      Dotyk ciszy

      Przez Migrena · Opublikowano

      dla Niej Poznali się tam, gdzie noc mówi ciszej niż dzień - na poetyckim portalu, w sieci utkanej z pikseli i tęsknot, gdzie dusze bose stąpają po promieniach światła, a milczenie splata rozmowy w jedwabne nici. Nie było przypadków - tylko myśli, które spotkały się w pół zdania, dwie dusze jak listy unoszone prądem - nie powietrza, lecz ciszy, co pachnie chłodem i nieskończonoscią. Ona - uśmiech skryty w słowie, On - cień jej nierealnych marzeń. Nigdy się nie dotknęli, a znali się głębiej niż ci, co dzielą jedną poduszkę - pisali do siebie jakby każde słowo było szeptem duszy, testamentem utkanym z granicy snu. Każde „dobranoc” - oddech gwiazdy, której światło, pochłonięte przez czas, płynie jeszcze do nas. Każde „tęsknię” - nie krzyk, lecz pękający lód pod stopą, której nigdy nie było. Tęsknili - nie za ciałem, nie za gestem, lecz za ciszą przed burzą, która nigdy nie nadeszła, pokochali nie twarze, lecz drżenia głosu, które tańczą między słowami - nie ciała, lecz dusze w maskach metafor. Ich miłość nie znała czasu ani miejsca, rosła cicho jak mech na zimnym kamieniu, jak światło w piwnicy - jak słowo, którego nikt nie wypowiedział, a które dotarło do serca. Nie wiedzieli, czy kiedykolwiek się spotkają. Lecz już byli w sobie domem - nie z cegieł, lecz z ciszy i marzeń. I to wystarczyło.    
    • Migrena
      ślad

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97 Wow, Bereniko ! cisza w Twoim wierszu mówi więcej niż tysiące słów - subtelna, bolesna i piękna. Zostawia ślad we mnie.
    • Berenika97
      Lekcja zastępcza cz.2

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @infeliaAle nie można, ani linijaką po rękach, ani zadawać prac domowych. :) A wiersz - już powstał. Pozdrawiam.  @Alicja_WysockaBardzo dziękuję! Znalazłaś w tym opowidaniu tak dużo, że jestem pod dużym wrażeniem. Szkolna rzeczywistość potrafi bardzo zaskoczyć, niesie wiele emocji, nawięcej stresu, ale też i radości oraz satysfakcji. 
    • Berenika97
      Lekcja zastępcza cz.1

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Corleone 11Bardzo dziękuję! Ano nie ma, ciągłe emocje! 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...