Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

ten samolot rozbił się o smutne niebo,
potem zaszło coś głupiego w czarnej skrzynce.
ból nie istnieje - powiedziało ciało [i dobranoc,
spadaj spokojnie, grawitacja nie dotyczy łóżka]

już i tak dawno z ciebie wyrosłam. jesteś jakiś
węższy w słowach [jakbyś chciał się
zmieścić w głowie] ale głowa nie istnieje
ręka noga

jeszcze tylko masz ramiona [nie otwieraj mi
lotniska] - stąd wyruszy ktoś do słońca -
ty zapomnij po mnie zostać

Opublikowano

oj przygniata,
od "potem zaszło coś głupiego w czarnej skrzynce" jest mi coraz smutniej (czyli tak jak lubię :D). Nawiasy nie wybijają z rytmu, płynie się dzięki nim intensywniej, pointa wykrzywiona w podkówkę, (chociaż p w nawiasie mnie gryzie - chyba zbyt często spotykam ostatnio takie zabiegi)
Właśnie przypomniałaś mi o funkcji "dodaj do ulubionych"
Adam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ja naprawdę chciałem to napisać tylko dla Ciebie :)
Nastrój, tu lotniska a tam Dedale i to co pozostaje w dole
tak jakoś skojarzyło mi się... pomyślałem, że zamiast pisać
długaśny komentarz: jak, po prostu zacytuję: z czym.
Wiem, wiem... poszedłem na łatwiznę ;)
Opublikowano

widać niektórym przeloty po prostu nie służą, wiersz dobry z tym że owo p(o) mi troszeczkę zazgrzytało, zachrzęściło, ale,ale generalnie ...odleciałem :)
pzdr.
t.

Opublikowano

już i tak dawno z ciebie wyrosłam. jesteś jakiś
węższy w słowach - rozwaliłam się, ledwie weszłam na forum i już, wielkie bum...te słowa SĄ...już zapomniałam jakie to miłe uczucie przeczytać dobry wiersz. pozdrawiam:)

Opublikowano

Spoko jest :)

Taki delikatny dla oka; ból jakby z przymrużeniem oka (czyżby melodia się nawet wkradła w wiersz? ;). I ten dystans kupuję, bo przez niego i rozbite niebo czyta się dobrze.

Latawczyki, dawaj do Zetki następny i się nie certol.
+

Pancuś

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pancuś, jakie rozbite niebo? ;> to twarda sztuka, to o nie odbijają się i spadają samoloty ^
a tak w ogóle, to dzięki, miło Cię widzieć, czytać i te sprawy, zostaję w P. tu mam już domek ^
cmok.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kiedy umrę, mnie nie chowajcie, tylko prochy me wiatrom oddajcie.  Miast ginąć w nieznanym rzędzie, niech burze poniosą je wszędzie, aż ślad mój waszym się stanie.   Bo kiedy umrę, ja być nie przestanę, tylko wspomnieniem waszym się stanę. Jednym miłym, kochanym, innym znów mniej zrozumianym, a jeszcze gdzie i mocno zgorzkniałym.   Więc zamiast chować, odpust mi dajcie: od nieczułości i bezzrozumienia, od win minionych, czasów straconych, co ich nie dałem, a tak pożądałem. Od bezsilnosci i niezaistnienia niech mnie umyją wiosenne deszcze. I światłograniem w strudze słońca niech się stanę, we wszystkich kolorach, losem rozdanych wzorach, gdzie bywać chciałem, odwagi nie miałem, osiądę teraz skroplonym kurzem. Smugą cienia wam zagram na murze. Ku zadziweniu i dla przebudzenia, dla nowej myśli wskrzeszenia śladem palca na szybie was wzruszę i odpocznę na chwilę waszym przebaczeniem zanim dalej w drogę wyruszę. I żył będę, bo muszę. Tylko odpust mi dajcie.
    • Najwolniej jak się da: pędem.  Przez życie idziemy razem: całkowicie sami.  Cofając się wstecz widzimy przyszłość:  pałęta się gdzieś ze wspomnieniami.  Tuż przy nas kroczy Bóg: widoczny w swej niewidzialnej odsłonie.  A człowiek? Dziś jakoś bardziej w siebie wierzy: w przyciasnej cierniowej koronie ...     
    • Każdy dzień dla mnie to jak łza nad pudełkiem wybrakowanych puzli. Zastanawiam się nad ludzkością, nad tym, z czego wynikła i czego jest rezultatem. Możliwe, że jednak pomyłki. No bo skąd się bierze ten samopowielający wzorzec, gdzie co -nty człowiek na ziemi jest "niedopasowany," " niekompatybilny," nie trafia "na swojego," odstaje od przyjętych norm i "nie ma dla niego miejsca"? Człowiek szuka i nie ma, nie może odnaleźć siebie w kilku miliardach innych poszukujących.  ... Czego? Chciałabym po prostu usiąść kiedyś w barze i zamówić lustro. I niech przysiądzie się do mnie ten, kto zamówił to samo ... (Z tego właśnie powodu z reguły omijam bary.) Wolę śnić o granatowych łabędziach - tylko dlatego, że nie wiem, w jakim kolorze jest antracyt Wolę cofać się do przodu - wiem, dokąd wracają błędy.  Wolę być otwarcie zamknięta - w końcu każdy może podejść i sam sobie otworzyć. Kiedy mijam ludzkość, nigdy się nie rozpoznajemy, nie witamy, nie pytamy o samopoczucie.  Kupiłam dziś belę jedwabiu i właśnie upycham ją do butonierki Boga, który jasno mówi, że "nie szata zdobi człowieka."  Odwracam się, by jeszcze raz na Niego spojrzeć.  Bardzo przystojny.  Podejrzanie ludzki! Kaszmir. Z metra.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Wochen Jesiennie i ten szelest litości niesłyszany odbija się echem.
    • Literatura to jedyna religia, której Dekalog przykazuje kłamstwo w dowolnych konfiguracjach i kontekstach.     
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...