Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaczęli się golić, obcinać paznokcie, myć włosy
Specjalnie dla intelektualnej cnotki, w której
metodą pamięciową kochał się cały ogólniak,
kochały się całe osiedla i przyległe wioski.

Kto ją pykał?
Po odpowiedź chodziliśmy do cyganek
tych z barakowozów na majdanie.
Gówno widziały.

Była kimś, kto z zewnątrz jest inny niż w środku.
Zdradzała ją poza jaką przybierała w czytelni,
szukając książek zawsze na najniższych półkach.
Specjalnie dla niej zapominaliśmy, że serca
zrastają się z czasem, w przeciwieństwie do zębów.



Później, ktoś ją okaleczył i wyrzucił w krzaki.

Opublikowano

Specjalnie dla intelektualnej cnotki, w której
metodą pamięciową kochał się cały ogólniak,

W której? Jakiś błąd stylistyczny wyszedł. Może 'z którą'?

Kto ją pykał? ==> zupełnie nie widzę uzasadnienia dla tego określenia. Są wiersze, gdzie wulgaryzmy ładnie współgrają z całością, tworzą dodatkowy punkt zaczepienia, jednak tutaj to brzmi jak spod budki z piwem. Imho pomyśl nad zmianą określenia.

Gówno widziały. ==> tu też jakoś raptownie redukujesz płaszczyzny interpretacji, tj.
widziały gówno czyli nic - ani więcej, ani mniej. Gdzieś w tej strofie zabrakło bardziej poetyckiego wodzenia za nos.


W tym wierszu jest myśl, ale powiem szczerze: mógłby być dużo bardziej dopracowany. Na głos czyta się opornie, a takie wersy jak: 'Była kimś, kto z zewnątrz jest inny niż w środku.' brzmią śmiesznie, nienaturalnie, jakby miały dużo więcej nieść w zamyśle autora, niż faktycznie niosą. Tak myślę.
+/-

Pancuś

Opublikowano

Dlaczego błąd stylistyczny? Mówimy : "kochał się w tej dziewczynie". wiem metoda pamięciowa wytrąca z równowagi, ale taki jest zamysł, podwojenie znaczenia.

Kto ją pykał?- nad tym zastanawiają się młodzi chłopcy, a to jest język jakim oni operują więc wszystko jest na miejscu.
Gówno widziały:) na pierwszy rzut oka może wyglądać, że nic nie widziały,jednak kiedy czytelnik wytęży wzrok i zerknie na końcówkę, wówczas zobaczy owe "gówno" z widzeń cyganek. kolejne podwojenie znaczenia.

Czy na głos czyta się opornie tego nie wiem, nie czytałem. rytm jest załamany w niektórych miejscach, to fakt, ale np. tutaj:

Po odpowiedź chodziliśmy do cyganek
tych z barakowozów na majdanie.

z rytmem wszystko ok. w dwóch pierwszych średniówka jest przesunięta, ale ilość sylab jest w porządku. jeśli chcesz to porozkładaj akcenty, a zobaczysz, że nie jest tak źle.

Aspektu sztuczności nie rozumiem, więc się do niego nie odniosę.

dzięki i pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



1) mój błąd co do wersu z kochaniem. Serdecznie przepraszam.

2) jeszcze poczytam, bad trip. Wiesz jak to jest z pierwszymi dwoma czytaniami ;)
Jeśli wychwycę coś nowego bądź przemyślę sprawę nienaturalności, wrócę i sprecyzuję zarzut, ewentualnie się z niego wycofam.

Pozdrawiam grabulą
Opublikowano

żeby omówić ten tekst, trzeba by zacząć dyskusję, czy jest on poezją?
Mam spore wątpliwości czy do poezji można go zaliczyć. Ta notatka pasuje mi na wpis do raptularza zauroczonego gimnazjalisty. Ot, podwórko, ulica, szkoła. I pewna grubiańskość, której nie potępiam, jako środka budowania emocji, ale tutaj stanowi dla mnie irytujący dysonans.
Pozdrawiam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





Z chęcią wysłucham definicji wiersza:) No tak każdy gimnazjalista widząc Wenus mileańską wpisuje sobie w pamiętniczek wpisik o gwałcie. mało wiarygodne.

Pozdrawiam:)
Opublikowano

don't worry:)
mogłem napisać kto ją pieprzył, posuwał, ruchał, dymał, chędożył, rżnął, zapinał, sadził, jebał, pierdolił, etc., ale słowo pykał jest tak przyjemne i tak często występuje w języku młodzieży, że nie było innego racjonalnego wyjścia. czy forma "Kto ją pykał?" jest niepoprawna gramatycznie?
czy jest wyssana z palca?:)Kto ją pykał?- krótkie, rzeczowe pytanie:)

a czy mały dzielny toster mógłby napisać coś więcej? rozumiem, ze moglibyśmy podyskutować little bit, o formie i merytorycznym wydźwięku, można by było przy okazji się czegoś dowiedzieć, nauczyć:)

Opublikowano

Poezja wymaga jednak od autora czegoś więcej. Stosowanie szeroko pojętej mowy potocznej nie zawsze daje nam pewność uzyskania świeżego i zwracającego uwagę efektu.
Jeśli nie uda nam się umiejętnie umieścić takiej "perełki" powstanie jedynie takie słabe podmostowe graffiti, które chyba jednak na ten dział nie zasługuje.

Oh i ps: Gdybyś napisał którąś z tych bardziej wulgarnych form, to bym Cię jeszcze za uszy wytargała ;)

Opublikowano

Oj:) przecież poezja nie zna granic. niestety tak się składa, że w swoich wierszach używam wulgaryzmów, a ten jest jednym z lżejszych. w każdym bądź razie słowo "pykać" jest eufemizmem, a nie wulgaryzmem(to i tak grzeczne chłopaki były). z ręką na sercu, nie chciałem uzyskać jakiegoś świeżego efektu, po prostu to pytanie jest pytaniem jakie mogli zadawać sobie ciekawscy licealiści, skryci wielbiciele. uważam, że jest to krok w stronę realizmu, przybliżenia czytelnikowi właśnie tej mowy potocznej. Poruszając temat mowy potocznej w poezji, to należy zwrócić uwagę na fakt, iż są wiersze pisane w całości ową mową potoczną, i są naprawdę dobrymi wierszami.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pana komentarze zawsze zaskakują oryginalnością i nadzwyczajnym intelektem... choć z drugiej strony niektórym mogą się one wydać po prostu jarmarczne:) mimo tego jakoś Panu nie wierzę:)
z całą pewnością przeciekający kran nie jest infantylny, mało tego jest odkrywczy i unikatowy... przeciekający kran, kto by na to wpadł?:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pana komentarze zawsze zaskakują oryginalnością i nadzwyczajnym intelektem... choć z drugiej strony niektórym mogą się one wydać po prostu jarmarczne:) mimo tego jakoś Panu nie wierzę:)
z całą pewnością przeciekający kran nie jest infantylny, mało tego jest odkrywczy i unikatowy... przeciekający kran, kto by na to wpadł?:)

Poetycki trądzik młodzieńczy - na to się nie umiera ale paskudnie wygląda...
Proponuję wrócić do tematu za parę lat, póki co, szkoda czasu.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pana komentarze zawsze zaskakują oryginalnością i nadzwyczajnym intelektem... choć z drugiej strony niektórym mogą się one wydać po prostu jarmarczne:) mimo tego jakoś Panu nie wierzę:)
z całą pewnością przeciekający kran nie jest infantylny, mało tego jest odkrywczy i unikatowy... przeciekający kran, kto by na to wpadł?:)

Poetycki trądzik młodzieńczy - na to się nie umiera ale paskudnie wygląda...
Proponuję wrócić do tematu za parę lat, póki co, szkoda czasu.

Młodzieńczy? Oj moi monsieur, nie trafił Pan. Wiekiem nie ma co się zasłaniać, liczy się znajomość przedmiotu i podmiotu. Trudno inaczej mi reagować na pustosłowie. Nawet osoba nie mająca z poezją nic wspólnego, mogłaby wystosować komentarz w pańskim stylu. Jeśli jest Pan przekonany o słuszności własnych poglądów to wypadałoby je jakoś uargumentować. Czyż nie? Tak przynajmniej byłoby "profesjonalniej".

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Czytam Twój wiersz i mam wrażenie, że czas naprawdę "zapomniał, że istnieje", a świat skurczył się do jednego, intymnego momentu, który jest wszystkim. To tekst niezwykle zmysłowy, ale ani na chwilę nie traci swojej subtelności i głębi. Te Twoje niezapomniane i niebanalne metafory! "Westchnienie (...) jak dźwięk harfy, co nie może przestać drżeć" - nie tylko się czyta, czuje się i słyszy. "Włosy pachnące nocą, która jeszcze nie zdecydowała się odejść" - a zapach wydobywa się ze wspomnień.  A potem indywidualne "ja" i "ty" znikają, by stać się czymś pierwotnym, niemal kosmicznym: "jesteśmy wodą, jesteśmy ciepłem, jesteśmy światłem, które śni samo siebie". To przepiękne oddanie istoty zjednoczenia, przekroczenia granic własnego ciała i ego. Jednak to, co czyni ten wiersz absolutnie wyjątkowym, to jego zakończenie. "Byliśmy miłością." To, co się wydarzyło, było tak doskonałe i pełne, że zamknęło się w formie wiecznej prawdy, która od teraz będzie "tlić się cicho jak modlitwa" w środku nowego dnia. To nadanie temu intymnemu aktowi wymiaru sakralnego. To poruszający i piękny utwór.  
    • Sylwku dobre obserwacje i chyba mamy moralitet - ale przypomnij sobie idee rewolucji francuskiej, październikowej, kubańskiej ... chciwość zwycięża (gromadzenie dóbr ziemskich) a i tak trzeba to wszystko tu na ziemi zostawić. ostatnio w rozmowie z pewnym "przedsiębiorcą" usłyszałem "co się nachapię to moje i moich dzieci' - reszta nieistotna Pozdrawiam smutno Jacek
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Viola.. właściwie mało możemy, niewiele, ale jednak trochę tak... chociażby tutaj, w wierszach, tego nam nikt nie zabroni. Rozchmurz się... :) tak jak ja... pomimo.
    • @Berenika97  też napisałaś piękny esej- duma mnie rozpiera, że zawsze z taką  pieczołowitością podchodzisz do wiersza, rozprawki, prozy. To jest niezwykłe. Tak- tam miłość  oparła się światu, uporządkowała chaos. Tam czas się zatrzymał- jak preludium Chopina bez barw i bez złotych ozdobników- nie potrzebują- są same w sobie piękne- gdzie jasność przeplata się z ciemnością. Dziękuję     @Nata_Kruk boję się obojętności, obojętność spala nawet kamienie. Dziękuję pięknie Natka.
    • pozwól, świecie, że cię zdefiniuję na własny sposób, przechrzczę, przesteruję na swoją modłę, ujmę we własne ramy, chropowatości,  potraktuję eternitem zdartym ze spichrza,  który zbudował mój dziadek.   zatem: myśli samobójcze. małpiątko ucieka przed lwicą, a inne osłaniają je krzykiem. destrukcyjniactwo: jedna oblizuje się marząc o szpiku w niedojedzonych kościach.   utrzymywanie się na powierzchni. niestety, przez całe lata jedynie z powodu (winy?) instynktu samozachowawczego.  dziury w łajbie zaklajstrowane woskiem,  a nie żadna hardość i charakter  niczym oporopowrotnik.   a potem: miłość. pojedynkowanie się z samym sobą  na igły magnetyczne. bezustanna chęć  podążania we właściwym kierunku.     głęboki oddech. ratowanie się przed dryfem,  płytkimi zakotwiczeniami w dnach:  płynie, proszku. granie na nosie naiwniakom wierzącym w skrzynie pełne złota uśpione w ładowniach zatopionych transportowców. miękkość mchu wyrosłego między szarymi falami eternitu, zapałka rzucona  w kierunku nadciągającej pirackiej armady.    zwęglające się galeony z drzewa tekowego.  rozdygotane serce małpki, której udało się umknąć przed pazurami.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...