Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

buuuuuu

Mirosław_Serocki
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Emilia Zone

Emilia Zone

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



czy nie jest to czasem dziecinne "odgrywanie się" ??
podobne do komentarza Pana Mirosława dotyczącego Pańskiego wiersza

aha.. i jeszcze jedno
niech Pan Panie Grzegorzu może wyjaśni co się Panu nie podoba w tym wierszu?
...
dla mnie taki sobie
zagmatwany troszkę

od "burito" mi się podoba
końcowy dwuwers najbardziej :)

pozdrawiam
Emilka
Marek Ciućka

Marek Ciućka

Opublikowano
Opublikowano

Zamiast pogadać o fajnym wierszyku, prowadzicie wojnę - pfe Panowie.

buuuuuu - jest oryginalne. Zupełnie niedawno umieściłem tu G jak Gówno [o gównie], a tu ni stąd ni zowąd pojawia się piękny, krótki i miły dla ucha wierszyk o pierdnięciu - i to w dodatku fasolowym. Przyznam, wolę czytać, niż czuć. Panie Mirosławie – od dziś jestem Pańskim fanem.

Ale tak na poważnie, wiersz mnie ubawił i jest świetny – pozdr...

agnieszka puczynska

agnieszka puczynska

Opublikowano
Opublikowano

ależ tu wesoło:)))))) pokusiłam się, choć w zasadzie tego nie robię, o poczytanie komentarzy:)
i czegóż Ty buczysz:) meksykańska gorączka absurdu pożerania i zabawy zawsze kończy się na wznak:), poza tym wszystko płynie, jak powiedział bodajże Heraklit z Efezu (mogę się mylić, jak zawsze:))
pozdr. aga

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Łukasz Wiesław Jasiński
      Koślawe szczęście

      Przez Łukasz Wiesław Jasiński · Opublikowano

      Ładne zdjęcie    Łukasz Jasiński 
    • Alicja_Wysocka
      Telegonia

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       :)
    • Florian Konrad
      Telegonia

      Przez Florian Konrad · Opublikowano

      wgryzam się w twoje DNA. dotyk i pieszczota – już na poziomie komórkowym. czym będzie ten ciemny portrecik, jakie skutki poniesie za sobą ów ślad wręcz wypalony palcami po wewnętrznej stronie powiek? bez obaw, niczym, czego mogłabyś żałować. to tylko rzeźba z drucików, pomniczek przedstawiający uśmiechniętego błazna z czarcimi szramami, z lisią mordą. i zachodzik słońca obserwowany przez okulary o przejrzystych szkłach, krystaliczność obrazu, drzewa i obłoki bez rozmazanych konturów.
    • huzarc
      Oddech miłości

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Migrena Ten wiersz to nastrojowy, liryczny poemat o miłości i transcendencji codzienności, napisany językiem miękkim, melodyjnym, pełnym światła i symboli natury. To wielka poezja kontemplacji, która  niesie spokój, dojrzałość i światło. Są  to w poezji współczesnej rzadkie wartości, a bardzo potrzebne w epoce rozdarcia i samych niewiadomych wyłaniających się zewsząd. To tekst z rodzaju tych, które łączą romantyczną wrażliwość z nowoczesną duchowością, czerpiąc z mistyki przyrody i z idei przenikania się bytu, pamięci i emocji. Jeszcze raz podkreślę- wielka poezja. 
    • Migrena
      Oddech miłości

      Przez Migrena · Opublikowano

      Idę - a liście grają we mnie, jakby świat oddychał moim krokiem. Nie w powietrzu, nie na ziemi, lecz w tej cichej przestrzeni między myślą a wspomnieniem, gdzie rodzi się dotyk, zanim stanie się dłonią. Dziś świat patrzy półprzymkniętym okiem Boga, patrzy przez korony drzew jak przez mleczną błonę snu, a wiatr, ten stary włóczęga, maluje mi w duszy pejzaże, których nie znam, a które zawsze znałem. Widziałem Cię, nim Cię spotkałem - w odbiciu wody, w oddechu chwili, która jeszcze nie nadeszła. Twoje oczy - dwa pryzmaty, przez które świat po raz pierwszy poznaje szczęście. Idziemy - a czas nie ma odwagi nas dogonić. Wszystko w nas jest początkiem: szeptem, który dopiero chce być słowem, uśmiechem, który staje się światłem. W tym parku, który jest dziś oceanem myśli, trawy – żywym atramentem wspomnień, piszącym na falach cienia, ja staję się łódką niesioną przez prąd Twojego spojrzenia. Miłość nie trwa – ona oddycha, jak ziemia po deszczu, jak niebo po burzy, jak my po każdym spojrzeniu, które rozcina rzeczywistość i zszywa ją cichym, jesteś.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...