Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

słowo

Beenie M

Przez Beenie M
w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Beenie M

Beenie M

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

jeszcze nie tak dawno czarowało
brzmieniem ruczaju
by spłynąć niczym kłoda
rzucona z impetem w wodospad

raz wypuszczone nie wróci
jak synogarlica nie usiądzie na brzegu okna
w oczekiwaniu na złote ziarno

złamane jak drzazga wbita w skórę
boli nawet podczas snu
zgrzyta w zębach ziarnkiem piasku

czy jeszcze zalśni szczerością
czy blask słomy wystającej z buta
nie przyćmi piękna
jakie można z niego wydobyć

HAYQ

HAYQ

Opublikowano
Opublikowano

miejmy nadzieję Beenie, że nie przyćmi... nowomową

w zachłyście pariasowych zachłannych wiecznie ustach
jak brud za paznokciami jak narośl torbiel guz
by szerzyć się odkładać zamieniać w śluz lub złuszczać
zachwaszczać wykoślawiać się w tępych wżarłszy mózg
;)
Pozdrawiam
h ttp://pl.youtube.com/watch?v=--1ycAifHYo&NR=1

Piast

Piast

Opublikowano
Opublikowano

Dzisiejsze słowa wylewają się z mediów i znaczą tyle, co ble,ble, ble, albo jeszcze gorzej. I właśnie te "gorzej" coraz częściej i donioślej brzmią w ustach "żałosnych " autorytetów. A najgorsze to, że im "nie zgrzytają w zębach jak ziarnka piasku", tylko płyna jak kłoda przez wodospad.
I z siłą wodospadu wbijają się ludziom w tępe mózgowia pozbawiajac ich tego, co posiadać powinna istota rozumna - zdolności samodzielnego myślenia. A nade wszystko myślenia dalej, niż do wieczora...
A "blask słomy" idzie najczęsciej w parze z nadętymi ustami, z których co chwila pierdnie słowo "JA"...

Ale jestem pewny, że "jeszcze zabłyszczy szczerością" i ukołysze muzyką ruczaju...

Pozdrawiam Beenie serdecznie, Piast

egzegeta

egzegeta

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Beenie
wg mnie ciut za dużo porównań,
druga strofa mi nie leży - przede wszystkim nie jestem pewny czy synogarlica nie wróci;
w ostatniej strofie pytania retoryczne zmieniłbym.
To tak po wstępnym odbiorze.:)

Temat "słowo"wydaje mi się bardzo trudny, bo ileż o tym słowie,
- przecież na początku było słowo:)
a jednak Twoje ujęcie ciekawe, przystające do teraźniejszości - jak to ładnie ujął Piast.

Pozdrówka
Beenie M

Beenie M

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


i oby tych skarbów nie zabrakło
pozdrawiam Judyt :)


ładnie to ujęłaś, Kasiu, a jeszcze dodam od siebie - czasami nosidło się przegina w nieodpowiednią stronę
pozdrawiam :)


Bardzo lubię “Dzień świra”. Skąd to wiedziałeś, HAYQ ;)
Wiele mądrych słów można w tym na pozór głupim filmie usłyszeć, niektóre sekwencje znam niemalże na pamięć.
Pozdrawiam :)



jeno z boldowanym mam problem
-zbyt duże nagromadzenie polskich głosek
ale może tylko ja tak mam
ładne :)
Dobra uwaga, Pchełko, dziękuję. Jak przeczytałam głośno, zaszeleściło mi jak jesienne liście w parkowej alei. Coś trzeba z tym zrobić. Pomyślę.
Pozdrowionka :)



Wszystko co napisałeś, to jedna z prawd odnośnie wypuszczanego słowa. Myślę, że nam ludziom (załóżmy, że nie wszystkim) brakuje najzwyklejszego panowania nad emocjami. Wystarczy posłuchać pierwszej lepszej polemiki polityków. Oni nie potrafią rozmawiać, oni się przekrzykują, i tylko jedno im w głowie – ‘jak by tu powiedzieć coś tak, żeby mu w pięty poszło’. Najczęściej przełączam wtedy na inny program.

Wierzę, Piaściku, że Twoja pewność nie jest pozbawiona sensu i to pociesza.
Pozdrawiam serdecznie :)



Trzeba wierzyć, bo bez tego, to już tylko żegnać się ze światem nam przyjdzie.
Serdecznie i ja pozdrawiam, Kosiaku :)



Beenie
wg mnie ciut za dużo porównań,
druga strofa mi nie leży - przede wszystkim nie jestem pewny czy synogarlica nie wróci;
w ostatniej strofie pytania retoryczne zmieniłbym.
To tak po wstępnym odbiorze.:)

Temat "słowo"wydaje mi się bardzo trudny, bo ileż o tym słowie,
- przecież na początku było słowo:)
a jednak Twoje ujęcie ciekawe, przystające do teraźniejszości - jak to ładnie ujął Piast.

Pozdrówka
Dobrze prawisz, Egze. To stado jaków zauważyłam i ja, ale po czasie, jak już pognały. Teraz zaczynam na nie polować i może parę ustrzelę. Już zaczęłam celować, może się uda ;)
Odnośnie zaś synogarlicy, masz rację, ona wróci, nawet na pewno, ale słowo, już niestety nie.


A dlaczego zmieniać? Skąd będzie wiadomo, że to o słowie? Wszak ono tylko w tytule.
Pozdrawiam :)



I cieszę się jak zaglądasz, Czarodziejko :)



Cieszę się, że zrozumiały, ale muszę go trochę dokręcić. Nie odbierze mu to jasności, a może usunie niezamierzone zgrzytanie.
Pozdrawiam Arku :)



Jak coś trafia, to już to dla mnie pociecha.
Pozdrawiam Zbyszku :)


dziękuję za dobre słowo
pozdrawiam Łukaszu :)
Beenie M

Beenie M

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


myślę, Tomaszu, że życie go dokończy, że dopisze bardziej wyrazistą puentę,
ja pozostawiam tylko utrwaloną w słowach przemyślankę

cieszę się że zajrzałeś, pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kamil Olszówka
      Migocący płomień

      Przez Kamil Olszówka · Opublikowano

      I.         Nadpalonej świecy migocący płomień, Budzi rzewne odległego dzieciństwa wspomnienie, Niedosięgłe jak drugi wielkiej rzeki brzeg, Niewyraźne i rozmyte jak sen,   Chodząc w życiu różnymi drogami, Potykając się o losu przeciwności, Wspominamy barwne z dzieciństwa obrazy, Czasem próbując się nimi pokrzepić,   Zapamiętany w dzieciństwie babci śmiech, Czasem wlewa w duszę otuchę, Gdy nocami huragany szalejące, Do snu nie pozwalają zmrużyć powiek…   A gdy wokoło druty pozrywane, Od uderzeń piorunów żarówki popalone, Roztrzęsioną dłonią dzierżąc zapałkę, Czasem strwożeni zapalimy świecę.   I jak przed laty nasi dziadowie, Niewielką choć świeczkę postawimy w oknie, By swym blaskiem odbijając się w szybie, Nikły na twarzy zarysowała uśmiech,   Wtedy blask maleńkiego świecy płomyka, Zdaje się samotnie stawiać czoła, Srogim piorunom przeszywającym czerń nieba, Wichurom uderzającym o trzeszczący dach….   II.   Spalającej się świecy migocący płomień, Na wszystkie strony łagodnie chyboce, Niczym zatroskany, zmartwiony człowiek, Podejmujący w życiu decyzje niepewnie.   Bo te zawiłe losu koleje, Milionów ludzi na całym świecie, Są jak te tajemnicze świec płomienie, Z czasem wszystkie gasnące.   Ten tańczącego płomyka nikły blask, Na tle mroku nocnego nieba, Jest jak odmierzony ludzkiego życia czas, Na tle nieskończonego niepojętego wszechświata.   Te gorącego wosku krople, Spływające wzdłuż palących się świec, Są jak naszego życia lata kolejne, Biegnące nieśpiesznie aż po jego kres.   A ten gorący roztopiony wosk, Zdaje się kłaniać minionym wiekom, Pełnym wyrzeczeń, trudów i trosk, Spowitym mgłą niepamięci zamierzchłym tysiącleciom.   I jak ten maleńki świecy płomyk, Sami niegdyś zagaśniemy, Na wieki zamkną się nasze powieki, Ku wieczności nieśpiesznie odpłyniemy…   III.   Dogasającej świecy migocący płomień, Gdy zamigoce życia już kres, Ozłoci nikłym blaskiem włosy srebrne, I spływającą po policzku łzę,   A gdy zmęczeni życiem na starość, Wspomnimy z rozrzewnieniem odległe dzieciństwo, Czapkujmy naszym bezcennym wspomnieniom, Migocącym za niepamięci zasłoną,   Gdy będąc roześmianymi dziećmi, Pełni radosnej beztroski, Byliśmy jak te migocące świec płomyki, Nie lękając się odległej przyszłości,   Wciąż tylko na zabawach, Spędzaliśmy cały swój czas I tak płynęły kolejne lata, Pośród radości bez żadnych obaw,   Aż dorosłość naszą beztroską zwabiona, Za rogiem niepostrzeżenie się zaczaiła, By pochwycić nas w swe sidła, Pełnego trosk i problemów dorosłego życia,   Aż za pełną problemów dorosłością, Przykuśtyka niebawem już starość, By twarz zarysować niejedną zmarszczką I uprzykrzyć końcówkę życia niejedną chorobą…   IV.   Wypalonej świecy gasnący już płomień, Nim ulotni się z sykiem, Przerażony gwałtownie zamigoce, Nim już na wieki zagaśnie…   Podobnie i niejeden człowiek, Wydając w życiu ostatnie już tchnienie, Duszę swą gwałtownym strachem przeszyje, Nim ku wieczności nieśpiesznie odpłynie,   A czasem z wolna poruszając wargą Pokrzepi się jeszcze cichuteńką modlitwą, Nim w gardle uwięźnie już głos, Nie dając kształtu kolejnym słowom.   I jak z wypalonej świecy delikatny dym, Tak dusza z schorowanego ciała się ulotni By po przekroczeniu progów Wieczności, Stanąć wkrótce przed Stwórcą Wszechmocnym…   A wtedy Bóg Litościwy, Spyta ją głosem łagodnym, Czy pośród ziemskiego życia kolei, Była jak ten maleńki świecy płomyk…   Czy odbiciem Bożej Dobroci, Jaśniała w grzesznym człowieku ułomnym, Czy zanieczyszczona szpetnymi grzechami, Była jak czarny z smolnego łuczywa dym…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Corleone 11
      Zmienność

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      @Berenika97    Dziękuję Ci wielce za uważne czytanie. I za uznanie oraz oczywiście za komentarz.     Pozdrawiam Cię serdecznie i życzę spokojnego week-end'u.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Alicja_Wysocka
      "Ach powiedz" – Poetycka pieśń o boskim pięknie kobiety | Adam Asnyk | Poezja śpiewana

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      Słowa: Agnieszka Osiecka      
    • Robert Witold Gorzkowski
      Wiedza i mądrość

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Marek.zak1 no tak wybór to nie trudny - mądrość. 
    • Robert Witold Gorzkowski
      Niepracująca żona.

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Marek.zak1 to racja większość facetów mówi że tylko oni zarabiają. A ja na to mam swoją teorię niech wynajmą służącą na godziny ciekawe czy wystarczy im do pierwszego . Postawcie się takim don juanom drogie Panie.       

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...