Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

konia sponsoruje producent mięsa a teddy bear wpadł w depresję

Patryk_Nikodem
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Patryk_Nikodem

Patryk_Nikodem

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

dzięki ci panie
za tryliony konfiguracji
kwasu deoksyrybonukleinowego

mam z kim rozmawiać
o transcendentaliach
i sile rażenia stu kiloton trotylu

dziękuję za arboretum
i skurwysyńskie zoo
w weekendowych wycieczkach
komunikacją miejską

a teraz pobłogosław
moje półkule mózgowe
wszak nawet ja
składam się z dualizmów

moje miasto jest wielofunkcyjne
jest park. kultura i wypoczynek

panny w szpilkach
jeżdżą na tryptaminie
łyżworolkarze z photoshopu

dzięki ci boże
że nawdychałeś się
jeszcze więcej gazu
od tej jasności pękną mi oczy

miliony kilometrów stąd
różowieje niebo

Andrzej Ludwiczak

Andrzej Ludwiczak

Opublikowano
Opublikowano

- wiersz, zarówno sposób jak i treść, spodobał się. Mmm...jednak przyczepię się do szczegółu:

Opis świata, podany przez autora, jest bardzo precyzyjny, taki był zamysł.
Zmienił bym wobec tego: milion kilometrów stąd na - miliony... Dlaczego? Niebo różowieje w odległości kilku, kilkunastu kilometrów i to jest nasz świat- nasze niebo, domyślam się, że autor mówi o innych światach, nad którymi różowieje niebo. Te są, ale znacznie dalej...
Wiem, jedna litera, bez znaczenia ale...pomyślałem...doda głębi ;)

moc

Piękny Wojtuś

Piękny Wojtuś

Opublikowano
Opublikowano

Aż się skuszę na komentarzyk :>
Nieprzeciętnie, ciekawie, nietuzinkowo - bardzo udane dzieło, ale powiem, co mi przeszkadza:

1. Milion -> Miliony - popieram propozycje Andrzeja Ludwiczaka, z powodów już nadmienionych.
2. Usunąłbym zwrotkę traktującą o peelu ("a teraz pobołogosław...") - chyba jest mniej efektowna niż pozostałe i zaciera delikatnie obraz.
3. Miałbym wątpliwości co do "łyżworolkarzy z photoshopa" - chyba nie wpisał się w konwencję to angielskie słowo - ale to kwestia gustu. Na co zamienic photoshopa - może na jakieś kolejne trudne słowo, od których aż się tu roi :P

Wszystko - nie złośliwie, po prostu tak czuję.

Gratuluję i pozdrawiam cieplutko!

zebra

zebra

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


yy, o tym chyba w podstawówce już uczą (coś ok. 5-6 klasy).
DNA kojarzysz?


co do wiersza: pomijam drobne nieścisłości, warsztatowe pułapki, dziękuję za świetnego peela.
tego tekstu nie można czytać z uśmiechem, ale też nie można zapomnieć o odpowiedniej dawce ironii, bo inaczej kupa.

a teraz pobłogosław
moje półkule mózgowe
wszak nawet ja
składam się z dualizmów -- jestem zauroczona idealnym miejscem wszak'a

pozdrawiam
/z.
Patryk_Nikodem

Patryk_Nikodem

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


yy, o tym chyba w podstawówce już uczą (coś ok. 5-6 klasy).
DNA kojarzysz?


co do wiersza: pomijam drobne nieścisłości, warsztatowe pułapki, dziękuję za świetnego peela.
tego tekstu nie można czytać z uśmiechem, ale też nie można zapomnieć o odpowiedniej dawce ironii, bo inaczej kupa.

a teraz pobłogosław
moje półkule mózgowe
wszak nawet ja
składam się z dualizmów -- jestem zauroczona idealnym miejscem wszak'a

pozdrawiam
/z.

dzięki,
pzdr.
Agnes

Agnes

Opublikowano
Opublikowano

moje miasto też jest wielofunkcyjne,
tylko kultury w nim troche brakuje.

podoba mi się rozpatrywanie ludzi
jako różnych kombinacji DNA a raczej
tłumaczenie ich w ten sposób.
jasne - brzmi to niebanalnie i może
dlatego robi wrażenie.

jedyne co bym wywaliła to przedostatnia
strofa bo jakoś psuje klimat.
reszta jest ok, choć o transcendentaliach
to mi osobiście już się nie chce gadać :)

pozdr. a

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Maksymilian Bron
      "Bądźmy dla siebie jak gwiazdy (rok później)"

      Przez Maksymilian Bron · Opublikowano

      Moje marzenie to gwiazdy Świat bez lustra, w którym kocham ciebie i ciebie W moim śnie nie mam nic na własność Dzielimy się szczęściem, biegnąc ku Niebu   I nie świecimy już samotne Szukamy innych, by dawać blask I już nie toczą się żadne wojny Odżywa ziemia i wiara w nas   Moje marzenie – złączyć się z Bogiem, bez telefonów, konsol, tiwi Moje marzenie – śmiać się z ex-wrogiem To jecer hatow Nie ten, co ma kły   I nie świecimy już samotne Razem wracamy w ogrodu blask Już jecer hara nie stawia stopni Wreszcie widzimy prawdziwy świat  
    • Lidia Maria Concertina
      Telegram

      Przez Lidia Maria Concertina · Opublikowano

      Jesteśmy chwilą W chwili Przez chwilę ... Mamy w sobie byka Miewamy - motyla   Potrafimy śmiać się, kląć, żałować Przez lata pamiętać czyjeś puste słowa A prawda jest taka, że nie warto:  cokolwiek rozdadzą - taką też graj kartą   Każda nowa chwila to świat całkiem nowy Stworzony naprędce Świeży, kruchy, prosto z twojej (?) głowy   Dziś chmury są lżejsze. Nie ma samolotów Kawiarnie - mądrzejsze - nie ma tylu trzpiotów szukających przygód,  wieszczów i potworów Wszyscy siedzą w domach: sercowych komorach   Moja - tętni mocno Ukrywanym życiem. Miłość-bycie-rozkosz-nie ... Raz. Na całe życie.  
    • Lidia Maria Concertina
      Randka w jasno

      Przez Lidia Maria Concertina · Opublikowano

      Możesz przekomarzać się z czasem, możesz go zwalczać, możesz pilnować, by nic mu z siebie nie dać.  Żadnych kompromisów.  Bywa, że stracony zakrada się bezsenną nocą by sprawdzić, czy jesteś dostatecznie oblany zimnym potem. Masz dreszcze - myśląc o cherubinach przybywających punktualnie o 'godzinie śmierci naszej amen'?  Nic cię nie uspokaja. Ja też czasem nie myślę prozą.   Utknęłam w pętli czasu gdzieś, na ławce oblanej ciepłym wrześniowym słońcem.  Myśląc o niczym. O tym, że zawsze tak samo ... rozmyślam o niczym. Z nadzieją, że to się nie zmieni. Nawet, gdy zmienię ławkę. I cały park.   Mijają mnie ludzie niosący ze sobą różnorodność - jak nosi się torby i apaszki.  Czym się różnią? Dwukropek.  Przeżyli już wszystkie możliwe śmierci.  Rozważają wysokość kary piekieł za niepopłacone rachunki, soboty bez wyjazdów czy ewentualność rozwodu.  Są świeże połogi I sytość po "ostatniej" wizycie u kochanki.  Są także aberracje, apostazje i inne przejawy elokwencji rodem że słownika wyrazów niemalże obcych.  Czytasz coś teraz, czy tylko gejmingujesz?    Ulice służą do zwiedzania.  Nawet jeśli chodzi się tą samą do pracy przez 40 lat.  Kupuję sobie tort. Zapalam jedną świeczkę. Marzę wdychając Nowy Świat.  Przecieram szyby oczu.  Nikt nie podziela mojego zdumienia: Jesteśmy. Nieważne kim, nieważne, po co.  Przytulamy się - niezdarnie czując COŚ. Do końca życia pozostało jeszcze ...   To nie ten peron. Wracam do siebie. Starannie przygotowuję samotność do snu: gorący prysznic, szklanka whisky i łyżka dziegciu.  Rozczarowaniem ścielę łóżko: miał być szampan, upadek, po nim wzlot  i ''ten ktoś,'' ... a jest tylko fantom ze wstrzymanym oddechem.   
    • Lidia Maria Concertina
      Dendrarium

      Przez Lidia Maria Concertina · Opublikowano

      Umówić się na randkę z losem pod sękatym baobabem przeznaczenia i zerwać zakazany owoc... Natchnienie? 
    • Lidia Maria Concertina
      Autoportret

      Przez Lidia Maria Concertina · Opublikowano

      @Konrad Koper   Dobre.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...