Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

demoluję metodycznie
do braku tchu rozmazanym makijażem
wzosisz mnie wyżej mów
antychryście moj panie nie możesz
otwartych ust mimika
oczu blask destrukcja przełyku
odwróć się szerzej wyżej
przez oba wejscia do jednego miejsca
uderzam wściekle obumierasz
nienawidze cię to pomaga teraz
nie znam cię prócz ciała
mała ocknij się

wracamy

mała....

Opublikowano

Ale namieszałeś Magnetowicie ;) Tym razem dam minusa, bo od początku do końca go nie czuję; jest chaotyczny, quasi-oniryczny, bo żaden obraz z tego wiersza nie łączy mi się w całość. Przełyk, makijaż, antychryst i dziwna pointa.
Oczywiście to moje skromne zdanie i nie gniewaj się. Pozdrawiam grabulą!

Pancuś

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie rozumiem czemu ma służyć ten komentarz. tak cię poruszył ten wiersz że musiałeś po autorze (nicku) pojechać? zabawne to miało być? nie było. ale cieszę się że zrobił na tobie wrażenie. obojętność najgorsza.
czepiając się nicka mogę np. napisać, że Zorro wiersza nie zrozumie, bo ze swoją cienką szpadą uniesienia miłosne to najwyżej z rurką do drinków przeżyć może...idąc dalej : czego zorro ma wąsik przylizany? od chlapania, bo posiadacz tak cienkiego sprzętu musi szukać alternatywnych rozwiązań...jednakże blamaż jaki zachodzi gdy wyciąga swój cieniutki sprzęcik powoduje, że porusza sie tylko po nocy i to w masce...ale takie głupoty są poniżej mojego poziomu, więc nie napisze


Pancolku, gniewać? za co? dzięki za wyrażenie swojej opinii na temat wiersza. chaos zamierzony wersyfikacja mogłaby to zmienić, no ale tak miało być. zamiarem było szybko, chaotycznie, z napięciem w zapamiętaniu i łagodny powrót do rzeczywistości

a co mi tam, mój wiersz to "se moge" - remix dla pancolka (może poczuje;)

demoluję metodycznie
do braku tchu

rozmazanym makijażem
wzosisz mnie wyżej
mów antychryście mój panie
nie możesz

otwartych ust mimika
oczu blask destrukcja przełyku
odwróć się szerzej wyżej
przez oba wejścia do jednego miejsca
uderzam wściekle

obumierasz
nienawidze cię to pomaga
teraz nie znam cię prócz ciała
mała ocknij się

wracamy

mała....

lubię latawce - dzięki za uznanie dla puenty - bez niej (dla mnie) to bezmyślne jak sex za pieniądze;)

Messalin N.- anarchia to tak z braku tytułu, ale wolność, dozwolone, bez ograniczeń , dla dobra i szczęścia ogółu;) zarżnołęś - rozumiem że ciężki w czytaniu. możliwe. dzięks za koment



dzięki za to wyznanie, rozumiem iż to poznanie umożliwił ci mój wiersz? w takim razie - jestem wzruszony.

vacker flickan - rozumiem że to twoja interpretacja, ale chybiona w stosunku do moich zamierzeń. Staffu nie pale, a to, co się posiada, rzadko bywa przedmiotem marzeń sennych;)

dzięki wszystkim za uwagę.
Opublikowano

Nie powala na kolana ale w sumie zupełnie przyzwoicie. Nie bardzo rozumiem wydziwianie w komentarzach na temat : chaosu, puenty, adapterów, samego seksu, zażynania, internetu,potęgi itd. Anarchia, mała i to co pomiędzy - może być.

Opublikowano

prawdopodobnie nie rozumiem tego tekstu. nie wiem, o czym to jest, a lubię, jak jest jednak o czymś.

KATowe stylizacje do mnie nie przemawiają. "mów antychryście moj panie" - o rany, nie

/z.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




widzisz, anarchia dla mnie to nie jest telewizyjne słowo na określenie chaosu. jest to określenie dla wolności jednostki, którą ogranicza jedynie wolność innej. porozumienie i zgodne, oddolne ustalenie form współżycia społ., w przeciwieństwie od odgórnie ustalonych, narzuconych norm, prawnych, społecznych czy moralnych.. przenieś to na grunt "ramotu" i wyszukaj nić powiązania;)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie to nie ten wiersz, to większość wierszy magnetowita r.
jeżeli chodzi o poznanie, to owszem - ciebie. Nie jesteś wzruszony, raczej złośliwy

a jeśli chodzi o uwagę, to również dziękuję, kiedyś cię uważałam...

chyba się nie zrozumieliśmy. moja odpowiedż byla utrzymana w tonie twojego komentarza. również mógłbym go uznać za złośliwy. do odkrywania najgłębszego ja nie potrzebuję internetu, wogóle nie jest powiedziane że potrzebuję je odkrywać i uważam za celowe. intuicja i sytuacja. ale nie o mnie i moim JA (cokolwiek to jest).
poezja jaką ja uprawiam, czyli dotycząca (jak sądzę) emocji, uczuć, reakcji i interakcji napewno ma w sobie coś z ekshibicjonizmu. więc po części pewnie odkrywam siebie przed czytelnikiem.

nie znam dalej twojego stosunku, złe słowo: opinii, na temat utworu. wnioskuję po minusie że ci się nie spodobał, a wręcz wywołał obrzydzenie. jeżeli tak, to chyba powinnaś go docenić, bo nikt nie powiedział że mamy przedstawiać piękno.

sytuacja liryczna to sex. opisałem go z pewnego punktu, mógłbym spróbować i pewnie napisać o cichych westchnieniach,miłosnym pędzie, wiśniach i karmelowych pocałunkach. i byloby o tym samym. tyle, że wziosłe piękno zazwyczaj kojarzy mi się z fałszem i wywołuje chęć destrukcji. życie to rzeka gówna, na której unoszą się ułamki szczęścia. tak uważam i tak piszę. a ten wiersz jest o tym ułamku i zrozumieniu.
nie obrażaj się, nie warto. nie uraziłem cię. i dziękuję za zwrócenie uwagi na moją nieskromną osobę.
peace
pozdrawiam, i jak w sygnaturce;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Polityk wdziera się do przychodni NFZ jak tornado w złotej marynarce, jak kapsułka witamin z huraganem w środku. Drzwi skrzypią jak stare respiratory na kredycie. Kolejka pacjentów cofa się w popłochu – czują, że zaraz zniknie im nie tylko limit refundacji, ale i resztki nadziei. Rejestracja mdleje, bo wszystkie miejsca są już „tylko prywatnie”. Krzesła jęczą i próbują schować się pod podłogą. Termometr robi fikołek i udaje martwego. Plakaty o zdrowiu rwą się same – wiedzą, że zdrowie to luksus. Lewatywa rzuca się pod nogi pielęgniarki, błagając o ratunek przed uzyciem politycznym. Polityk siada. Fotel pęka jak budżet po wyborach, jak złamana obietnicą wyborcza. Kroplówki skaczą jak kibice na stadionie – każda kropla to podatek, każdy worek – dotacja dla kolegi z partii. Pacjenci   chowają się pod stołami. Stoliki robią salta. Gabinet drży jak cały system ochrony zdrowia. Lekarz blady jak recepta bez refundacji. Stetoskop na jego szyi dygocze jak bankomat przy pensji minimalnej. Biurko ginie pod brzuchem polityka – Zeppelin absurdu unoszony na naszych składkach. Oczy – dwa rentgeny pychy. Oddech – inhalator z piekła, co dmucha na półki z lekami. Syropy bulgoczą jak marszałek sejmu w amoku. – Co panu dolega? – pyta lekarz drżącym głosem. Polityk śmieje się jak rezonans magnetyczny na dopalaczach, śmiech rozdziera gabinet na części pierwsze. – Wszystko mnie boli, doktorze! Plecy od noszenia władzy, ręce od brania kopert, żołądek od darmowych bankietów, nogi od omijania kolejek do specjalistów… A sumienie? – tu wybucha rechotem – Nie pamiętam, gdzie je zgubiłem! Lekarz nie cofał się, nie drżał. Patrzył na polityka w absolutnej, nienaturalnej ciszy. Na jego policzku, tuż pod okiem, pojawiła się linia – pojedyncza, lśniąca kropla, która sunęła wolno w dół. Nie była słona. Była lepka jak zaschnięty tusz, gorzka jak brak refundacji. Ciśnieniomierz na biurku zaczął dziwnie syczeć, jakby łapał ostatni oddech tuż przed krzykiem. Wtedy eksplodował. Skala kończyła się na słowie „EGO”. Rentgen pokazuje wnętrze: katastrofalnie rozdęte ego za publiczne miliardy. Widać przerzuty władzy na wszystkie organy, metastazy stanowisk w każdej tkance, a w sercu – pustą salę sejmową. W środku wakacje na Krecie, darmowe kotlety, kilometrówki, premie, premie, premie. Dookoła – zadłużone szpitale, pacjenci czekający latami na operacje. Długopis lekarza wybucha w dłoni. Tusz wsiąka w sufit i układa napis: „Naród zapłaci”. Szafka na leki płonie ze wstydu. Pielęgniarka mdleje, rejestratorka śpiewa hymn w omdleniu. Kroplówki robią falę. Pacjenci salutują jak w Sejmie. Polityk wspina się na wagę i czyni z niej tron. Ze stetoskopu – berło. Z kart pacjenta – nową ewangelię o sobie. Każdy kilogram jego ciała to nasze podatki. Każdy oddech – kredyt wzięty w naszym imieniu. Każde mrugnięcie – nowa ustawa na jego korzyść. Wstaje i woła: – Tu nie ma przychodni! To moje żarowisko! A wy wszyscy jesteście moimi sponsorami! Pacjenci uciekają przez okna. Stoliki robią fikołki. Strzykawki latają jak ptaki apokalipsy. Lekarz chowa się w szafce, która rozpada się z hańby. Na podłodze rozsypane tabletki i recepty układają się w napis: „Tu był Polityk. I już nikt… nigdy nie wyzdrowieje.” Ostatnia tabletka toczy się po podłodze, zatrzymuje w kałuży krwi i wykwita na niej napis: „REFUNDACJA = 0 zł”.      
    • @aniat. namiętność spadła wraz z żółtym liściem z pierwszym kasztanem uleciał sen wspomnienia z jeżem czmychnęły szybko wiem :))
    • nie chroń myśli od świtu jasnego choć sen złudą czas zatrzymuje przeszłość ciąży i tłamsi twe ego kroplą rosy deszcz namalujesz?
    • @iwonaroma piękna metafora    dojrzewamy jak te kasztany bez kolców gładkości do piękna choć wdepczą to ulatamy by dalej swe życie wypełniać  
    • @Waldemar_Talar_Talar ... a dzisiaj narzekamy bo wciąż za mało mamy uczucia i miłości   życie to nie gra w kości  ... Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...