Być jak Paris Hilton
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Waldemar_Talar_Talar 17 074
im więcej jej mam
tym więcej pragnę
nie tylko dotykać
podziwiać nagość
pragnę czegoś co
jest nad tym
co uszczęśliwia
czego naprawdę
nie umiem nazwać
tak tak moi drodzy
dłuższy do niej
niż mi się wydaje
prowadzi szlak
który jeszcze więcej
niż mi się marzy
jej da mimo że jest
zawsze obok
2
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 36 odpowiedzi
- 516 wyświetleń
-
- 35 odpowiedzi
- 505 wyświetleń
-
- 33 odpowiedzi
- 512 wyświetleń
-
- 30 odpowiedzi
- 477 wyświetleń
-
- 27 odpowiedzi
- 418 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Tectosmith · Opublikowano
Gęsta, zimna cisza przeszywa moje kości. „Klik.” — tuż nad głową. Jestem. Czuję. Widzę. „Klik.” z lewej. Kolejny z prawej. Przeczucie mnie nie myliło. Czekam, aż podejdą bliżej. Serce bije jak oszalałe. Z trudem powstrzymuję oddech. Udaję, że mnie nie ma. Jestem. Martwy. Nie widzisz mnie. Cisza. Zaczyna się. Smród. Zrywam się gwałtownie, zarzucając brezent na potwora. Lewa dłoń natrafia na kanciasty łeb. „TRRACH!” Trzy pociski wbijają się w noc, miękko, z trzaskiem pękającego pancerza. W błysku wystrzału widzę półprzezroczyste cielsko z barwnymi wnętrznościami. Światło prochu miesza się z metalicznym powietrzem. Maź ochlapuje moją twarz. Ciepła wilgoć na dłoni. W tym momencie wiem, że popełniłem błąd. Coś szarpie brezent. Głuche uderzenie rozdziera kurtkę na plecach. Nie czuję bólu — jeszcze nie teraz. Opadam na ziemię razem z łbem Głodnika. Z trudem celuję powyżej głowy. Kolejna seria. Trzask. Pacnięcia. Nic nie upada. Nie widzę, w co trafiłem. Za ciemno. Coś blokuje nogi. Nagle — czerwony zarys po prawej stronie. Nie myślę. Nie celuję. Ręka sama wie, co robić. Rak wypluwa kolejne trzy pociski. W tym samym momencie coś chwyta mnie za nogi, unosi i rzuca o ziemię. Boli. Zatyka płuca. Zabiera oddech. Widzę poświatę, niczym własne myśli. Salwa odbija się echem od szklistego pancerza, rozbryzguje na miękkiej tkance, pod metaliczną chityną. Ramię potwora urywa się — chyba. Ciemność dzwoni w uszach. Słony smak krwi w ustach. Mojej — chyba. Dopiero teraz czuję, że coś uderzyło w szczękę. Zobaczę rano, co i jak. Jeśli będzie jutro. Muszę się podnieść. Nie myślę. Działam. Przygniata mnie martwe cielsko pierwszego potwora. Coś przebija jego ciało, szukając mnie. Kościste ramiona przecinają powietrze. Szarpnięcie. Zrywa ze mnie martwą bestię. Maź zalewa piersi. Na chwilę robi się gorąco w tej mroźnej ciszy. Mógłbym zasnąć. Ale pisk rozrywa noc. Coś nowego. Poświata. Czekam na uderzenie. Zasłaniam się ręką — bez sensu. I tak nic to nie da. Palec naciska spust. Pociski wbijają się w ciało stwora, ale ten nie pada. Jeszcze raz. I „Klik!” — tym razem z mojego pistoletu. Koniec amunicji. Koniec wszystkiego. Prawa ręka wyszarpuje nóż z pasa. Wbijam kolczaste ramiona w cielsko. "Wbijam kolczaste ramiona w ciebie." Raz za razem. W moje. W jego. Czuję ciepło. Za dużo ciepła. Będę musiał zmienić ubranie. I czymś się przykryć. Noc jeszcze długa. „Jadłeś coś?” — echo wspomnienia. Już tylko ciepło. Smród na twarzy. Lewą dłonią chwytam szczękę potwora. Kły wbijają się w skórę. Boli. Już się nie podniosę. Prawa ręka wciąż wbija kolec. Raz. Drugi. "Kolejny kolec na mojej drodze." "Czy to moje myśli?" Poświata gaśnie. Rano zobaczę, co i jak. Ale teraz muszę odejść. „Pancerz był bardziej miękki niż poprzednim razem.” Serce wariuje. Adrenalina nie odpuszcza. Martwe, mroźne powietrze miesza się z ciszą. Jest tylko cisza. Cholerna cisza. Muszę się podnieść. Na czworakach oddalam się od miejsca walki. Prawa dłoń z nożem wbija się w ostry piasek. Po ekwipunek wrócę rano. Jeśli wrócę. Martwa cisza. Nie słyszę już nic. Umysł nie ostrzega. Noc jeszcze długa... -
Przez Arsis · Opublikowano
Wiesz, dzisiaj jest wiatr. Ten wiatr, który wplątał się w twoje włosy… Ja tutaj, w tym pomieszczeniu, w tym pokoju szarym… Ja tutaj… Jestem… Wiesz, czekam… Chodź… To wszystko się gromadzi. Ten kurz gryzący w gardle, w nosie… Ten kurz raniący załzawione oczy… Jestem. Jestem tutaj... Jechałem do ciebie, przedzierając się przez rozwarte skrzydła szamoczących się w powietrzu gazet. Wilgotne oblepiały twarz.. Jechałem, bądź jadę nadal pociągiem. I w tym pustym wagonie... Słyszysz jak jadę? (O Boże, jak daleko mi do ciebie!) A więc to już tak późno? Zegar wybił właśnie drugą… ... połowę życia... Słyszysz ten zapętlony stukot stalowych kół? W tym pustym wagonie z siedzeniami obitymi czerwonym skajem… Drżę.. … wśród szemrzącej wokół ciszy, wśród białego szumu przytulającej się do mnie samotności... I tam. W tym kącie, pomiędzy oparciem siedzenia a ścianą z metalowym pojemnikiem na śmieci. I w tym kącie zobaczyłem wytarty egzemplarz. Na okładce: Wieniedikt Jerofiejew „Moskwa-Pietuszki”. Sfatygowany. Zmiętoszony od ciągłego wąchania, ściskania, nerwowego przekładania przetłuszczonych od spoconych dłoni kartek. Monolog jadącego nabierał barw, kiedy przebudzał się z pijackiej maligny. Opowiadał mi dzieje, dopóki jego twarz żyła odbita w brudnym oknie. A kiedy to oblicze, i tak już zmęczone, marszczyło się, to wiedziałem, że nadchodził kolejny sen. Taki sen, bez „dobranoc”. . Wiesz, mam takie momenty w pisaniu i muzyce. Mam takie momenty… Te powtórki, natrętne mary. Te powtórzenia ciągłe jak w syndromie Aspergera… Idą. Idą wciąż. Idą gęsiego. Idą czwórkami tym samym torem. Wytyczonym przez… Nie. Nie wiem. Nie wiem przez, co… Może ty wiesz? Senne widziadła w skorelowanej z czymś niewidzialnym korekturze zdarzeń. Te specyfikacje. Te niewyczerpalne mistyfikacje… Widziadła przeistaczają się w nieśmieszne groteski. W niezrozumiałe wizje. Mimika ich twarzy, nie-twarzy… Wiesz, siedzę teraz przy stole i gapię się w błękitne za oknem niebo. W tę cholernie błękitną powłokę. W ten klosz przykrywający świat. W ten szklany klosz z tytułu książki Sylvi Plath. Ona umarła. Zatruła się gazem,zostawiając dzieciakom ładnie ułożone na stole śniadanie. W kosteczkę… Zatrujemy się razem? Nie? Dlaczego? Pójdziemy sobie tam. Wiesz. Tam. Daleko... Nie mam już siły tańczyć. Już nie. Te moje podrygi nagich słów. Te nagie podrygi i wygibasy słowne. Przyłączysz się? Powyginamy się w tej ekscytacji, w tej meandrycznej ekwilibrystyce zdań? Chodź… Poczekaj, coś trzeszczy. Wirująca płyta na talerzu gramofonu zbiera kurz… Stępiona igła, wyżłobione jak kanion mikroskopijne rowki wytłoczonego winylu. To przez te powtórki… Przez ten motyw powracający wciąż… (Włodzimierz Zastawniak, 2025-10-19) -
Przez andrew · Opublikowano
,,Wytrwałość w modlitwie,, św.Ł.18 CZY MODLITWY POTRZEBA GDY ZBYWA CHLEBA modlitwa nie szuka wygodnego miejsca cieszy się spotkaniem rozmową z Bogiem zawsze gdziekolwiek ... spotkanie z Nim i z sobą może być jak piękny bukiet z polnych kwiatów skargą napisaną do urzędu słowem słowem które nie znajduje… słuchacza jest bliskością dotykiem ciepłym delikatnym wzbudzającym ufność ofiaruje zrozumienie niepogoda w duszy znika wschodzi słońce real staje się przyjaźniejszy mimo … sumienie wraca do siebie wytrwała modlitwa… róże wyrosną w zimie często jest w nas 10.2025 andrew Niedziela, dzień Pański -
-
-
-
Najczęściej komentowane
-
.thumb.jpeg.b5ae7bcef73c3501c1166879fc389fb7.jpeg)
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się