Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

w gamach szarości zarys
formy wyostrza granica
światła i cienia - krzywa

pod naporem wzroku
linia odkształca się
rozciąga

i drży
naprężona struna

Opublikowano

Gdy mówię że coś jest krzywe, panwkratke mawia:- patrz tak długo aż się wyprostuje, sorki, Twój wiersz mi przypomniał te słowa,

w gamach szarości, zarys formy
granica światła i cienia
krzywa (linia )pod naporem wzroku odkształca się rozciąga i drży

teraz dopiero dojszło do mnie że to jest ERotyk subtelny, kobiecy architektoniczny, INKO, SUPER!!!!!
cmoookes!!!!

Opublikowano

no nie myślałem, że Inka tak to finezyjnie widzi
tylko to drżenie jakieś dziwne...
drżenie???? kurcze ...jakiś parkinson chyba

A Ty Stasiu
znów architektonicznie... no ja nie mogę :)
co za widzenie świata

INko
jesteś superaśna
że o wierszu nie wspomnę;)))

i tym razem nie pozdrawiam
za gorąco:)

Opublikowano

to jeszcze raz ja
tym razem w sprawie tytułu
jakie znów przebudzenie
tak jakby ktoś/coś spało

kurcze jakieś takie erotyczne
a tu przecie o zupełnie co innego chodzi


INko popracuj nad innym tytułem:)))

aha i w czwartym wersie coś bym zmienił
ale niech tam - jak Ty wiesz lepiej, to już niech tak zostanie

tym razem Pozdrawiam
i to wyjątkowo chłodno,
żeby było przyjemniej:)

Opublikowano

budzi się to, co zasnęło
przebudzenie jest intensywne... ostre, zaskakujące, niepokojące
budzą się zmysły, erotyzm... rzeczywistość... wszystko co chcecie ;)
dziękuję, że przeczytaliście, dziękuję za komentarz :))), INka

Opublikowano

jeszcze raz bardzo dziękuję Wszystkim
i przepraszam, że nie odpisałam osobno na wszystkie komentarze
kiepsko u mnie z czasem
zrewanżuję się dzisiaj uważnie czytając nowości i wrzucając swoje trzy grosze
pozdrawiam serdecznie, :))) INka

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Niezmiernie mi miło:))
    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...