Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Dzień przeminął jakoś głupkowato,
jak większość dni i ludzi z tej ziemi;
noc już przyszła, zgasło wreszcie światło
i już nic się dzisiaj nie zmieni.

Cień wieczystszy niż najstarsze słońca,
noc dawniejsza niż dni, wieki, lata,
ciemność bez ruchu, początku i końca,
starsza od czasu i świata.

Nareszcie spokój, ukojenie.
Nerwy jak gdyby zdrowsze.
No bo nic się już dziś nie zmieni.
- Czujesz ulgę? – I owszem.

Każda człowiecza przyzwoita firma
daje gwarancję na swój cud techniki,
i tylko Pan Bóg nie dał nam gwarancji
na cud stworzenia, i nie gada z nikim.
I nie przyjmuje żadnych reklamacji,
choćby się modlić długimi wiekami:
świat naprawiamy bez boskiej współakcji
i za naprawę płacimy też sami.
Więc kto mi może przyrzec bezpieczeństwo?
Kto mi zapewni dzień bez strasznych rzeczy?
Ciałem się stało szatańskie przekleństwo,
świat jest wariatem, który się nie leczy!

I wreszcie noc. Spokojna, bez drgnienia,
ciemności starsze od cudu stworzenia,
cień, który był przed Bogiem, przed światłością świata,
noc trwalsza niż dni, wieki, miesiące i lata,
noc świętsza od wszystkiego i najświętszy spokój,
noc podobna do śmierci, niezmienna dla wzroku,
noc-matka, beznadziejna, bez złudzeń, choć marzy.
Dziś na pewno już nic się nie stanie, nie zdarzy.

Opublikowano

Hm.
Szczerze mówiąc - poprzednie Twoje wiersze bardziej mi się podobały. Mam wrażenie, że włożyłaś w nie więcej serca, niż w ten.
Ten jest chyba taki trochę... naciągany. <: jakby si co drugie zdanie zastanawia jak to napisa tak zgadza wersy i na pewno nie by piosenkowate.> Takie mam po prostu odczucia. Nie wiem, czy słuszne. Ale jeśli słuszne - nie rób tak za często. Bo Twoja piosenkowatość bardzo mi się podoba. I nie zwracaj uwagi na tych, którzy mówią, że to paskudne i że ma nie być piosenkowate. ;)

Pozdrawiam, R.

Opublikowano

deuga i trzecia - do wywałki wg mnie.
reszta, mimo tej amputacji - trzyma się moim zdaniem znacznie lepiej.
Sprawny tekst, myślący, bez wielkich odkryć, ale porządnie napisany.
Tylko, jak sugerowałam - druga i trzecia do odżalowania i kosz.

Opublikowano

Pochwała nocy :-)
Początek, koniec wiersza i ten fragment czyta mi się naprawdę z przyjemnością:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Zauważ, że przekaz z drugiej zwrotki powtórzony jest w połowie ostatniej, tylko tam jest inaczej rozpisany, w bardziej strawnej formie. Chyba nie ma co żałować "delete".
Pozdrawiam :-)
Opublikowano

Początek bez pomysłu, napisała Pani, co ślina przyniosła na język; "Dzień przeminął jakoś głupkowato..." - czyli jak? Epitet 'głupkowaty' niewiele tłumaczy. Dalej to samo, takie j a k i e ś bezrefleksyjne, gawędzenie bez większej ekspresji wyrazu. Gdyby nie pierwsze trzy strofy (naciągane, bez nietypowego pomysłu) wiersz przedostatnią i ostatnią strofą wciąga za sparwą przemyślanych sformułowań (czwarta strofa dobrze wypełnia i kontrastuje strofę ostatnią). Podoba mi się szczególnie;

"Ciałem się stało szatańskie przekleństwo,
świat jest wariatem, który się nie leczy!"

chcociaż wolałbym tak

"Ciało jest szatańskim błogosławieństwem
niebo wariatem, ziemia dobrodziejstwem" :-)

dalej już w ogóle jest dobrze;

"cień, który był przed Bogiem, przed światłością świata,
noc trwalsza niż dni, wieki, miesiące i lata"

i dobrze, bo ciemność nie kryje ziemię, lecz jest jej początkiem.

Pzdr

Opublikowano

Rhiannon: Piosenkowatość jedni lubią, inni nie. Piszę i tak, i tak. Ale może i racja, że czasem widać, iż wysilam się na "niepiosenkowatość". Zwrócę na to uwagę przy następnych.

Dotyk: Te dwie strofy rzeczywiście nie są niezbędne. Bez nich wiersz też jest zrozumiały i nie traci sensu. To prawda. Ale czy nie traci czegoś z nastroju? Te zwrotki są po to, żeby pogłębić wrażenie niezmienności i ogromu nocy oraz wynikającej z tego ulgi. Może to i przegadane...
Cieszę się, że reszta sprawna, myśląca i porządna. To bardzo dobra i miła ocena. :-)

Fanaberka: Cieszę się, że większość wiersza Ci się podoba. :-)
Wiem, że treść drugiej zwrotki jest powtórzona na końcu. Stanowi pointę, uwypukloną tym bardziej, że już ten sam nastrój został wyrażony na początku wiersza. To ma być takie "utrójwymiarowienie" nieskończoności i spokoju nocy.

Mariusz Rakoski: Dzień był nijaki, więc i jego opis nijaki. "Głupkowato" - czyli raczej nie najlepiej, prawda? Taki epitet nie ma za zadanie wyjaśniać czegokolwiek, ale wyrażać, że coś jest nie tak; a jak? - to niech sobie Pan już sam dopowie. Pod wyraz "głupkowato" może Pan podstawić dowolny przysłówek, który pasuje Panu do kontekstu wiersza oraz do nie najlepszych dni w Pana życiu. To się nazywa: interpretacja, nie?. ;-P
Bezrefleksyjność... Chyba jednak jest w tym wierszu jakaś refleksja. Ale może nie ona stanowi najważniejszy cel wiersza. Bo on miał być nie tyle refleksyjny, ile przede wszystkim nastrojowy.
Bardzo się cieszę, że choć część wiersza się podoba. :-)

(Kto teraz w kolejności? Acha. Sokratex na deser...)

Jimmy Jordan: Bardzo mi przyjemnie, że dałam Czytelnikowi poczucie ulgi - tutaj nie trzeba mi większej pochwały! A z tymi zawirowaniami w rytmice... Może i są. Czy mógłbyś wyszczególnić, w których miejscach?

Seweryna Żuryńska: Bardzo, bardzo się cieszę Twoim przemiłym komentarzem! Pewnie mój wiersz przeceniasz, ale człowiekowi potrzebne czasem takie pochwały. Inaczej nie byłoby po co pisać... :-)

Sokratex: No Ty to już w ogóle tak mnie wzruszyłeś i rozczuliłeś, że chyba z dziesięć razy (albo więcej) czytałam Twój wiersz, napisany dla mnie (?). Ojej, jeszcze nigdy nie dostałam tak pięknego bukietu od żadnego mężczyzny! Czymże zasłużyłam sobie na taki zaszczyt? (Oczywiście, że też Cię kocham, Sokratexie, ale ja nie napisałam dla Ciebie żadnego wiersza, bo nie umiem tak z rękawa oraz tak przepięknie, jak Ty - i teraz czuję się jakoś głupkowato... tzn.: czuję się zbyt hojnie obdarowana). Oczywiście zabrałam ten prezent do wiadomego folderu, gdzie pozwoliłam sobie zatytułować go: "Dla Oxyvii". Ha! Żebyś widział, jaka byłam dumna przy nadawaniu tego tytułu! Dzięki i buźka! ;-* A nawet dużo buziek! :-**********
PS. Acha, do zobaczenia na najbliższej paradzie (świateł, głosów i obłoków); koniecznie daj znać, kiedy będziesz się wybierał! ;-)

Wszystkim bardzo dziękuję za przeczytanie i miłe opinie (wszystkie są bardzo sympatyczne).
I zapraszam następnych Czytelników do opiniowania.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Pani Dyrektor ogłosiła, że na Wigilię zostaną zaproszeni najlepsi maturzyści z ostatnich dwudziestu lat. Jak się okazało było to zaledwie kilka osób. Inicjatorem okazał się tajemniczy sponsor, który opłacił catering szkolnej Wigilii i DJ"a pod tym jednym warunkiem...

      Frekwencja dopisała, catering i DJ również stawili się punktualnie.

      Na początku był opłatek, życzenia, kolędy a później, no a później, to trzeba doczytać.

       

      Na scenę wyszła pani Krysia, woźna, która za zgodą pani dyrektor miała zaśpiewać Cichą noc. Pojawiła się umalowana, elegancka w swojej szkolnej podomce i zaczęła śpiewać, ale nie dokończyła, bo ujrzała ślady błotka na parkiecie. Oj, się zdenerwowała babeczka, jakby w nią piorun strzelił. Trwała ondulacja w mig się wyprostowała i dziwnie iskrzyła, jak sztuczne ognie. Przefikołkowała ze sceny, czym wywołała konsternację zgromadzonych, bo miała około siedemdziesiątki i ruszyła w stronę winowajcy. Po drodze chwyciła kij od mopa z zamiarem użycia wobec flejtucha, który nie wytarł porządnie obuwia przed wejściem. Nieświadomy chłopak zajęty gęstym wywodem w stronę blondynki otrzymał pierwszy cios w plecy, drugi w łydki i trzeci w pupę. Odwrócił się zaskoczony i już miał zdemolować oprawcę ciosem, gdy na własne oczy zobaczył panią Krysię, woźną, złowrogo sapiącą i charczącą w jego stronę i zwyczajnie dał nogę.

       

      – Gdzieeee w tych buuutaaach pooo szkooole?! Chuuliganieee! – Ryknęła Pani Krysia i jak wściekła niedźwiedzica rzuciła się w pogoń za chuliganem.

       

      Zgromadzeni wzruszyli ramionami i wrócili do zabawy. DJ, chcąc bardziej ożywić atmosferę, puścił remiks „Last Christmas”, od którego szyby w oknach zaczęły niebezpiecznie drżeć.

       

      Wtedy to się stało.

       

      Wszystkich ogarnęło dzikie szaleństwo. No, może nie wszystkich, bo tylko tych, którzy zjedli pierniczki.

      Zaczęli miotać się po podłodze, jakby byli opętani. Chłopcy rozrywali koszule, dziewczęta łapały się za brzuszki, które błyskawicznie wzdęły się do nienaturalnych rozmiarów. Chłopięce klatki piersiowe rozrywały się z kapiszonowym wystrzałem i wyskakiwały z nich małe Gingy. Brzuszki dziewcząt urosły do jeszcze większych rozmiarów i nagle eksplodowały z hukiem, a z ich wnętrza wysypał się brokat, który przykrył wszystko grubą warstwą.

      Muzyka zacięła się na jednym dźwięku, tworząc demoniczny klimat.

       

      Za to w drzwiach pojawił się niezgrabny kontur, który był jeszcze bardziej demoniczny.

      Sala wstrzymała oddech, a Obcy przeskoczył na środek parkietu szczerząc zęby, na którym widoczny był aparat nazębny.

       

      – Czekałem tyle lat, żeby zemścić się na was wszystkich!

       

      – Al, czy to ty? – zapytał kobiecy głos.

       

      – Tak, to ja, Al, chemik z NASA. Wkrótce na Ziemi pojawią się latające spodki z Obcymi, którzy wszystkich zabiją.

       

      – Chłopie, ale o co ci chodzi?

      – zapytał dziecięcym głosem ktoś z głębi sali.

       

      – Wiele lat temu na szkolną Wigilię upiekłem pyszne pierniczki. Zostały zjedzone do ostatniego okruszka, ale nikt mi nie podziękował, nikt mnie nie przytulił, nikt nie pogłaskał po główce, nikt mnie nie pobujał na nodze. Było mi przykro. Było mi smutno. Miałem depresję!

      Nienawidzę was wszystkich!

       

      Tymczasem na salę wpadła pani Krysia, woźna, kiedy zobaczyła bałagan, dostała oczopląsu, trzęsionki, wyprostowana trwała ondulacja stała dęba i zaryczała na całą szkołę:

       

      – Co tu się odbrokatawia!

       

      – Ty, stary patrz, pani Krysi chyba styki się przepaliły. – Grupka chłopców żartowała w kącie.

       

      Pani Krysia odwróciła się w ich stronę i poczęstowała ich promieniem lasera. To samo zrobiła z chłopcami-matkami małych Gingy i dzięwczętami, które wybuchły brokatowym szaleństwem.

      – Moja szkoła, moje zasady! – krzyknęła pani Krysia, woźna.

       

      Na szczęście nie wszyscy lubią pierniczki.

       

      Maturzyści, zamiast uciekać, wyciągnęli telefony. To nie była zwykła Wigilia – to była `Tykociński masakra`. DJ, zmienił ścieżkę dźwiękową na „Gwiezdne Wojny”.

       

      Grono pedagogiczne siedziało na końcu sali, z daleka od głośników DJ'a, sceny, całego zamieszania i z tej odległości czuwali nad porządkiem. Nad porządkiem swojego stolika.

       

      Później Pani dyrektor tłumaczyła dziennikarzom, że Wigilia przebiegła bez zakłóceń, a oni robią niepotrzebny szum medialny.

       

      Nie wiadomo, co stało się z chemikiem z NASA, ale prawdą było, że pojawiły się spodki, ale nie z UFO, tylko na kiermaszu świątecznym, które każdy mógł dowolnie pomalować i ozdobić.

       

      Pani Krysia, woźna, okazała się radzieckim prototypem humanoidów - konserwatorów powierzchni płaskich.

       

      To była prawdziwa Tykocińska masakra, która zaczęła się niewinnie, bo od...

       

      Wesołych Świąt!

       

       

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • BITWA MRÓWEK   Pewnego słonecznego dnia wracałem do domu z grzybobrania. Obszedłem jak zwykle swoje ulubione leśne miejsca, w których zawsze można było znaleźć grzyby, lecz tym razem grzybów miałem jak na lekarstwo. Zmęczony wielogodzinnym chodzeniem po pobliskich lasach w poszukiwaniu grzybów i wracając z mizernym rezultatem nie było powodem do radości i wpływało negatywnie na ogólne samopoczucie. Pogoda raczej nie dopisywała i tutaj mam na myśli deszczową pogodę, lecz nie można było tego nazwać suszą. Wiadomo jednak, że bez deszczu grzyby słabo rosną albo wcale.  Grzybiarzy również było niewielu co raczej nikogo nie może zdziwić podczas takiej pogody. Wracałem więc zmęczony i z prawie pustym koszykiem, a że do domu było jeszcze kawałek drogi, postanowiłem odpocząć sobie przysiadając na trawie, która dzieliła las z drogą prowadzącą do domu. Polanka pachniała sianem, a świerszcze cały czas grały swoją muzykę, tak więc po chwili zapadłem w drzemkę.  Słońce przygrzewało mocno, a w marzeniach sennych widziałem lasy i bory obfitujące w przeróżne grzyby, a wśród nich prym wiodły borowiki i prawdziwki, były tam również koźlaki, osaki, podgrzybki, maślaki i kurki.  Leżałem delektując się aromatem siana czekającego na całkowite wysuszenie, a przy słonecznej pogodzie proces ten był o wiele szybszy. Patrząc w bezchmurne niebo nie przypuszczałem, że za chwilę będę świadkiem interesującego, a nawet fachowo mówiąc fantastycznego widowiska.  Wspomniałem już, że w pobliżu polanki gdzie odpoczywałem przebiega piaszczysta leśna droga i właśnie na niej miało odbyć się to niesamowite widowisko. Ocknąłem się z drzemki i zamierzałem ruszać w powrotną drogę do domu, gdy nagle zobaczyłem mrówki, mnóstwo czarnych mrówek krzątających się nieopodal w dziwnym pośpiechu. Postanowiłem więc pozostać ukrywając się za pobliskim drzewam obserwując z zainteresowaniem poczynania tychże mrówek. Słońce powoli chyliło się ku zachodowi. Mrówki gromadziły się na tej piaszczystej drodze i było ich coraz więcej, lecz bardziej zdziwiło mnie co innego w ich zachowaniu. Zaczęły ustawiać się rzędami, jedne za drugimi, zupełnie jak ludzie, jak armia szykująca się do bitwy. Zastanawiałem się po co to robią, ale długo nie musiałem czekać na wyjaśnienie zaistniałej sytuacji, ponieważ właśnie z drugiej strony drogi zobaczyłem nadchodzące w szyku bojowym masy czerwonych mrówek. Cdn.       *********************************
    • Plotkara Janina, jara kto - lp.   Ma tara w garażu tu żar, a gwara tam.   To hakera nasyła - cały San - areka hot.   Ma serwis, a gra gar gasi, wre sam.   Ima blok, a dom - o - da kolbami.   Kina Zbożowej: Ewo, żab zanik.   Zboże jeż obzikał (kłaki).   (Amor/gęba - babę groma)   A Grażyna Play Alp, anyż arga.   Ile sieci Mice i Seli?   Ot, tupiąca baba bacą iputto.                      
    • Ma mocy mało - wołamy - co mam.    
    • Kota mamy - mam, a tok?  
    • A ja makreli kotu, koguta lisi Sila. -  tu go kuto  kilerka Maja.          
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...